SSN

Het weekend is na zaterdag redelijk rustig verlopen. Op zondag hadden we Tijn het grootste gedeelte van de dag te logeren en zijn we in de Deerspring pool geweest. Het was schitterend weer en eigenlijk te heet voor de kinderen in de zon, vandaar dat we rond een uur of 1 echt weg moesten. Tegen het einde van de middag zijn we op de fiets (wederom vreemde blikken van de locals) naar Neal en Sue gegaan voor een BBQ. Zoals gewoonlijk werden we daar zeer gastvrij onthaald door de beiden honden en 3 dochtertjes. Tijn was doodsbang voor de honden en hield de hele tijd goed in de gaten of de deur nog wel goed dicht was. Neal bbqt op gas, want kolen is zoveel werk. Ik vond ze eigenlijk ook verbazend stipt met de tijd dat er gegeten ging worden. Bovendien gingen we gewoon binnen eten, no questions asked, dat was blijkbaar heel normaal. Zoals ook al eerder kregen we te eten van plastic borden en bestek, dat vindt men hier blijkbaar handiger voor een groter gezelschap, ik kan mij niet voorstellen dat het een gebrek aan serviesgoed is.

Op de terugweg waren we eerst de fietshelmen vergeten op te doen, dat zal ons nog wel vaker gebeuren.

Dinsdagochtend vertrok Saskia al vroeg naar de Mazda dealer in Waukegan om nog een paar accessoires op onze nieuwe auto te laten monteren. Ik bracht de kinderen naar het sportkamp, wat vandaag extra spannend was omdat ze met zo'n echte gele schoolbus naar de golfbaan gingen. Foto is helaas mislukt wegens tijdgebrek en strenge Amerikaanse schema's. Dide en Ties waren achteraf erg enthousiast, Dide vond de bus "alleen een beetje oud". Dat was een understatement. Het golfen hebben ze uitgebreid voorgedaan in de eetkamer, ze vonden het in ieder geval leuk.

Ondertussen was Saskia in Waukegan op de meegebrachte fiets naar het kantoor gegaan waar je een social security number kunt aanvragen. Het kan ook niet anders dan dat er iets mis ging, zij stond verkeerd in het systeem (van Iricht). Ik blijf dat ongelooflijk vinden: ze maken een visum vanuit de gegevens in je paspoort, alles klopt, je staat bij de grens en vervolgens typet een of andere douanevogel je gegevens nog een keer in, terwijl hij net alles op zijn scherm heeft getoverd met behulp van het visum nummer. Maar vooruit, de vriendelijke dame hoopte dat dit niet te veel vertraging zou opleveren. Zodra Saskia dat nummer krijgt kan ze in ieder geval op voor het rijexamen.

Ook blijven wij onze wenkbrauwen fronsen in het verkeer. Mogen Amerikanen eigenlijk zo rijden in Nederland? Ze zijn echt een gevaar op de weg, enig verkeersinzicht ontbreekt volledig. Op de snelweg wordt regelmatig plotseling geremd, bijna altijd zonder enige aanleiding. Ik denk op weg naar huis zeker 5 keer dat ik een file inrijd, maar dat komt dan alleen door een stel halzen die plotseling de rechtervoet even willen gebruiken ofzo. Ik snap het nog niet en mijn collega's hier kunnen het eigenlijk alleen maar met mij eens zijn.

Tot slot nog een korte publieke biecht: vandaag hebben Robert en ik hier de wet overtreden door met een beetje bloed wat we net van onszelf hadden laten tappen een experiment in te zetten in een invaliden toilet van het ziekenhuis in Evanston. Het bloed moest erg vers zijn, dus zodra we de buisjes in handen hadden renden we weg op zoek naar een wc. Het was in ieder geval weer opwindend en morgen weten we of het experiment geslaagd is geweest. We hadden alle benodigdheden meegenomen, inclusief alcohol en bleekmiddel om de zaak weer helemaal schoon achter te laten. Het voelde heel stiekem en we kregen rare blikken toen we samen de wc uitkwamen met een isolerende doos van piepschuim. We hebben in ieder geval hard erom moeten lachen.

Saskia was jarig

Gisteren, vrijdag dus, was Saskia jarig. We hebben er maar weinig aan gevierd. Wel bedankt voor alle kaarten, wordt gewaardeerd! Ook Dide en Ties vonden de post deze week erg leuk.

Aan het einde van de vrijdagmiddag kwamen Peter, Helene en Tijn langs met hun logé uit Nederland, Johan, om toch een beetje feest te vieren. Saskia had wel taart gekocht, dus wastoch een beetje jarig. Uiteindelijk zijn we redelijk vroeg gaan slapen want we waren hartstikke moe van de afgelopen week. Er was een grote meeting in Skokie met collega's uit Japan en Europa en dat was redelijk intensief, ook in de avonden. Cas, Hans, Begon, Walter en Paul kwamen langs. Ik heb in ieder geval een keer gegeten in Chinatown in Chicago. De rit daarheen is schitterend, langs lake shore drive, de snelweg Chicago in en door die de kust volgt. Lekker gegeten ook. De rest van de meeting was ook goed. prima om iedereen weer eens te zien. Woensdagavond kwamen Hans, Cas en Begona even bij ons thuis een biertje drinken en daarna zijn we gaan eten in een lokaal restaurant. Donderdag was alleen Hans nog over, de rest was weer naar huis of verder gereisd. We zijn toen met hem gaan picknicken in de botanische tuin, meteen een abonnement genomen, dus als je van plan bent langs te komen is dat waar we je zeker mee naar toe nemen.

Het blijft ons verbazen dat er werkelijk niemand buiten zit. De avonden zijn werkelijk schitterend en toch zijn alle ramen en deuren dicht. In het begin van de week was het te warm en hebben we 2 nachten onze airco gebruikt. Daarna was het echter prima vertoeven in de achtertuin en binnen ook als alle ramen tegen elkaar open staan. Die Amerikanen denken daar blijkbaar anders over, je hoort wel overal airco's zoemen of heel hard blazen.

Toen ik gisteren thuiskwam riep Ties enthousiast: "is het nu weekend", "ja", "hoi, dan mag ik nu huiswerk doen". Hij is erg enthousiast over zijn schriftjes en werkboekjes die mee zijn gekomen uit Nederland en doet niets liever dan rekenen en schrijven.

Nog een paar sfeerfoto's van Saskia's verjaardagsfeest:

Verder zagen we in de achtertuin met Hans dat wij hier vuurvliegjes hebben. Een kort filmpje, goed opletten, we proberen nog een keer een beter shot te maken.

Vandaag hebben we weer wat inkopen gedaan op een paar garage sales en een rommelmarkt bij de plaatselijke kerk. Saskia is bijna lid gemaakt, maar kon nog net wegkomen met het verhaal dat ze er nog even over moet denken. De kinderen zijn in ieder geval een voetbaldoel(eigenlijk voor Lacrosse) rijker en hebben mini-golfspullen gekregen. We zijn toch al bezig met een constante strooptoch langs dat soort evenementen en vuilnisbakken. Zo hebben we onze tuinstoelen en tuinslang bij de vuilnis weggesleept en hebben al heel wat dingen tweedehands bij andere mensen in de voortuin gevonden in garage sales. Goed systeem, wij moeten zeker ook zoiets organiseren tegen de tijd dat we weer terug naar NL gaan. Meestal levert het ook een aardig praatje met de bewoners op en dan valt het op hoeveel mensen ooit iets met Nederland hebben gehad. Vandaag weer iemand wiens ouders in 1968 in Wassenaar hadden gewoond. Hij wist ons nog "tot ziens" toe te werpen aan het eind.

Daarna zijn we naar het strawberry festival geweest in een historical village in de buurt, dat was best ok, maar volgend jaar zou ik ook zonder kunnen. Veel kraampjes en tentjes met eten en aanbiedingen voor van alles en nog wat. We kwamen nog een winkeltje tegen met producten uit de UK en hebben een origineel blik golden syrup gescoord.

Waterventilator:

Het weer was vrij warm vandaag, genoeg drinken is echt belangrijk en ook sunblock is een must. Dat hadden we niet bij ons (2 auto's maakt het leven gecompliceerder), dus dat was ons eerste koopdoel. Daar bleef het ook bij, hoewel Dide het tapdansen ook wel bijzonder boeiend vond. Ook zijn ze nog bijna gestrikt voor een talentenjacht.

Deze week zijn Dide en Ties voor het eerst naar hun summercamp geweest. Dat vinden ze erg leuk. Wij hebben inmiddels wel al een gesprekje met de leiding gehad: Vooral Ties was te fysiek. Dat betekent in dit geval dat Ties nogal knuffelig is en op school in NL gewend is om de juffen en andere kinderen regelmatig te omhelzen. Daar is dat ook prima en wordt het zelfs gestimuleerd, maar in Amerika zijn ze daar iets minder van gediend en zijn ze bang dat wij ze een rechtszaak aandoen wegens het aanraken van kleine jongetjes. We hebben Ties dus donderdagochtend even geprobeerd uit te leggen dat hij maar van iedereen af moet blijven en de knuffels voor 's avonds thuis moet bewaren. Daarna geen klachten meer, dus het zal wel goed gaan.

Tot slot van dit schrijven nog een punt dat ons bijzonder is opgevallen deze week. De manier waarop kinderen worden weggebracht naar het summercamp is niet zoals je in NL zou verwachten. De volgende procedure blijkt heel normaal te zijn:

- een auto met moeder komt aanrijden,

- achterdeur wordt geopend door een van de camp begeleiders,

- kind stapt uit

- auto rijdt weg,

- volgende auto rijdt op tot de uitlaadplek.

Hierbij moet worden opgemerkt dat de volgende auto meestal al staat te wachten, soms staat er zelfs een rijtje. Er zijn parkeerplekken zat, maar een afscheidskus hoort duidelijk niet in het protocol. Ter illustratie een filmpje.

Werkelijk IEDEREEN doet dit zo (behalve die rare Nederlanders natuurlijk weer).

Summercamp

Vandaag zijn Dide en Ties naar summer camp gegaan. We hadden ze opgegeven voor het Rookies sports camp, dat is niet zo'n kamp dat iedereen van de films kent met barakken ergens bij een schilderachtig meer met forellen achterin de bossen van Canada, maar gewoon een dagactiviteit in een school in Deerfield. Buiten is het nu te warm om heel lang actief te sporten, dus is het een goed idee dat het vooral binnen gebeurt. Gelukkig vonden Dide en Ties het erg leuk, we waren wel een beetje bang dat ze erg verlegen zouden zijn en het eng zouden vinden, maar dat viel dus erg mee. Vandaag hebben ze in ieder geval gebasketballed en gevoetbald. Morgen wordt er ook weer gevoetbald. Dide vertelde dat ze niet al het praten begreep, maar ze keek gewoon goed naar de andere kinderen. Ze hebben erg veel zin in morgen.

Wij hadden vandaag in Skokie allemaal buitenlandse gasten vanwege een aantal grote meetingen van Astellas. Ook een aantal Nederlandse collega's zouden komen, maar hun vlucht was gisteren gecancelled. We konden het programma behoorlijk omgooien dus toen ze uiteindelijk vandaag met een dag vertraging aankwamen konden ze aanschuiven zonder iets gemist te hebben. Het was leuk om mijn Japanse en Nederlandse (maar ook een aantal Amerikaanse) collega's het lab te laten zien en iedereen weer uitgebreid te spreken. Morgen gaat het verder en dan gaan we ook met de hele club uit eten in Chinatown aan de zuidkant van Chicago, ik ben benieuwd, verslag volgt.

In de auto luister ik vaak naar Chicago Public Radio (WBEZ), dat is de enige niet-commerciële radiozender hier waar fatsoenlijk nieuws is en zonder verborgen politieke boodschap. Vandaag was het minder interessant, want het was fundraising day (of misschien wel week, hoop ik niet). Ieder uur werd er van alles verloot en er werd bijgehouden hoeveel er dat uur was gestort. Ze roepen dan mensen op om lid te worden voor een bepaald vedrag per maand, dat gaat echt over forse bedragen. Het meest populair was het $30,50 per maand, maar ook $100 per maand werd vaak genoemd. Deze radiozender leeft dus echt alleen van giften en legaten en af en toe hebben ze zo'n dag nodig om geld bij elkaar te bedelen. En blijkbaar zijn er mensen die echt dit soort forse bedragen doneren. In de VS schijnt dat mensen vaak 10% van hun netto inkomen schenken aan allerlei goede doelen (vaak aan kerken, maar ook aan allerlei charities voor de armen en dus dit doort dingen). De belasting mag dan vrij laag zijn, mensen zien blijkbaar in dat ze een beetje van hun welvaart moeten delen. In Nederland doen we dat via de blauwe envelop.

Op het regelvlak hebben we vandaag ontdekt dat onze air conditioning in huis niet werkt. Dat toegevoegd tot het lijstje van de plumber en electrician dat er al lag. Nogmaals gebeld vandaag en morgen maken we een afspraak met de plumber als hij het afsprakenboek weer bij de hand heeft. Hopelijk belt de electrician ook nog een keer terug. De papieren van de autoverzekering zijn ook binnengekomen en daarmee puilt ons administratielaatje weer helemaal uit. Binnenkort maar weer eens orde op zaken stellen op dat gebied.

zondag

Vandaag wilden we ons niet te druk maken. We hadden met Peter en Helene afgesproken op het strand van Glencoe, net zoals vorige week zondag. We moesten dus weer voor 10 uur aankomen.

Het weer was betrokken sinds de avond tevoren, de zon scheen heel flauwtjes, maar de temperatuur was bijzonder aangenaam. Nadat Saskia de vorige week zo vreselijk was verbrand op haar rug door ondeugdelijke zonnebrand was dit wel ideaal weer. In het meer was zwemmen niet toegestaan vandaag. De lifeguards vertelden ons dat er teveel E. Coli in het water zit dankzij de overstroningen van afgelopen vrijdag. Het kwam er gewoon op neer dat allerlei septic tanks in het meer leeglopen en dat het even duurt voordat het weer voldoende is wegverdund. Smaleijk verhaal. De fonteintjes en waterspeeltuin lopen op drinkwater, dus de kinderen hebben zich uitstekend vermaakt.

We gingen rond 2 uur weer weg. Ties was in tranen, want we konden niet al de verzamelde stenen meezeulen de berg op. We waren met onze nieuwe auto gegaan om eens even te voelen hoe dat rijdt met zijn allen. Dik tevreden, we zijn er blij mee.

Op de terugweg hebben we nog even geïntegreerd met de Amerikanen door te gaan shoppen. We zijn er al helemaal aan gewend dat de winkels altijd open zijn. Bij ons redelijk in de buurt zit Trader Joes en een soort wereldwinkel, beide een beetje alternatieverig (met kassiers met een neusbel enzo), en met leuke producten. Veel wijn en zelfs echte port, stroopwafels en allerlei bakproducten en kruiden van overal. De kinderen nog een ballon gekregen (Dide 2, want de eerste was binnen een paar minuten gevlogen) en daarna snel naar huis. Sinds wij onze spullen weer hebben zijn Dide en Ties niet weg te slaan van hun schoolwerkjes, er is vandaag dus weer geschreven en gerekend.

Vanavond zijn we ook weer bij het concert in een van de parken geweest, deze keer een band die hits van de Eagles speelde. Erg leuk, beetje twijfelachtig weer met af en toe een kleine druppel, waarschijnlijk daardoor lage opkomst. Beetje sneu wel weer, zo'n stel enthousiaste rockers op leeftijd die staan te spelen voor een stel families op picknickbankjes en uitklapstoeltjes, terwijl er wordt gehonkbald en lacrosse gespeeld in het publiek. Ook Peter en Helene kwamen niet opdagen, naar later bleek vanwege een verloren portemonnaie (inmiddels weer terecht, lag bij het strand). Bij het concert rustig zitten eten, Ties zat te swingen en mee te spelen op gitaar en de kinderen hebben zich ook prima vermaakt in de speeltuin. Wij hadden de fles wijn deze keer niet overgegoten, andere mensen waren zelfs openlijk bier aan het drinken, dus we durfden het wel aan. In de koelbox laten staan natuurlijk en toch een beetje stiekem ingeschonken.

Volgende keer gaan we ook weer met de kinderen tennissen in het park. Dide wilde na het concert nog wel even zwemmen, ik ben met Ties alvast naar huis gefietst (!, ja, fietsen, heerlijk!). De kinderen lagen vandaag voor 8 uur in bed en dat is een absoluut Amerikaans record. Na die tijd, inmiddels een uur geleden, hebben we ook niks meer gehoord dus ze slapen vast. Alle ramen staan tegen elkaar open, want het is buiten weer heerlijk afgekoeld. Dit is fijn weer.

Vandaag hadden we eigenlijk bezoek verwacht vanuit Nederland, collega's zouden overkomen. Helaas bleek hun vliegtuig onrepareerbaar stuk, dus vanaf de startbaan moesten ze terug en morgenochtend wordt er nog een poging ondernomen, 22 uur vertraging. Dat gooit ook behoorlijk roet in het eten voor de meeting morgen waar ze bij moesten zijn, de week beloofde al wat improvisatie te brengen en dat is nu behoorlijk toegenomen, vermoed ik. Ik doe nog wel verslag van een en ander.

Geen kamera's mee vandaag, dus jullie moeten het even met tekst alleen doen, volgende keer beter.

Weekend

Drukke week achter de rug. Na de dokter van maandag (zie verslag) moest Saskia met de kinderen op donderdag nog een keer terug voor de voor school verplichte ogentest en ook nog naar de tandarts voor het dental exam. Wat een papierwerk weer, maar volgens mij zijn we nu redelijk klaar voor school. Alles nog een keer op een rijtje zetten, kopiëren en dan inleveren. Hopelijk slikken ze alles en verzinnen ze niet nog een procedure, formulierenset of deskundige waar we langs moeten.

Ook deze week is onze nieuwe koelkast geleverd en de AT&T man is geweest (op een niet afgesproken dag of tijdstip, maar dat hij er was vonden we het belangrijkste). Het probleem van onze gammele internet- en telefoonverbinding scheen te zijn dat onze ouderwetse telefoon uit het Astellas meubelwarehouse op dezelfde frequentie schijnt te werken als het draadloos internet. Advies: koop een nieuwe telefoon op een moderne frequentie. Dat moeten we dus nog een keer doen.

Op vrijdag kwam ook de vrachtwagen met onze verhuisspullen uit Nederland. Ik was aan het werk, maar Saskia heeft de spullen in ontvangst genomen. Uitpakken doen we zelf wel. Het meest hadden we de fietsen gemist en de kinderen de waterbaan. Helaas is Saskia's trapper er meteen weer vanaf gevallen, waarschijnlijk hebben die prutsers de krenk de verkeerde kant op gedraaid. Hij zit er nu op, hopelijk houdt hij het voorlopig, want ik wil hier niet op zoek naar een nieuwe. Fijn dat alles er nu is in ieder geval en de kinderen zijn ook weer blij met hun spulletjes. Ties heeft al uitgebreid met de auto's zitten spelen, Dide met haar houten dierentuin en samen met de waterbaan. Nu zitten ze schoolwerkjes uit Nederland te doen (op zaterdag).

Het weer was matig deze week, donderdagavond was het opeens heet en benauwd en toen begon het 's nachts heel hard te regenen en 's ochtends vroeg te onweren. Dat heeft de hele vrijdagochtend aangehouden en volgens het nieuws stond half Chicago onder water. Iedereen maakt zich dan ook meteen zorgen om de kelder, hopelijk blijft dat ons bespaard, want ik heb geen idee wat ik dan weer zou doen. Ik weet ook niet waarom een kelder zou onderlopen, zijn die dingen lek of laten ze een raam openstaan? In ieder geval werd het in de loop van de middag droog en dat was goed, want wij gaven 's avonds een feestje voor collega's uit het lab. Bijna iedereen was er en het was erg genoeglijk. Veel mensen namen bier mee, dus we hebben zeker meer in de koelkasten liggen dan waarmee we begonnen. Saskia had een aantal salades gemaakt en we hebben hotdogs geBBQ-ed. Prima allemaal.

Het kon natuurlijk niet uitblijven dat het benauwde weer tot een nieuwe bui kwam, het heeft even gedruppeld, werd toen weer droog en toen barstte het echt los. Dat hebben we hier wel gemerkt: het weer is extremer dan wij gewend zijn en zeer veranderlijk. We hebben al een paar keer een onverwachte enorme omslag meegemaakt en ook als het wel wordt aangekondigd verbazen wij ons erover. Van regenachtig redelijk koud tot ineens tropisch vochtig en drukkend, het blijft verbazend.

Binnen ging het feestje gewoon verder en zoals gebruikelijk bij goede feestjes hing iedereen in de keuken. De kinderen vermaakten zich ook. Toen collega Neal net aan het weggaan was met zijn tweelingdochters belde zijn vrouw dat de elektriciteit was uitgevallen. Zij wonen in een ander deel van Deerfield en we hebben net gehoord dat het waarschijnlijk zondagmiddag is voordat het weer werkt, dat is dan dus bijna 48 uur uit, alweer iets wat wij ons niet kunnen voorstellen in ons aangeharkte en goed georganiseerde landje.

Tegen half negen werd de regen iets minden en verliet bijna iedereen het pand, dat was een prima tijd. Peter en Helene bleven nog iets langer, want waren op de fiets, voor een kop koffie. De kinderen hebben toen nog een kleine verkleedpartij gedaan met de uit Nederland meegebrachte verkleedkleren.

Na afloop hebben we nog even in de kamer gezeten, het was inmiddels heerlijk afgekoeld en met alle deuren en ramen open werd het snel aangenaam in huis. We hadden op het drukkende moment van de avond al even de airco in huis aangedaan voor het eerst en dat helpt wel. Toch is het heel anders dan in de auto waar het zo koel is.

Vanochtend waren we weer redelijk op tijd wakker. Na wat skypen met NL hebben we gebeld met de garage van onze nieuwe auto en we konden hem ophalen. We hadden nog wat accessoires besteld die nog moeten worden ingebouwd, dat moet nog een keer tussendoor, maar we wilden hem graag hebben voor de logistiek volgende week. Blij dat het allemaal is goedgegaan. Dit was immers de eerste keer dat wij een nieuwe auto kochten en dat bovendien in een land waar je helemaal niet weet hoe dingen geregeld zijn. Ik was eerder deze week bij een verzekeringskantoortje in Deerfield geweest om een autoverzekering te regelen en dat was goed gelukt. Vandaag vanuit de garage het vehicle nummer doorgebeld en per fax meteen het verzekeringsbewijs ontvangen in de garage. Goed geregeld, denk ik. De premie is ongeveer de helft van wat ze mij eerst hadden verteld wegens een verklaring van onze NL verzekering, dat was nogal de moeite van het opvragen dus. De auto staat nu in onze garage te pronken. We zullen er niet heel veel kilometers (mijlen) in rijden hier, vooral in de buurt, maar het is wel verrekte handig en noodzakelijk in dit land om voor iedereen een auto te hebben.

Nu is het weer rond de 30 graden en redelijk drukkend. We hebben net nog wat spullen vanuit de vriezer van Neal gehaald om bij ons bevroren te houden en verder hebben we geen plannen. De kinderen kunnen rustig kleuren, morgen komt een aantal Nederlandse collega's en gaan we misschien weer naar het concert in het park: een Eagles coverband speelt.

De groeten maar wee en slaap lekker allemaal.

Regeldag

Vanmiddag rond lunchtijd uit het lab vertrokken. Ik begin het al een klein beetje druk te krijgen, dus het kwam niet echt geweldig uit. We hadden echter een afspraak met de kinderen bij de pediatrician en ik wilde Saskia toch echt niet alleen laten gaan. Het is best ingewikkeld met al dat papierwerk voor school (dat was dan ook de reden dat we moesten) en alle vaccinatieschema's die hier anders zijn dan in Nederland.

Het hele doktersbezoek duurde bijna 2 uur, met vrij veel tijd met de dokter zelf en de rest met 2 nurses. De kinderen zijn beluisterd en bevoeld en hebben alle standaardtestjes ondergaan (reflexen, hart, buigen). De meeste tijd ging echter op aan het vergelijken van de vaccinaties en allerlei open deuren ("do they sleep 10 hours per night (!!!)?"). En aan wachten natuurlijk. Helemaal op het eind moest er worden geprikt voor hepatitus B. Dat is in Nederland niet standaard en we waren er in januari aan begonnen, in Nederland is de 2de en laatste dan 6 maanden later. Hier niet, de dosis schijnt kleiner te zijn en over 6 maanden moet er nog een. We moeten nog maar even zien wat we daarmee doen. De kinderen vonden het niet leuk en zagen er al lang erg tegenop, maar de nurse was bedreven en het viel volgens ons uiteindelijk mee. Toen we weer buitenstonden (met vervolgafspraak voor de eveneens verplichte ogentest, helaas, nu geen tijd voor, en met de tandarts in hetzelfde gebouw voor het invullen van alle schoolpapieren) waren we bijna 650 dollar armer.

Als beloning voor het goede gedrag en lange wachten en als doekje voor het bloeden kregen de kinderen hun inmiddels favoriete broodje gezond bij de Subway. Wij gingen daarna door naar onze bank voor het halen van een cassier check om straks onze auto te kunnen betalen en we werden al herkend door een van de bankiers. Dat zijn er overigens veel hier. Volgende keer maar drive through banken, want dan hoef je minder lang te wachten.

Onze volgende stop was het kantoor van de scholen in Deerfield. Er moest weer betaald worden voor de ouderbijdrage en dat kan natuurlijk niet online. Ook weer geregeld, nu nog een receipt zien te ontvangen, er werd ons beloofd dat we dat thuisgestuurd zouden krijgen. Tot slot nog naar het gemeentehuis voor 2 Deerfield car stickers. Dat is in feite lokale wegenbelasting en is niet veel (30 USD voor een jaar), maar moet wel echt gebeuren. Betalen kon natuurlijk alleen contant of met cheque, dus nog even terug langs de geldautomaat. Ik weiger om cheques te nemen, veel te ingewikkeld en het moet maar eens over zijn met die middeleeuwse toestanden.

Terwijl Saskia aan het koken was heb ik verwoede pogingen ondernomen om een AT&T mannetje aan de deur te krijgen. Die zou eigenlijk vorige week al komen om naar onze telefoon en internetaansluiting te kijken, maar is nooit komen opdagen. Het hele proces weer opnieuw doorlopen (sprekende computer, die ziet al vanaf welk nummer je belt, maar je moet het tegen de operator weer herhalen. Bizar! Bovendien verstaat de sprekende computer mijn "no" niet, "say yess or no, ............., sorry, I did not understand you, ..................., we sincerely apologize, but did not understand what you just said, say yes or no". Mijn Amerikaans zal niet native klinken, maar ik hoopte dat mijn "no" toch wel verstaanbaar was"). Uiteindelijk werd ik doorverbonden en moest zo lang wachten dat ik maar heb neergelegd voor een hernieuwde poging later. Na het eten lukte het om binnen 20 minuten erdoor te komen en na nog eens een kwartiertje aan de telefoon had ik de overigens vriendelijke dame overtuigd dat er echt een monteur moest komen.

Na het avondeten gingen we nog even zwemmen. Toen we al op de drempel stonden werd er gebeld: een computer namens AT&T: "we must speak to you urgently, ..........., please hold the line and wait until we connect you to an operator" en vervolgens krijg je de mededeling dat je waarschijnlijk binnen 14 minuten aan de beurt bent. Ze bellen nog maar een keer met hun urgente mededeling.

Het zwemmen was aangenaam. Het was de eerste keer dat ik in het bad lag hier, maar de kinderen kennen de weg al. Saskia had al uitgebreid verteld over de mores hier en het is echt lachen. De lifeguards (een heleboel natuurlijk) wisselen iederen 10 minuten van positie. Dat is een heel ritueel, er wordt uitgebreid en zeer overdreven naar alle kanten gekeken en vooral langs de rand. Dan klimt de ene lifeguard uit de stoel, terwijl de andere nekoefeningen van links naar rechts blijft doen. Vervolgens wordt de rand weer door beiden zeer goed geinspecteerd, krijgt de verse lifeguard toestemming omhoog te klimmen en wordt er nog 1 keer goed door beiden langs de rand gekeken. Dan is de eerste lifeguard dismissed. Daarnaast is er ongeveer iedere 3 minuten een serie geluidssignalen waarop alle lifeguards rondom het bad in hun stoel gaan staan en wederom zeer overdreven rondkijken of alles goed is. Had ik al gemeld dat het vrijwel overal 3'' diep is, 1 m dus? Als klap op de vuurpijl worden alle kinderen geacht om iedere 45 minuten voor 15 minuten het bad te verlaten om ruimte te maken voor baantjeszwemmers. Dat die er vanavond niet waren verandert niets aan het ritueel. Er wordt gefloten en iedereen wordt het bad uitgejaagd. Het is werkelijk ongelooflijk. We gaan een filmpje maken en online zetten, want volgens mij geloof je dit niet zonder het met eigen ogen gezien te hebben. De kinderen vonden het in ieder geval weer leuk in het water en we hebben uitgebreid gegooid met waterballen.

Vanavond is grotendeels opgegaan aan pogingen om een offerte te krijgen voor een autoverzekering. Dat is nog niet gelukt wegens malfunvtionerende websites, wegvallende telefoonverbindingen, maar ook aan het gebrek aan een Amerikaanse woonplaatshistorie of andere foutmeldingen (een van de websites weigerde om de datum dat ik mijn eerste Amerikaanse rijbewijs had gehaald te accepteren, ik was namelijk toen 36). Op advies van een collega gaan we binnenkort maar eens naar een kantoortje van een verzekeringsagent in Deerfield waar hij ook zijn verzekeringen heeft lopen.

Saskia heeft net de open haard gedemonteerd zodat wij het hele gouden voorzetraam kwijt zijn en nu tegen een veel gezelliger zwart gat aankijken. De stofzuiger van de garage sale staat te loeien (maar zuigt nauwelijks). Af en toe boort ze een gat in de tegels iets dieper, maar de batterij van de geleende accuschroefmachine is na 15 seconden steeds dood. Gelukkig is het huis groot genoeg dat de kinderen door alle herrie heen kunnen slapen. UPDATE: Ties heeft net op de badkamermat geplast en was helemaal de weg kwijt. Oorzaak: watermeloen als toetje.

En om alle collega's die zo'n uitwisselingsprogramma wel zien zitten nog even te ontmoedigen: ik heb vandaag aan de telefoon "The Netherlands" zitten spellen (No, NOT "The Netherlands Antilles").

Dat wilde ik even kwijt. Dank u

Dagje Deerfield en omgeving

Vanmorgen, tot onze stomme verbazing, sliepen de kinderen uit! Om 9 uur werden wij spontaan wakker door Ties, Dide lag nog te knorren. Binnen 5 minuten werden we gebeld door Helene met de vraag of wij meegingen naar het strand van Glencoe. Leuk! Maar daar moet je wel voor 10 uur zijn anders betaal je entree en die is niet misselijk. Snel dus de spullen en Dide bij elkaar gegrabbeld en wat ontbijt genuttigd en samen met Peter en Helene met onze auto het kleine stukje naar het strand gereden. We waren op tijd, maar het was veel drukker dan verwacht. Het leek of er een feestje werd georganiseerd, de BBQ stond al aan en iedereen kwam op zijn paasbest. Natuurlijk, dit is Amerika, het was een kerkdienst die voor de gelegenheid naar het strand was verplaatst. Strand hier is overigens iets anders dan wat wij ons erbij voorstellen. Geen kaal strand, zoals dat van Santpoort en ook geen Bloemendaal of Scheveningen met strandtenten. Wel met lifeguards, een speeltuin met waterspellen en een fastfoodtent. Daarnaast kun je overdekte zitjes (met grill) afhuren en is er EHBO en nog een aantal onduidelijke functies.

Terug naar de kerkdienst: net na 10 uur begon die en met Amerikaanse efficiency (!) was die binnen 35 minuten ook weer voorbij. Impressie:

Preach on the beach.........

En Tijn vindt het mooi.........

Na afloop van de dienst werd er uitgebreid gegeten en het duurde 2 uur totdat de hele sessie voorbij was. Onamerikaans, zoals we steeds vinden om na afloop te blijven hangen. Er reden golfkarretjes de helling op en af om de slechter te been zijnden omhoog en omlaag te brengen, aan alles was gedacht.

De kinderen vermaakten zich uitstekend in het zand en water. Het was te koud om uitgebreid te zwemmen, maar dankzij een waterspuitende zeehond annex klimrek konden ze toch uitgebreid graven en kastelen bouwen. Ze hebben ook leren frisbeehen.

Het schijnt hier de koudste en slechtste junimaand sinds 1903 te zijn, maar vandaag was het prima vertoeven op het strand. Uitgebreid iedereen ingesmeerd met Amerikaanse spuitzonnebrand (zonder smeren, zeggen ze in ieder geval) en rustig aan.

Tegen een uur of 2 gingen we naar huis. Het is niet echt druk geweest op het strand, was echt prima. We name zoals inmiddels gebruikelijk weer 100 kg stenen mee naar huis die Ties gevonden had (dinosteen, maansteen en nog zo van het een en ander) en wij konden die in een handdoek de hoge berg opslepen. Thuis hebben Dide en Ties 2 uur lang de stenen staan poetsen met afwassop en borstel.

In de namiddag hadden wij wederom afgesproken met Peter, Helene en Tijn om naar een concert te gaan kijken en luisteren in het Mitchellpark, waar ook het zwembad en de tennisbanen in Deerfield zijn. De band 7th heaven ging optreden met als leadzanger een of andere grootheid uit Noord-Ierland die een Engels Idols-achtig tv-programma had gewonnen ooit. We waren er tegen 5 uur en settelden ons op een picknickbank. Dide en Ties gingen met Saskia, Helene en Tijn nog snel even zwemmen. De Amerikanen hadden weer allemaal hun bekende vouwstoeltjes meegenomen die je ook steeds ziet bij de voetbal- en honkbalwedstrijden in de parken. Iedereen had iets te eten en drinken meegenomen, sommigen net zo uitgebreid als wij met hele grote families of hele straten, maar ook de plaatselijke pizzeria had een stand ingericht. Hier is het niet toegestaan om op de openbare weg alcohol te nuttigen, dus wij hadden voor de gelegenheid een fles rose uitgeschonken in een lege fles van de grapefruitsap. Bleek achteraf niet helemaal nodig want enkele biertjes (light) gesignaleerd en zelfs een Corona.

De band speelde aardige covers, maar het was wel een beetje zielig om al die stoere rockers te zien veranderen in een soort poppenkast. Het overige publiek was net als wij: gezinnetjes met kinderen en het werd dus een soort kindervoorstelling. Benieuwd wat zo'n band dan tegen elkaar zegt na het optreden. Onze picknick was heel smakelijk en de kinderen vermaakten zich prima in de speeltuin en ook wel met de muziek. Ties heeft nog als schaduw meegespeeld in een volleybalwedstrijd: hij stond de spelers bij iedere smash of blok te imiteren. Net voor het slapen gaan wilde hij nog wel even weten hoe je het verschil tussen volleybal en handbal kan zien.

Het was weer opvallend dat zodra het laatste accoord geklonken had bijna iedereen opsprong, de stoelen inklapte en naar de auto holde. Op de een of andere manier wordt hier niet even nagepraat of nagezeten. In Nederland zou iedereen nog een biertje gaan halen en zou het nog lang onrustig zijn, maar hier dus niet.

Net bij thuiskomst nog even in bad gezeten en toen zijn de kinderen gaan slapen. Bij tijd en wijle maken ze nog opmerkingen over Voorschoten en merk je dat ze liever naar huis gaan. Aan de andere kant vermaken ze zich hier prima en denken wij dat het wel gaat wennen. Vandaag probeerde Dide heel voorzichtig in de zandbak bij het concert om contact te maken met een ander meisje. Nog een week thuis en dan begint hun sportkamp, heel benieuwd hoe dat dan zal gaan. Morgen gaan we eerst naar de kinderarts. Dat klinkt spannender dan het is, want het is noodzakelijk voor de inschrijving op school, het zullen wel weer een boel papieren worden. Dit weekend was in ieder geval weer bijzonder leuk en maakt het allemaal de moeite waard.

fotoverslag Milwaukee

Voor bijbehorende tekst: zie volgende bericht

Milwaukee

Bij het wakker worden was het niet het verwachte (en gehoopte) mooie weer; het regende pijpenstelen! Saskia vond de lokale buienradar op Internet en dat voorspelde niet veel goeds: het zou tot zeker halverwege de middag blijven regenen. In het noorden was het veel beter en we hadden al min of meer het plan om eens in Wisconsin te gaan kijken. Wij reden dus net na 10 uur richting Milwaukee, ruim een uur Noordwaarts. Eerste doel: het Milwaukee Public Museum. Het laat zich het beste samenvatten als een combinatie van het Volkenkundig museum, het oudheidkundig museum en Naturalis. De kinderen vonden het erg leuk, er waren dino's, indianen, veel (opgezette) dieren, een vlindertuin en een lokaal dorp van 150 jaar geleden. Bovendien was er taart, omdat het museum 125 jaar oud was geworden. Groot succes en een heel aantal uren stukgeslagen. In het vorige bloghoofdstuk een fotoverslag. Vooral de dino's deden het natuurlijk goed. De kinderen hebben ook een soort puzzeltocht gedaan met vragen die beantwoord moesten worden over het museum. Enorm Amerikaans was dat de antwoorden achteraf werden beoordeeld door een strengkijkende dame ("volunteer") met rood potlood. Gelukkig werd het als voldoende beoordeeld en de kinderen mochten een insekt uitzoeken en een aantal plakplaatjes en stickers. Ook de insektenafdeling deed het goed, D+T hebben een wandelende tak op hun hand gehad en een bijna dode kever was bijzonder indrukwekkend. Een paar dodelijke spinnen, schorpioenen en ander kruipende ellende maakten het af.
Daarna zijn we naar "het centrum" gereden, dat we natuurlijk niet konden vinden. Amerikanen kunnen wat dat betreft echt nog iets opsteken van Europa. De bewegwijzering ontbreekt ook. Onze kaart hield op bij de grens Illinois - Wisconsin, dus we wilden nog even een kaart aanschaffen. Eerste prioriteit was echter de lunch (zo rond half vier 's middags. In een buitenwijk kwamen we een Wholefoods supermarkt tegen. Dat is een soort natuurwinkel, maar dan maatje mega-AH. Daar lekkere hartige en zoete broodjes gekocht en koffie en ter plekke in het cafe opgegeten. Foto: flesjew water, waarschijnlijk HEEL lekker!



Het weer was wel opgeknapt, de zon scheen, 23 graden. Toen we eenmaal de terugweg hadden gevonden (en de auto weer schoongveegd van Ties zijn chocoladetaartje) kwamen we een boekhandel tegen. Daar heeft Dide uitgebreid gebruik gemaakt van de sanitaire voorzieningen en hebben we een paar wegenkaarten gekocht. Nuttig!
De rivier die door het centrum loop zag eruit alsof het redelijk aantrekkelijk wandelen was, maar dat viel toch tegen. We gingen vrij snel weer naar de auto en begonnen aan de terugweg via de toeristische kustweg. Dat was voor lokale begrippen inderdaad pitoresk. Toch rijdt je meestal in dit soort suburban gebieden langs verrommelde wegen, met allemaal winkeltjes en zaakjes, waarvan je je afvraagt of daar ooit iemand naar binnen durft. Heel erg wat je herkent uit films en van Amerika verwacht eigenlijk. Veel lichtrecalmes, onduidelijke wegmarkeringen en een constante stroom benzinestations is een aardige samenvatting. Af en toe reden we langs straten die er iets minder up-scale uitzagen, vooral gekarakteriseerd door glimmende velgen op de auto's, viel ons op.
Onderweg kwamen we door Racina, een kust plaatsje. In onze nieuw aangeschafte reisgids stond een visrestaurant dat aardig zou zijn en daar gingen we naar op zoek. Kustplaats betekent hier overigens iets anders dan in de oude wereld, het meeste strand is privebezit, dus is het zoeken naar een doorkijkje, laat staan dat je echt aan het water kan komen. Er zijn soms wel jachthavens, maar daar loop je ook niet zomaar naar binnen. Het restaurant, alweer zoals wij hier inmiddels verwachten, zag er louche uit. Echt een oud gebouwtje op een hoekje van het haventerrein. Binnen was het echter bijzonder gezellig. We moesten nog even op een tafel wachten, zaterdagavond is hier ook de topavond en er was bovendien life muziek. We kregen een tafel vlakbij de band, bestaande uit een gitarist en af en toe saxofonist en een zangeres/gitariste/trommelaar aangevuld met gastoptredende andere zangeressen. Erg leuk eigenlijk, Dide kon er prima van genieten, maar Ties vond het allemaal te hard. Het was ook al na 9 uur 's avonds. Uiteindelijk de rest van de terugweg langs de kust gereden en de kinderen zijn natuurlijk in de auto in slaap gevallen. Dat gaat ook uitstekend, met die stoelen kan een volwassene een goede nachtrust hebben, dus voor Dide en Ties is het helemaal dik in orde.
Nu zijn we thuis en drinken nog een glaasje wijn. Ik ga snel dit berichtje online zetten en nog een paar foto's selecteren. Voor daarna: goede nacht!

Mazda5

Vanavond naar de autodealer in Waukegan gereden en de knoop doorgehakt: wij hebben een Mazda5 aangeschaft. Volgende week gaan we hem ophalen.

Verder viel het weer vandaag alweer een beetje tegen, geen zwembad dus, maar de kinderen hebben daarvoor in de plaats uitgebreid in bad gezeten. Morgen wordt het weer helemaal goed, zegt het TV nieuws. Ik rijd alweer gezellig mee met Neal naar Skokie, ben best hard aan het werk met de MSD, mooie spul. Morgen data bekijken die ik vandaag bij elkaar gemeten heb. Tot later.

Korte update vanuit Skokie

Maandagavond zijn we na het eten nog even langsgegaan bij Peter en Helene. De vader van Helene, Jan, ging dinsdag weer naar Nederland terug dus we gingen nog even gedagzeggen. De kinderen waren al in de pyama, maar hebben nog lekker in de tuin gespeeld en zijn er weer goed vies geworden. Ze vermaken zich best voorlopig.

Onze verhuisspullen schijnen inmiddels te zijn aangekomen in de VS, ik denk dat ze ergens op het vliegveld in Chicago staan. De volgende stap is de inklaring door de douane. Ik moest er zelf (natuurlijk) weer achteraan en toen beweerde de verhuizers dat ze geen kopie van ons paspoort hadden. Natuurlijk had ik dat al minstens 2 keer gestuurd, maar nu is er weer een andere contactpersoon en die kon het niet vinden. Het houdt ons nog steeds lekker bezig dus en het is maar goed dat we maar even de status navroegen, anders zou het nog maanden hebben geduurd voordat iemand zich afvroeg wat die stapel dozen daar in de hoek nou eigenlijk was. Ik hoop dat nu binnen een week de spullen de grens over moeten en dan moeten we nog proberen om de verhuizers het ook echt te laten afleveren bij ons thuis. Uit de ervaring van Helene hielp het ook als je daar een paar telefoontjes en mailtjes aan waagt.

Gisteren zijn Saskia en de kinderen voor het eerst naar het buitenzwembad in Deerfield geweest. Dat is afgelopen weekend open gegaan, maar toen was het te koud. Gisteren was de temperatuur ok, alleen de wind was wat kil. Het water schijnt vrij warm te zijn. Omdat de scholen nog niet helemaal vakantie hebben was er nog vrijwel niemand, maar dat wordt na vandaag anders.
Ik rijd al een paar dagen achter elkaar met met collega Neal mee naar het lab in Skokie. Zijn gezin komt morgen terug uit Taiwan, dus hij was helemaal flexibel. De aanschaf van onze nieuwe auto schiet nog niet erg op. De garage die we hadden gekozen kon niet in de buurt komen van een prijs die we via e-mail hadden gekregen bij een andere garage. Nu maar eens kijken of we daar wel tot een deal kunnen komen. Vandaag maar eens bellen om te kijken hoe het afloopt. Het zou al enorm helpen als onze fietsen er zouden zijn, dan kan ik makkelijker de auto meenemen.

Gisterenavond hebben we uitgebreid naar Sesame Street zitten kijken hier. Dat duurde erg lang (zonder reclame!) en is goed voor het Engels van Dide en Ties. Ze herkennen al woordjes en af en toe ook combinaties van woorden. Over anderhalve week begint hun summer day sports camp, hopelijk gaan ze dan met andere kinderen praten. Ook de kinderen van Neal zijn weer bijna terug. Die zijn iets jonger dan Ties, maar ik denk dat het prima is om Engels te leren. Dide vroeg vanochtend al wanneer ze er weer zouden zijn.

Tot zover. Nogmaals excuses voor het niet (direct) beantwoorden van alle e-mails. We hebben er erg veel gekregen de afgelopen week (dank jullie wel! Erg leuk!), maar willen ok niet de hele dag en avond alleen maar achter de PC kruipen om terug te typen. In de winter wordt het ongetwijfeld frequenter, dan schijn je absoluut niet naar buiten te willen hier.


N.B. Voor de skypers: op mijn werkcomputer heb ik nu een ander skype adres geinstalleerd, dus je weet zeker dat je naar ons huis belt als je het bekende adres gebruikt.

Kohl's children museum 1

Sorry, niet te veel tekst meer de laatste dagen. Dat betekent niet dat alles helemaal in kannen en kruiken is, maar het is wel erg prettig dat we nu als gezin weer compleet zijn. Afgelopen weekend met de kinderen de hele dag in het plaatselijke kindermuseum rondgehangen, erg leuk voor ze. Met de zomer wil het nog niet heel erg vlotten hier, af en toe warm en benauwd en dan opeens weer 13 graden, zeker bij het meer. Iedereen klaagt steen en been.

Ook het aanschaffen van een auto is nog niet rond. Goed opletten, je hebt steeds het idee dat je een informatieachterstand hebt en dat ze linksom of rechtsom je een poot uitdraaien.

Ook andere regeldingen blijven aandacht opeisen, meer dan ons lief is. Zowel op het werk als privé blijven er dingetjes zijn die niet goed zijn geregeld, kapot zijn of waar niemand iets vanaf weet. Het kost nog steeds vrij veel energie en avonden achter de computer om van alles uit te zoeken en vooral te controleren. En op de een of andere manier vinden we het ook nog leuk, een interessante combinatie dus. De groeten allemaal, bedankt voor alle e-mails en als we eens niet of niet meteen antwoorden is dat geen kwade opzet!

P.S. net gezien op TV: health tip of the day: "park your car further from the store"

Kohl's childrens museum 2

Dide en Ties filmen ons huis

nog een paar foto's van zaterdag