Update van een hele week

Update vanuit de speeltuin

De afgelopen week was een beetje te hektisch om verslag te doen van hoe het ons is vergaan. Vandaar deze kleine inhaalslag.
De reis naar Nederland verliep voorspoedig, ik arriveerde ruim een uur te vroeg op Schiphol. Saskia en de kinderen hadden dat al gezien en stonden dus al te wachten. Erg fijn om weer thuis te komen.
Vanaf Schiphol naar Santpoort gereden om Henk en Ria even gedag te zeggen en ook Lennart en Krista waren daarheen gekomen. Na de koffie naar Haarlem gereden en daarna snel naar Voorschoten. De jetlag viel erg mee. ’s Avonds meteen in de achterstallige administratie gedoken en uitgezocht wat bereikbaar moet blijven de komende anderhalf jaar. Saskia had een klein feestje met oude collega’s en voordat we sliepen was het na 2 uur.
Het grote opruimen ginf gewoon door op zondagochtend. In de middag zijn we toen uitgebreid op het “strand” van de Vlietlanden gaan BBQ-en met John, Danny en Monique met kinderen. Het was fantastisch weer daarvoor en bleef ook erg lekker in de vroege avond. De kinderen konden zich fantastisch uitleven met zand en water en wij met spelen met vuur.
Op maandag zijn we naar Groningen gereden, met als hoofddoel de tandarts, maar ook om nog even wat mensen gedag te kunnen zeggen. Via de lunch bij Jaap en Wieke (jas met paspoort vergeten, oeps), de tandarts (allemaal weer geslaagd), avondeten bij Karin en Martin en koffie bij Emmy en Reint kwamen we toch nog even langs Erik en Flo. Dat waren we eigenlijk niet van plan door het te krappe programma, maar is toch altijd zo gezellig dat w ehet niet konden laten. Daardoor reden we pas laat naar huis. In de late avond begon het vreselijk te onweren in het westen van het land, dat was een soort vuurwerkvoorstelling gedurende de hele reis. 75000 ontladingen stond er later in de krant. De laatste 20 km duurde lang omdat we minder dan 60 reden op de snelweg door hoosbuien, zo heftig heb ik het nog niet vaak gezien.
De rest van de week laat zich samenvatten door nog veel meer bezoekjes van en aan vrienden en een boel sorteer en opruimwerk. Op donderdag kwam de verhuizer om de stapel uit de woonkamer mee te nemen en tot onze verbazing ging het allemaal makkelijk mee.De laatste loodjes van het inpakken op vrijdagmiddag werden vergemakkelijkt doordat de kinderen alweer ergens gingen spelen. Die waren ook echt aan het afscheid nemen van iedereen. Op momenten hadden ze het er moeilijk mee en de stemmingen wisselden erkaar toch vrij snel af. Ze hebben op school zaadjes van Vergeet-mij-nietjes uitgedeeld met e-mailadressen, ze vinden het vast leuk om uit Nederland te horen hoe het hun vriendjes vergaat.
Toen de laatste dingen waren ingepakt bleken we toch echt 8 volle koffers en sjouwzakken te hebben verzameld. We hadden gehoopt iets lichter te kunnen reizen, maar dat zat er echt niet in. We pasten maar net in de taxibus met elkaar en de bagage.
Op Schiphol kwamen we al snel de vader van Helene tegen, onze reisgenoot voor de dag. Ook Henk en Ria en Lidewij liepen we al direct tegen het lijf, leuk om uitgezwaaid te worden. Het plan was om koffie te drinken bij het panoramadek. Bij het inchecken Was er een foutmelding en we werden verwezen naar een balie. Eenmaal aan de beurt bleek na enig uitzoekwerk dat 2 van onze 4 tickets nooit betaald waren. Na enige discussie gebeld met het reisburo in Engeland dat verantwoordelijk was voor de boeking. Dit was natuurlijk nieuw en hadden ze nog nooit meegemaakt, maar het leek erop dat de oorzaak erin lag dat de kinderprijs nooit duidelijk was geworden. Wij werden met al onze wegbrengers even in een wachtruimte geparkeerd en binnen 20 minuten zouden we worden teruggebeld. Dat gebeurde ook nog en toen was alles in orde en konden we worden ingechecked, samen met al onze koffers. Wie zegt er nog dat alleen in de VS dit soort burocratische toestanden de zaak inefficient maakt? Er was nog enig ompakwerk nodig om alle koffers binnen het toegelaten gewicht te krijgen.
Afscheid was licht emotioneel, vooral voor Ties. Eenmaal door de douane was er weer heel veel spannends te zien en beleven. We hadden nog steeds voldoende tijd, maar moesten wel direct naar de gate. Natuurlijk zaten we daar weer te wachten, je neemt toch altijd een redelijke marge. Toen we uiteindelijk in het laatste restantje van de rij aansloten bleken we opeens geen interview meer te krijgen (“wat gaat u doen in Amerika?”) en konden na de security check gewoon doorlopen het vliegtuig in. Er was een beetje vertraging omdat nog niet alles was geladen (wij voelden ons meteen schuldig) en uiteindelijk vertrokken we een dik half uur te laat. Helaas zaten we niet aan het raam, dus de kinderen hadden iets anders nodig om zich te vermaken. Tijdens de vlucht hebben we heel wat keer de handbagage erbij gepakt om weer een ander spelltje, boekje of de iPod te pakken. Het voelde als best een lange vlucht; de kinderen hebben zich vrij netjes gedragen.
Op Chicago ging alles ook voorspoedig. Dide moest nog even plassen Tijdens de landing, dus zodra we op de grond stonden rende Saskia met haar tegen de stroom mensen in naar achteren in het vliegtuig. Het spreekt voor zich dat Ties toen ook “zo nodig” moest, dat er niet gewacht kon worden dat we buiten stonden. De douane stelde geen verdere vragen en we liepen zo naar de bagageband. Het was erg prettig dat Jan, de vader van Helene erbij was om het derde bagagewagentje te duwen, die karretjes zijn overigens duidelijk kleiner in de VS dan in Europa. De douane wilde graag onze bagage nogmaals door de scanner halen wat vooral vervelend was omdat alles dan weer van de karretjes af moest worden geladen en achteraf erop. Een hele klus. Saskia palmde de douanier in die wilde weten wat dat voor een blikken waten (limonadesiroop), zodat hij over het hoofd zag dat wij toch een paar zaadjes meehadden in de enige koffer die ook echt open moest.

Peter en Helene met een slapende Tij kwamen ons ophalen. Ze waren er binnen minuten nadat wij buiten stonden. Het was erg prettig om gewoon in je eigen auto te kunnen stappen en naar huis te rijden. De bagage ging er makkelijk in, veel eenvoudiger dan in de taxi in Nederland.

Peter en Helene hadden het huis versierd, erg leuk. Bijkomend voordeel is dat de hele buurt nu weet dat wij er zijn, dat scheelt wellicht weer wat introductiegesprekken. Na een eerste ronde van uitpakken zijn we naar Birchwood gereden om te barbecuen in de tuin bij Peter en Helene. Dat was erg leuk en de kinderen hielden zich wonderwel goed. Tot het avondeten, nog bijna voordat er een hap inzat vielen ze allebei in slaap. Vanuit de auto hebben we ze rechtstreeks in bed getild en ze sliepen tot rond een uur of 4 in de ochtend, net als tijdens onze reis hierheen in februari. Als gevolg van dat vroege opstaan stonden we om half acht in de supermarkt en vlak daarna in de Target om een aantal noodzakelijke aanschaffen te doen. We hadden er toen al een ochtendje spelen met strijkkralen opzitten.
Na de lunch zijn we vrij uitgebreid in de speeltuin geweest en daarna alweer naar Peter en Helene gereden om de barbecue van gisteren af te maken. Saskia en Helene zijn op de fiets nog wat laatste boodschappen in het dorp gaan doen. Ties en Dide en in mindere mate ook Tijn hebben heel lang gespeeld met de honkbalset die Ties van zijn verjaardag heeft gekregen hier. Groot succes en ze staan de ballen aardig te raken moet ik zeggen.

Vandaag een behoorlijk groot aantal e-mails gekregen van Nederlandse vrienden. Misschien hebben we ze niet allemaal uitgebreid beantwoord, maar in ieder geval allemaal bedankt. Het is fijn te weten dat zoveel mensen meeleven!

In het hiernavolgende bericht een aantal foto’s van bovenstaande week. Ik probeer nu weer iets trouwer te updaten.

Foto's verhuizing en eerste dagen Deerfield

Aangekomen

Na een hectisch weekje Nederland zijn we net vers en veilig aangekomen in Deerfield. Updates volgen.

Nu echt bijna weg

Goedenmiddag allemaal. Een voorlopig laatste update vanuit de VS. Ik heb mijn koffer ingepakt (hij is bijna leeg eigenlijk) en het huis nog even schoongemaakt gisteren. Vanochtend was ik heel vroeg op mijn werk om nog 2 PCR platen te kunnen doen. Die lopen nu en ik moet nu nog ruim een half uur wachten op het resultaat. Rond een uur of 12 rijd ik naar huis, om 2 uur wordt ik door een taxi opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Misschien doe ik nog een update volgende week, maar het lijkt een heftig weekje te worden, dus misschien komt het er niet van.

Sinds de laatste update is er weer het nodige gebeurd. Op woensdagavond ben ik bij een Mazda garage gaan kijken naar de Mazda 5, die willen wij misschien aanschaffen om later ook weer mee naar Nederland te nemen. Hij heeft als voordeel dat hij niet zo idioot groot is en ook in Nederland verkrijgbaar. Bovendien is hij betaalbaar. Saskia had hem al gezien, maar ik was hem nog niet tegen gekomen op de weg. In de garage was het nog vrij druk, geen kredietcrisis sfeerje eigenlijk. Ik kon meteen een proefrit gaan maken (in een handgeschakelde versie!). De verkoper reed mee en dat was een bijzonder sympathieke man, vroeger politieagent geweest, en hij had heel wat verhalen. Ik denk dat die Mazda het wel gaat worden, want het reed allemaal prima en lijkt mij ruim genoeg voor ons. Nu nog een keer met de hele familie terug en rustig over de prijs gaan praten. In de tussentijd krijg ik allemaal reacties van andere dealers omdat ik op een website heb ingevuld dat ik wel geinteresseerd ben.

Gisteren was er een mini-conferentie alias verkooppraatje van Beckman Coulter, het bedrijf waar wij een flow cytometer van hebben staan en waar wij enige tijd geleden voor op cursus waren in Miami. Ze kondigden daar aan wat ze allemaal in de pijplijn hadden en dat zag er goed uit. De dag werd gehouden in een van de vele hotels vlakbij O'Hare (vliegveld) en ik moest dus donderdag vroeg vertrekken. Het is co0nstruction season, dus overal wordt aan de wegen gewerkt en mijn afslag van de snelweg was afgezet. Dat had ik toevallig een keer eerder gezien en daarom kon ik de beste alternatieve route kiezen. Ze zijn hier niet zo heel sterk in het aangeven van afsluitingen, laat staan in het noemen of bewegwijzeren van omleidingen. Ik was prima op tijd, zodat ik nog een bagel kon ontbijten. Het was alweer een schitterende dag, maar binnen was een trui nodig wegens de airco. Voor mij zat iemand van de university of chicago life zijn blog bij te houden met een verslag van de dag (http://ucflow.blogspot.com). Het was in ieder geval duidelijk dat Beckman een groot en professioneel bedrijf is. Voor de ongeveer 75 klanten hadden ze zeker 15 productspecialisten, marketingmanagers en verkopers laten uitrukken. En deze roadshow werd in een paar maanden tijd op locaties over de hele wereld gehouden. Da praatjes waren dus goed voorbereid en zaten vrij glad in elkaar. Ik denk dat ze voor de Europese bijeenkomsten toch een iets andere toon moeten zoeken.

De bijeenkomst was op tijd afgelopen, de reis duurde veel langer dan ik gewend ben vanuit Skokie, en ik was rond half zes weer thuis. Op de route terug kwam ik langs een brandweer / ambulance garage waar net werd uitgerukt. Totale verkeerschaos was het gevolg: iedereen staat echt meteen op de rem en probeert naar de zijkant van de weg te komen. En toen de eerste net weg was kwam de tweede, dus de chaos liep op. Ik heb mij erover verbaasd hoe lang het duurt voordat alles weer rijdt na zo'n onderbreking. Dat is sowieso iets dat ze hier ook nog moeten leren: optrekken bij het stoplicht. Mijn theorie is dat ze helemaal niet opletten omdat stoplichten heel (maar dan ook HEEL) erg lang op groen blijven, en dus ook op rood. Als ze dan eenmaal groen zijn hoef je niet te haasten, want je komt er toch wel door. Soms valt er een gat van 50 meter (sorry, 150 ft) tussen 2 optrekkende auto. Vooral als je aan komt rijden als het stoplicht net op groen springt kan dat link zijn, je moet er vooral niet op rekenen dat je kunt doorrollen.

Thuis begon het grote schoonmaken. Ik had het redelijk uitgemikt met de voedselvoorraden, dus had nog net ingredienten voor 1 maaltijd in de koelkast liggen. Omdat het van dat mooie weer was greep ik de gelegenheid om na 9 uur nog even bij Peter en Helene langs te gaan om in de tuin een koud biertje te drinken. Dat was weer vanouds gezellig en het was dus vrij laat toen ik thuis kwam. Het was warm in huis, maar we hadden weer een van de bekende temperature drops meegemaakt, dus met de ramen open werd het snel aangenaam.

Dat was het voor nu, ik ben klaar met mijn toevoegingen en wijzigingen. Binnen een minuut of 20 staat hier de taxi voor de deur, dus ik ga de computer uitzetten en nog een keer checken of ik alles heb. De groeten en tot snel.

Bijna naar NL

De zomer is begonnen hier, vandaag wordt het 86 graden, dat is 30 graden celcius. Gisterenavond heb ik tot heel laat in de tuin gezeten bij en met Peter en Helene. Toen ze terug waren uit het restaurant was het nog zo lekker buiten dat we daar even van geprofiteerd hebben, en toen was het opeens laat. Vandaag wordt het dus nog warmer, iedereen hier wordt er vrolijk van.
Ik ben mij nu aan het voorbereiden op de thuisreis. Vrijdag vlieg ik weer naar Schiphol, een week later gaan we dan eindelijk allemaal hierheen. Ik heb bijna geen bagage, alleen bijna lege koffers eigenlijk. Ik heb net een taxi naar het vliegveld geregeld, ruim op tijd, want het is hier a.s. maandag memorial day. Lang weekend betekent dat de helft van de Amerikanen gaat vliegen, dus iedereen voorspelt grote drukte. Ik hoop dat alles een beetje op tijd is. Volgens planning kom ik dan om vijf voor half tien in Amsterdam aan (vlucht UA0908 voor de geinteresseerden).
Ik ben al een paar dagen stil over de dingen die logistiek geregeld moeten worden. Dat is omdat het iets rustiger is geworden op dat front. Er blijven nog wat losse eindjes en er komen er ook steeds weer een paar bij. Ik blijf mij ook over enkele dingen verbazen. Mobiele telefoons hier zijn bijvoorbeeld heel erg duur en toch loopt iedereen de hele dag te bellen en e-mailen met die dingen. Ik kwam er bijvoorbeeld ook achter dat het niet uitmaakt of je zelf belt of gebeld wordt, je betaalt allebei! Vandaar dat al die Amerikanen family packs van minstens 1500 belminuten per maand nodig hebben.
Verder geen updates vanuit hier. Ik moet mij nu weer even concentreren op het werk, nog geen e-tests vrees ik, maar ook dat komt wel weer goed. Jullie hebben in NL nu bijna een nog langer weekend. Veel plezier daarmee allemaal en tot snel!

Maandagavond

Terwijl jullie allemaal lekker op een oor liggen schrijf ik mijn inmiddels bijna dagelijkse kleine update. Vannacht heeft het een beetje gevroren, op het dakje van de keuken waar de slaapkamer op uitkijkt waren duidelijk allemaal ijskristallen te zien. Dat kan mijn groentetuin in aanplant nou net niet gebruiken!

Eenmaal buiten was het alweer 8 graden. Op weg naar mijn werk weer de nodige cabrio's zien rijden met open dak, het optimisme kent geen grenzen. En het werd inderdaad ook mooi weer. Met mijn collega's Robert, Chip en student Yang tussen de middag in het zonnetje gelunched (heel langzamerhand krijg ik dat gezamenlijk eten er wel in hier). Verder een lange dag gemaakt, vandaag de laatste hand gelegd aan ons grote PCR experiment en met aardige resultaten. Nu gaan we dit nogmaals uitvoeren, beter opgezet en met betere startwaarden, om dan echt conclusies te kunnen trekken. Ik zal geen details hier opschrijven, maar ik werd wel enthousiast van de resultaten.

Verder heb ik vandaag een heleboel e-mails voorbij zien komen over mijn e-tests. Ik weet niet meer of ik dat al eerder heb geschreven, maar dat zijn een soort toetsen die je via het Intranet moet maken om te bewijzen dat je de procedures hebt gelezen en beheerst. Inmiddels ruim 6 weken aan het werk heb ik nog steeds geen toegang, ik schijn niet als werknemer te zijn doorgekomen, de code van de afdeling miste, ik had geen manager in het systeem en zo nog wat problemen. Nu schijnt alles goed te zijn ingevoerd en kan ik binnen enkele (?) dagen de eerste e-mails verwachten. Dat wordt dus dikke pret. Het is wel goed om mee te maken dat wij het nog niet zo slecht doen als wij nieuwe collega's voor de leeuwen werpen. Ook daar hebben we nog wel eens strubbelingen gehad, vooral met IT trouwens, maar die zijn dus niet uniek. Hier is IT overigens met stip het grootste kritiekpunt richting de organisatie. De laptop hier werkt trouwens veel sneller dan in Leiderdorp, opstarten en afsluiten in seconden (sorry, collega's), maar de netwerktoegang vanuit Skokie tot de centralen servers voor Deerfield is vaak echt pet.Vanuit Deerfield schijnt dat weer beter te zijn. Die servers schijnen fysiek trouwens in Texas te staan, dus daar kan het niet aan liggen. Vanochtend kreeg ik nog e-mail van een systeembeheerder uit Mumbai, India, die ermee bezig was.

Net gegeten en weer journaal gekeken. Het weer wordt nu even goed, begrijp ik, maar als ik zaterdag weer terugben voorspelt Erwin Krol net weer iets minder weer. Morgenavond ga ik even op Tijn passen als Helene en Peter samen uit eten gaan, dan misschien dus geen update.

Tot slot wilde ik nog even melden dat ik vandaag met een collega sprak die afgelopen vrijdag was opgeroepen voor court duty. Dat schijnt haar ongeveer om het jaar te gebeuren. Ze was niet uitgekozen, dus het kostte haar maar een dag. Ook andere collega's moeten zo nu en dan eens opdraven om mogelijk zitting te nemen in een jury. Je hoort dat wel eens op tv, maar het is dus ook echt praktijk in dit land. Robert vertelde dat als ze in de gaten krijgen dat je een hogere opleiding hebt gevolgd je minder risico loopt. Advocaten willen graag mensen overtuigen en dat schijnt minder goed te gaan bij wetenschappers. Ik moest even aan Asterix denken, "rare jongens die Amerikanen".

The Blues Brothers

Ik kan ook niet onvermeld laten dat ik inmiddels de beschikking heb over de film "The Blues Brothers". Een van de weinige dingen die ik wist van Chicago is dat die film zich er afspeelt. Nu heb ik de film hier ook binnengehaald. Ik heb de kopie getest op de DVD-set in de auto en ben maar blijven luisteren. Ook zonder beeld aantrekkelijk. Nu hoorde ik voor het eerst dat de tax betaalt moest worden voor "the penguin" aan Cook County, en dat is waar ik nu woon. Ik moet maar eens goed kijken of ik nog dingen herken, hoewel 30 jaar geleden opgenomen.

Voor de liefhebbers een paar screenshots van de film, van harte aanbevolen jeugdsentiment.

Rustig weekend

Mijn laatste weekend als vrijgezel in Amerika. Ik was toch redelijk moe van de afgelopen weken en had dus bedacht mij een beetje rustig te houden. Er moest ook nog wat gelezen worden voor het werk en de weersverwachtingen waren niet geweldig. Dat klopte dus niet. Sommige mensen hier beweren dat de voorspellingen bijna altijd kloppen en dat je er echt vanuit kan gaan, ik vind het juist opvallend dat je elke dag en op het radio- of televisiezender wat anders hoort. Ik moet dus nog even doorkrijgen welke zender ik moet geloven. In Nederland deugt de voorspelling echter meer, is tot nu toe mijn ervaring. Ik wilde dus alleen maar even zeggen dat het weer dus wel goed was zaterdag, maar vooral zondag.
Op zaterdag moest ik Dide en Ties inschrijven voor summer camp (Rookie's sports camp). dat is 3 weken iedere ochtend met leeftijdsgenoten uit de buurt allerlei sporten doen, vinden ze vast leuk. Op de terugweg kwam ik een aantal bordjes met "garagesale" tegen en toen kon ik het toch niet laten om even te kijken. Wat een rotzooi proberen mensen te slijten, je komt zelfs onderbroeken tegen! Een van de dames die zooi probeerde te dumpen wist ook nog te vertellen dat ze verder op, in Northbrook, een rommelmarkt hadden. En niet zomaar een, de grootste van het jaar; ze werd helemaal enthousiast als ze erover vertelde.  Daar ben ik toen maar even heengereden en ik kwam terug met een telefoon (1 dollar), wat boeken en boekjes, ook voor Tijn (samen 4 dollar) en 2 wekkerradio's (elk 50 cent). Het was dus een geslaagde missie. De rest van de dag heb ik boodschappen gedaan en ik ben eindelijk begonnen in het boek van Charles Groenhuijsen ("Amerikanen zijn niet gek") wat ik bij mijn tijdelijk afscheid van Leiderdorp heb gekregen. Leuk en inmiddels kan ik zeggen: herkenbaar!

Gisterenavond het Nederlandse 8 uur journaal gekeken (Podcast) en pasta gekookt. Ik ben vroeg gaan slapen.

Vandaag wilde ik wandelen. Tsja, waar begin je dan: op Internet. Als je intypt "Illinois walking trail" en dan in diverse varianten, kom je van alles tegen, maar echt veel is er toch niet in de buurt. Eerst ben ik nog maar even teruggereden naar de rommelmarkt van gisteren om de adapter te halen, die zat er even niet bij, maar heb ik wel los uit een doos gevist. Voor een dollar mocht ik ook nog 2 extra telefoons die bij hetzelfde basisstation horen meenemen. Vervolgens heb ik een paar malls afgestruind op zoek naar Playmobil als kadootje als Dide en Ties hier straks aankomen. Dat is dus niet gelukt, lego zie je wel overal.Morgen eens even aan collega's met kinderen vragen of ze dat kennen. Op zoek naar een wandelplek kwam ik bij de parkeerplaats waar ik een goed startpunt vermoedde. Dit bleek echter een honden "exercise area" te zijn. Je mocht er alleen in als je een hondervergunning + bijbehorende hond had en 5 $ (10 $ voor niet-ingezetenen) betaalde. Ik heb wat rondgereden in de gebieden waar ik het er bossig vond uitzien, ten noorden van Deerfield en zowaar kwam ik bij een bosgebiedje aan. Er stond een redelijk aantal auto's en er waren bijzonder veel kinderen. Ik denk dat er een soort kinderfeestje of kamp was, er kwamen ook barbeques tevoorschijn. Ik ben de andere kant op gelopen en heb alle paden van het bos gezien, in totaal misschien wel 3 mijl! Het was dus klein, en niet zo erg spectaculair, maar wel rustig. Dat moet ik onthouden, dus vandaar de volgende foto's. Het was op Ridge Road in Highland Park.

Op de terugweg ben ik nog even door een park in Deerfield gelopen. Het is inderdaad waar dat met mooi weer er heel veel mensen te vinden zijn. Er zijn kinderen aan het honkballen en voetballen. Dit wel allemaal in club- en wedstrijdverband, blijkbaar hebben ze geen echte eigen sportterreinen en gebeurt het in de openbare ruimte. Wel gezellig. Er wordt echt een uitje van gemaakt, mensen nemen stoeltjes mee en ik heb ook picknickmanden gesignaleerd. In het Charles Groenhuijsen boek wordt uitgebreid ingegaan op sportende kinderen, er schijnt helemaal geen druk te zijn op de meeste kleintjes van de ouders of omgeving om enorm te presteren, dat komt pas later. Dat is misschien niet wat je vooraf zou verwachten hier, maar klopt wel met wat ik zie. Aan de andere kant schijnen er ook uitwassen te zijn, zoals de national soccer league voor babies vanaf 18 maanden.

Paar foto's

Goedemorgen,
Ditmaal bijna geen tekst maar een paar foto's (gemaakt met telefoon, het is niet de beste kwaliteit, maar het gaat om het idee).


Mijn werkplek in Skokie:




En mijn collega Robert die naast mij zit:




Mijn labtafel vlakbij mij buro:




En de PCR machine:



Op weg naar de kantine:

Chip, ook bekend als Chipmeister:

En een vage foto van het Indiase buffet

Vrijdag

Alweer een regenachtige dag met hoge temperaturen. Het weekend zou beter moeten worden volgens de voorspellingen.

Vanochtend weer heel uitgebreid met Saskia geskyped en heel veel dingetjes online geregeld. Zo heb ik via Skype en de NL telefoon met een mevrouw van de VISA credit card gesproken over een nieuwe kaart. Er is al heel veel geregeld, maar er moet toch nog wel heel wat gebeuren, mijn weekje terug wordt een hele drukke denk ik.

Nu weer in het lab. Vanochtend weer een PCR reactie ingezet samen met Yeng, de summer intern, een soort werkstudent voor 3 maanden. Zij weet prima waar ze het over heeft en haar hulp kunnen we goed gebruiken.

Nu roepen mijn collega’s mij weg voor lunch, we gaan naar een Indiaas restaurant om te vieren dat we 2 zomerstudenten hebben (ook een bij de LC-MS/MS groep). Ik maak foto’s. Later.

PCR

Omdat Helene deze hele week op reis is, kwam Peter met Tijn dinsdagavond eten. Dat was erg gezellig en was te vroeg afgelopen: Tijn moest natuurlijk naar bed.

Vandaag weer op tijd naar Skokie gereden, want we gingen PCR doen. Ook de student voor de zomerstage, Yeng, was vandaag voor het eerst. In derdaad de hele dag met Chip en Yeng in het lab bezig geweest om cDNA te synthetiseren uit RNA en de PCR te doen. Dat was voor mij de eerste keer dat ik zoiets van dichtbij zag, laat staan dat ik het zelf ging doen. Ik heb weer veel tips ontvangen over hoe en wat te doen en vooral ook niet te doen. Chip is, dat geeft hij ook zelf ruiterlijk toe, enorm paranoia om de samples te besmetten. De resultaten waren eigenlijk heel goed, morgen nog even verder uitwerken (allerlei nieuwe software om in de vingers te krijgen) en dan het vervolgexperiment meteen er achteraan. Leuk allemaal.

Ik was wat later naar huis en ben toen bij Peter en Tijn gaan eten. Het wordt eentonig, hopelijk haak je nog niet af met lezen, maar het was weer erg leuk. Het was vandaag in de loop van de dag steeds warmer geworden en zeker 22 graden toen ik om 7 uur vanavond door Deerfield wandelde. Maar in de tuin eten zat er niet in, want zodra ik aankwam begin het te regenen. Na het eten zagen we allerlei weerwaarschuwingen op het nieuws: overstromingen (niet hier, wel in de buurt), tornado's, hagel, rukwinden en bliksem (wel allemaal hier). Het ging al redelijk te keer af en toen, maar het leek mij toch verstandig om op tijd naar huis te gaan. Het ergste moest namelijk nog komen. Peter en Helene wonen vlakbij de school waar Dide en Ties straks naar toe gaan (South Park) en daar staat een sirene op het dak. Ik heb die al eens eerder gehoord en ik denk dat die dient als waarschuwing voor bliksem.  Hij ging de hele tijd in ieder geval.

De huidige radarbeelden, wij wonen net onder het groen aan het meer.

Toen er net een regenbui voorbij was getrokken ben ik dus naar huis gerend. Het weerlichtte continu, maar donderde nauwelijks. Het is nu 10 uur en het ergste wordt voor een uur of 11 veracht. Ik ga maar lekker in bed liggen en slapen, dan zie ik morgenochtend wel of alles er nog is. Ik heb de auto maar in de garage gezet tegen de hagelstenen.

Vandaag was het feestje van Ties. Het is vandaag niet gelukt om thuis te pakken te krijgen, we hebben een beetje langs elkaar heen geskyped. Morgen zodra ik wakker wordt maar eens kijken.

Update over maandag

Maandagochtend stond er weer Deerfield op het programma: nog een training. Ditmaal was het diversity awareness, een van de trainingen die wordt georganiseerd in het kader van de journey courses. Dat is een programma van allerlei algemene cursussen waar iedere werknemer een minimum aantal uren per jaar moet volgen. Dat doen ze erg goed hier, ontwikkeling van de medewerkers staat heel hoog in het vaandel. Deze cursus was met allemaal mensen van mijn department, clinical pharmacology and translational science. Dat was dus voor mij extra leuk, had ik meteen ruim 20 directe collega’s in een zaaltje om mee kennis te maken.
De cursus was weer erg Amerikaans, er werd weer heel veel geklapt. Iedereen die iets bijdraagt kan rekenen op een welgemeend applaus, de kring moest steeds klein worden gemaakt voor de juiste interactie en de complimenten vlogen door de zaal. Postief blijven! Het was allemaal vreselijk politiek correct. Doel was om mensen zich bewust te laten zijn dat je niet alles aan de buitenkant kan zien, dat er heel veel verschillen, maar ook overeenkomsten zijn tussen collega’s en dat zoiets verrijkend is voor jezelf en het bedrijf. Benutten dus en niet negatief zien. De boodschap was voor mij een beetje een open deur, maar ging erin als pap. De uitvoering was verder best goed, de cursus was interactief, veel mensen droegen bij aan de discussie, maar af en toe vond ik het wel een beetje te braaf. Wel een hele leuke ochtend gehad.
Na de lunch met Helene, voor het eerst in de Deerfiels kantine gezeten, ben ik naar Skokie gereden. De afrit van de snelweg was afgesloten, ik moest dus verder door en toen heb ik aardig gedwaald om vanaf de andere kant bij het lab te komen. De middag ging op aan veel bijpraten met collega’s en Ala. Ik heb met Chip, mijn baas, de volgende stappen in het lab doorgesproken. Alles is nieuw dus dat was wel goed. Dinsdag ga ik zelf een aantal voorbereidingen doen zodat we woensdag echt PCR kunnen gaan uitvoeren. Alles was we besteld hebben is in ieder geval binnen.
Ik was rond 6 uur weer thuis en heb toen Helene geholpen om een play house voor Tijn op te halen. We hadden onze beide auto’s vol met plastic onderdelen, gelukkig was het om de hoek bij Neal zodat we nog een schroevendraaier konden lenen. Het had anders nooit gepast. Daarna bij Peter en Helene gegeten en niet te laat naar bed.

Zondag

Vanochtend heb ik voor het eerst hier lekker lui gedaan. Dit ondanks het feit dat ik al om 8 uur werd wakker gebeld doordat er iemand van de rechtbank voor de deur stond met een "court order", waarschijnlijk bestemd voor een vorige bewoner van dit huis. In de ochtend uitgebreid zitten skypen met het thuisfront, de administratie (alweer) gedaan en de nodige wasjes gedraaid. Nu had AT&T weer een verkeerde rekening gestuurd waar ik achteraan moest en ik heb een poging gedaan om de kinderen in te schrijven voor een zomer sportkamp: met leeftijdsgenoten allerlei sporten uitproberen op een sportveld in Deerfield. Dat ging natuurlijk niet zomaar online, maar morgen hoop ik rond te krijgen.

Het is heel opvallend dat de bloesem alweer uit de boompjes voor het huis is verdwenen, nu zijn ze gewoon groen, dat heeft alles bij elkaar geen 2 weken geduurd. Ook veel andere bomen beginnen al kleur te verliezen, de zomer komt er hopelijk aan. Weertechnisch was dat vandaag nog niet te merken, want er was weer zo'n temperatuurval van 15 graden. Toen ik vanmiddag om 3 uur nog even naar buiten ging was het aangenaam. Bij de kust was het iets koeler, maar met een jasje aan was het lekker. Om 4 uur viel er ineens weer koude wind uit de lucht en toen was het plotseling 7 graden. Hetzelfde overkwam John en mij 2 weken geleden en ik vond het alweer bizar.

Op zoek naar een plak waar je fatsoenlijk bij het meer kan komen kwam ik vandaag in Glencoe uit. Glencoe is trouwens echt een villawijk waar Wassenaar nog een puntje aan kan zuigen. Langs een parkje met wat tennisbanen en speeltuin waren parkeersplaatsen en een trap naar zowaar een strand. Tot nu toe hadden we dat hier nog niet gezien, behalve in Chicago downtown. Maar hier was zelfs een douche, een stoel voor de lifeguard, een huisje waar ongetwijfeld hotdogs worden verkocht in het seizoen en een botenverhuur. Het strand was can echt zand en vrij breed. Om zeker te weten dat ik niet vergeet waar het is even een kaartje, het is aan het eind van het groene vlakje, waar Sheridan road staat. En volgens mij mag je er zelfs gewoon parkeren zonder Glencoe autosticker.

 

Na mijn korte wandeling heb ik nog even wat weekboodschappen gehaald bij de Jewel (zondag open van 6 uur 's ochtends tot 12 uur 's avonds), macaroni staan koken en gezellig alleen zitten eten. In Nederland ligt iedereen alweer te slapen en ik ga dat vanavond ook vroeg doen om maar weer helemaal klaar te zijn voor de nieuwe week. De groeten daar!

Nog een paar foto's die eigenlijk onder het volgende bericht horen

Eindelijk naar Chicago

Vanochtend ben ik eerst met Helene naar een garage sail geweest, maar dan in een kerkgebouw in een dorp in de buurt. Het egon om 9 uur en dus stonden wij, ingeburgerd als we proberen te zijn, om 10 voor 9 voor de deur. Toen bleek dat we toch nog wat lessen nodig hebben, want er waren al zeker 100 wachtenden voor ons. Toch nog het nodige uit het vuur gesleept aan kinderpuzzeltjes, spelletjes en een autostoelverhoger.Rond een uur of 12 ben ik toen samen met Peter naar Chicago gereden. In een buitenwijk hebben we de auto geparkeerd en we zijn verder gegaan met de metro. Er was natuurlijk onderhoud aan de gang, dus al snel werden we in een bus gedirigeerd die er erg lang over deed. De kaartjes in het OV hier zijn ook niet erg duidelijk, maar je ziet hier al van ver dat je in de buurt van downtown komt: aan de wolkenkrabbers dus. Vanaf de eindhalte zijn we door de stad gaan lopen, kopje cappuccino genomen en daarna door de verschillende parken, via Navy Pier langs het water en de magnificent mile weer richting metro. Dat was een korte samenvatting van een hele lange dag lopen. Dit alles hebben we afgesloten met een maaltijd bij een soort chinees, die prima was. Om niet weer met die trage bus te hoeven gaan namen we nu de blauwe metro, die ook redelijk in de buurt kwam van ons vertrekpunt op de blauwe lijn. Helaas was de zon al te laag en konden we niet meer zien waar het westen was. De andere kant op dan we dachten dus en daardoor hebben we nu ook het stadion van de Cups gezien. Al met al ware

n we weer heel erg aan cappuccino toen en toen we uiteindelijk bij de auto waren hadden we alweer ruim een uur gelopen en was het bijna half 10. Het was zeer genoeglijk en we hebben een redelijk idee van de lay-out van de stad nu. Om in de sfeer te komen ga ik The Blues Brothers nog maar eens downloaden.

mooie dag

Gisterenvond tegen 12 uur ben ik vanaf het huis van Peter, Helene en Tijn weer naar Country Lane gelopen. Het was werkelijk een schitterende avond, helemaal niet koud en toch fris wegen sde regen die vanmiddag en ook nog vanavond was gevallen. Af en toe viel er nog een hele dikke druppel uit de lucht, zonder dat je het echt regenen kon noemen. Het ruikt nu ook ontzettend lekker overal, alle bomen staan volop in de bloesem, niet het goede seizoen als je hooikoorts hebt denk ik. Wel fijn dat het nu echt groen begint te worden. Ook de grote bomen zijn nu al duidelijk aan het kleuren.

Gisteren heb ik de hele middag een cursus gehad over de werking van het Intranet. Dat was erg nuttig, er staat ontzettend veel informatie op, alleen er is inderdaad een cursus nodig om alles terug te vinden. De docent deed het erg op zijn Amerikaans. Hoewel er werd gezegd dat vragen bijzonder welkom waren en ook nuttig voor haarzelf en bla bla bla bla ......... als je dan een vraag stelde ging ze er zo min mogelijk op in en vervolgde snel haar script. Het was een beetje bizar. Wat ook opvalt is dat niemand kan niezen zonder dat iedereen “bless you” roept. Het lijkt werkelijk een bezwering, je kunt er donder op zeggen dat het wordt gezehd als er iets van een nies in de buurt is.

Vanochtend heb ik uitgebreid gepraat met de principal en zijn back-up van de school waar Dide en Ties naar toe zullen gaan. Het was een goed gesprek en zij benadrukten dat het ook voor de school erg goed was om internationale kinderen te krijgen. Ze zeiden met zoveel woorden dat de kinderen op school een nogal centralistich wereldbeeld hadden, met Deerfield als middelpunt. Hoewel ze gemiddeld redelijk veel reizen, zullen ze waarschijnlijk vooral tropische resorts zien, of zou dat een vooroordeel van mij zijn? In ieder geval lijkt het erop of er meer dan voldoende aandacht is, de teacher voor niet-Engels sprekende kinderen had al een hele infomap samengevat en we hebben uitgebreid gesproken over de kinderen en de te kiezen aanpak.

Op het lab volgde er een uitgebreide demonstratie van een computerprogramma, Partek. Hiermee gaan we genetische data bekijken (data mining) om informatie boven tafel te krijgen over de werking van onze drugs. Dat vergt een grote snelle computer en de software. Zoals deze dagen wel vaker gebeurt haakte ik halverwege af, maar het zal wel duidelijk worden als ik er ook mee aan de slag ga. Nu staat onze supercomputer in ieder geval data te downloaden om morgen mee te spelen.

Ook vanuit mijn Europese (ex-)studies blijven er vragen komen, maar gelukkig valt het mee. Ik kreeg van Christiane nuttige informatie waarom onze pannekoeken waren mislukt, het meel schijnt toch echt anders te zijn hier weet ze uit ervaring, dus daar gaan we volgende keer iets aan proberen te doen.

Aan het eind van de middag heb ik nog wat labwerk gedaan, voor het eerst met mijn eigen pipettenset. Het gaat over een experiment van Tammy en Chip, waar ik een heel klein steentje aan bijdraag nu. Morgen gaan we RNA isoleren en echt PCR doen, leuk!

Nog een keer rij-examen

Vanmiddag om half 5 nog maar eens naar het state office gegaan om een rijbewijs te halen. De systemen deden het weer en ik hoefde nu helemaal niet meer te wachten. Nadat het vanochtend 24 graden was hebben we wat onweer en regen gehad en misschien vinden mensen natte omstandigheden of spitsuur vervelend? De written test was een vel ongeveer A3 papier met ongeveer 30 vragen, waarvan ik er maar 20 hoefde te doen, plus 15 verkeersborden herkennen (zonder letters, alleen vorm en kleur). In totaal mochten er 7 vragen fout beantwoord worden. Ik scoorde er 3 mis, allemaal omdat ik niet streng genoeg was. Tip voor Saskia, Helene en Peter: in geval van twijfel altijd “all of the above” aankruisen. En waarschijnlijk ook als je niet twijfelt. Je merkt wel dat het in het Engels soms net iets lastiger is om zeker te zijn dat je de vraag en antwoorden goed begrijpt.

Nu zit ik te wachten op de road test, samen met 2 kleuters en hun ouders. Geen idee hoe lang dat gaat duren, maar zodra ik het gedaan heb type ik het in. Vanavond heb ik geen tijd want ik ga bij Helene en Peter eten om het te vieren (of te verdrinken).

Zo, net de road test gedaan en weer thuis. Het is goed gegaan, “you are a good driver”, Aldus de examinator. Het was echt een rondje om de kerk (of het parkeerterrein) en toen was de examinator overtuigd, niet achteruit rijden zoals ze in het theorieboek beloofden, en gewoon zitten kletsen, natuurlijk over de autobahn in Duitsland. Alles bij elkaar ben ik nu 3 kwartier bezig geweest met beide examens inclusief wachttijden, van 5 tot 5.45, koekie-eitje dus.

Bummer

Na mijn cursus over het SOP-systeem van deze morgen ben ik naar het rijbewijs office in Deerfield gegaan. Noreen, onze relocation manager was daar ook naar toe gekomen. Het idee om met de auto naar je rij examen te gaan is wel een beetje vreemd. Eerst sta je natuurlijk in de rij, ouderen magen erlangs en doen dat ook de hele tijd. Eenmaal bij de balie moet je je hele papierwinkel op tafel leggen (inclusief je auto verzekeringspapieren, terwijl er toch overal staat dat die ALTIJD in de auto moeten blijven; ik moest dus terug) en krijg je een volgnummer. Alles is in 1 ruimte, de ontvangstbalie, de 10 balies waar mensen worden geholpen, middeleeuwse examenbankjes voor je schriftelijke test, de rijbewijzenprinter en uitgifteloket en de verschillende waiting area's. Het is allemaal behoorlijk gedateerd en Spartaans, maar volgens collega's hier zijn ze enorm efficiënt geworden. Er zijn echt tientallen mensen die daar in en uit hollen, de meeste om een nieuwe kentekenplaat sticker te komen kopen of een rijbewijs te vernieuwen. Je adres staat op het rijbewijs, dus veel mensen moeten hem vervangen en het is hier verreweg de belangrijkste manier om je te identificeren. Na een minuut of 20 mochten we aan een van de balies komen, de dame in kwestie was bijzonder vriendelijk, wat niet voor al haar collegae gold overigens, en liet ons meteen al wete dat er wat probleempjes met het systeem waren. Die probleempjes bestonden eruit dat ze geen nieuwe rijbewijzen konden aanmaken. We konden wachten, maar dat kon alles tussen minuten en weken zijn. Voor de zekerheid toch nog maar een half uurtje gezetn, maar toen men ging lunchen zijn wij maar weer weggegaan. Ik kon niet alvast de written test doen ofzo, het was helemaal kansloos. Ik vond het wel sneu voor Noreen, want die had instructies van haar baas om erbij te zijn, ik heb nu gezegd dat ik het volgende keer wel alleen doe. Misschien ga ik vanavond nog wel even kijken of het weer werkt, het is maar 3 minuten (rijden natuurlijk) hiervandaan; woensdag is de enige dag dat ze langer open zijn. Ik ben nog lang niet in tijdnood, maar wil het gewoon graag allemaal geregeld hebben. Een echte bummer dus zover.

Vanmiddag weer een cursus in Deerfield (R&D orientation), daarna zie ik wel even verder. Ik neem in ieder geval een boekje mee voor tijdens het wachten.

Klaar voor nu

Zo, het rijbewijs boekje is uit. De regels zijn eigenlijk bijna allemaal erg vergelijkbaar met de Nederlandse, ik blijf alleen een beetje worstelen met de straffen die ze voor de verschillende vergrijpen in petto hebben hier. Als je wordt aangehouden moet je je in ieder geval erg gedeisd houden, handen op het stuur en niet 'zomaar' de papieren uit het handschoenenkastje willen pakken. Ik zie regelmatig mensen langs de weg staan die zijn aangehouden en nu heb ik het ook gelezen. Er is nou eenmaal wat meer politie in dit land.

Update voor vandaag

De Astellas ban op reizen buiten de VS is opgeheven, dus ik kan over ruim 2 weken gewoon zoals gepland naar Nederland. Dat is toch wel een opluchting moet ik zeggen. Ook de ziektekostenverzekering lijkt nu definitief geregeld te zijn, alweer goed nieuws dus. Voor de rest ben ik vandaag weer veel aan het leren over voor mij onbekende technieken.

Tussen de middag ben ik naar het postkantoor in de buurt gewandeld om een kaart te posten voor de verjaardag van Ties. Er werd mij verteld dat het een dag of 10 (!) zou duren. De andere kant op was 5 dagen; ik weet niet welke van de 2 PTT’s nu langzamer is, maar het verbaasde mij wel een beetje. Het was 94 cent voor de postzegel (dank je wel Cristiane, jouw postzegels komen goed van pas!), express service was ook mogelijk voor 27 dollar. Dat dus maar even niet gedaan.

Avondwandeling

Enerverende meeting in Deerfield, maar inderdaad wel pas om half 4 afgelopen.

Vanmiddag thuis zitten lezen en een aantal e-mails verstuurd, laptops zijn dan wel een uitkomst. Wij zijn overigens per e-mail geïnstrueerd om altijd de laptop mee naar huis te nemen zodat in geval het kantoor / lab opeens dicht moet of je jezelf enigszins grieperig voelt je toch nog thuis kan doorwerken. De maatregelen om de swine flue te bestrijden en binnen de perken te houden zijn hier dus ook groot en overal aanwezig. Vanochtend op de radio: scholen zijn verplicht kuchende kinderen voor minstens 5 dagen naar huis te sturen.

Vanavond heb ik weer een stuk door Deerfield gewandeld. In een van de parken waren allemaal kleine jongetjes aan het honkballen. Die knaapjes stonden aardig te gooien en slaan moet ik zeggen. Het was ook echt een familie-uitje, de moeders zaten op de kleine tribunes of meegebrachte klapstoelen uitgebreid te kletsen, de vaders gaven te veel aanwijzingen en stonden met de vingers en de neuzen door het gaas van het hek en de kleine broertjes stonden een beetje over te gooien in shirts van de Cups. Geen zusjes waargenomen trouwens.

Het doel van de wandeling was de Starbucks, ik heb sinds zaterdag een koffiezetter, maar nog geen koffie, vandaar. Nu thuis heb ik een kaart voor Ties geschreven. Zaterdag viert die zijn verjaardag en ik ben er dan dus niet. Natuurlijk weet ik niet hoe ik dat per priority moet sturen dus morgen even langs het postkantoor. In Skokie op wandelafstand is er een, niet vergeten morgen.

Verder vult de agenda zich alweer goed. Donderdagochtend heb ik een afspraak met de principal van de school om de strategie voor Dide en Ties te bespreken. Had ik al gemeld dat de school South Park heet?

Ik ga verder met studeren voor het rijbewijs.