School

Vandaag moest het dan toch gebeuren: de eerste schooldag brak aan. Ties was nog verrassend vrolijk en blij deze ochtend, maar wel vroeg wakker. Toen we echt gingen klaarmaken kwamen er tranen en die bleven tot op school. Hij was erg "zenuwachtig" zei hij steeds. Ook Dide was duidelijk nerveus, soms vragen we ons wel eens af wat we ze allemaal aandoen.

De geplande bijeenkomst op het grasveld ging niet door, want het regende de hele ochtend hard. In plaats daarvan werd de ontvangst verzorgd in de multipurpose room, eigenlijk de tweede gymzaal, waar ze normaal ook lunchen. Al bij de ingang werden ons de juffen gewezen en die hadden die rare Hollanders verwacht. Saskia ging met Ties mee en ik liep richting de klas van Dide. De juffen hebben allebei duidelijk ervaring en waren lief voor de kinderen. Voor beide kinderen was er een tweede begeleider uitgerukt, Dide werd extra begeleid door de schoolpsycholoog en Ties mocht mee met een lerares Engels die ooit een jaartje in Amsterdam heeft gewoond. Ties had al snel een dinoboek te pakken en vond daar wat troost in, hij had het er wel moeilijk mee. Ik liep met Dide even mee naar haar klaslokaal waar ze alvast kon rondkijken voordat de andere kinderen kwamen. Ook bij Dide waren er even tranen, maar toen ze Saskia de rondleiding door de klas kon geven was ze weer veel meer opgewekt. Ze verstond de psycholoog ook vrij goed en ik denk dat dat voor haar wel een enorme opluchting was.

Vandaag is een halve schooldag en we gaan de kinderen nu weer ophalen, ik heb de ochtend thuis gewerkt. Lennart en Krista zijn ook vanochtend vertrokken richting Tenessee voor een dag of 10 en dan komen ze weer bij ons terug.

Dide en Ties kwamen helemaal blij uit school. Dide wilde meteen wel weer, Ties had iets meer reserves, maar had het toch heel leuk gehad. Bij beiden waren boeken voorgelezen en Dide had veel begrepen van waar het over ging, bij Ties bleef dat een beetje vaag. Ze hadden goed naar de andere kinderen gekeken als ze het niet meteen begrepen en hadden duidelijk goed opgelet. Ze kenden allebei de procedure voor het naar de wc gaan en wisten waar alles was. Ook de juffen waren zeer tevreden over de eerste ochtend, dus wij ook. Wij waren ook best opgelucht dat het zo goed was gegaan, morgen de eerste hele dag. Ze doen hier overigens niet aan vrije woensdagmiddagen en de schooldag is wat langer dan in Nederland. Dide heeft haar rooster al gekregen, met o.a. 2 keer in de week gym, 2 keer art en een keer music. Het gaat best een goed jaartje worden.

Witte sokken

Sinds afgelopen vrijdag hebben we weer nieuw en vers bezoek: Lennart, Krista en Lieve zijn gearriveerd. We gingen ze vrijdagavond van O'Hare halen en dat ging vrij soepel. Parkeren daar is helemaal niet zo duur en ondanks het feit dat we twijfelden aan de terminal waar we moesten zijn liepen we ze al snel tegen het lijf. De bewegwijzering op Schiphol is duidelijk beter.

De afgelopen dagen was het aardig tot fantastisch weer. We hebben alle avonden buiten gezeten en gegeten en tot in kleine uurtjes zitten bijpraten onder het genot van een (of meerdere) drankjes. Er werd weer meerdere malen gebarbequed. Het was dus weer erg gezellig, de kinderen waren ook weer helemaal blij met alle aandacht. Lieve hadden we alweer een paar maanden niet gezien, die was bijna 2 keer zo oud geworden en ook bijna 2 keer zo groot, zoals een gezonde baby betaamt.

Op zondag wilden Lennart en Krista naar een honkbal Major League wedstrijd. De favoriete club van Dide en Ties, de Cubs, speelden uit, dus werden het de White Sox aan de zuidkant van Chicago. Saskia boodt aan om met Lieve iets anders te gaan doen en Dide vond het ook niet zo interessant, dus die zetten we af bij het Chicago children's museum.

De White Sox schijnen zo te heten omdat de Cubs vroeger de White Stockings heetten. Er is veel rivaliteit tussen de clubs, Chicago en New York zijn de enige steden met 2 professionele baseball teams. Hoe de competitie in elkaar zit begrijpen we nog niet helemaal, er is de National League en de American League, de teams spelen niet in dezelfde. Toch spelen ze af en toe tegen elkaar, daar zijn we nog niet helemaal uit. Voor de wedstrijd wordt er uitgebreid ge-BBQ-ed en gedronken vanuit de kofferbak, de parkeerterreinen staan vol met fans. Het stadion ligt in het zuiden van de stad in een niet al te beste wijk. De straten hebben hier nummers en collega's hebben mij eerder aangeraden snel om te draaien als je dat ziet.

Binnen in het stadion is het echter prima vertoeven en er is van alles te koop. Veel mensen blijven dan ook niet op hun stoeltje zitten, maar lopen regelmatig heen en weer. Maar er wordt ook van alles langsgebracht (geld en eten/drinken worden doorgeven naar het gangpad). Wij hadden vrij goede plaatsen en lekker in het zonnetje.

Na 2 innings had Ties het even gezien. Honkbal is natuurlijk een ontzettend suffe en saaie sport (sorry, Danny). Het rondje lopen was erg leuk, je kunt bovenlangs helemaal rondom door het stadion lopen langs een onophoudelijke rij eet- en drinktentjes en souvenirkraampjes. In dit stadion gaan 39000 mensen en die waren er bijna allemaal. Opvallend was dat er erg veel kinderen waren, inclusief babies, en dat iedereen zich keurig gedroeg. Er werd voldoende bier geschonken, maar niemand liep ladderzat anderen te vervelen. Nergens "rotzooi of pissen in de hoek", aldus Krista. Hier kun je je kinderen veilig mee naar toe nemen.

Wij hebben in ieder geval onze ogen uitgekeken en ook onze oren werden verwend. Het is een constante kakofonie van geluiden, reclames, muziekjes die bij een speler horen, omroepberichten inclusief verlotingen, kleine wedstrijdjes tussen de innings door en natuurlijk "The Star Spangled Banner" (opstaan, hand op hart, cap af). Halverwege de 7de inning wordt er traditioneel heel hard "Take Me Out To The Ballgame" gezongen door het hele stadion (de 7th inning stretch: http://en.wikipedia.org/wiki/Seventh-inning_stretch) gevolgd door "God bless America".

Onderstaande filmpje is niet van ons, maar geeft wel een beeld van het stadion.

De wedstrijd werd tegen het eind nog even spannend, toen de Sox de 5-3 achterstand in de laatste inning naar 5-4 wisten te brengen en in scoringspositie kwamen. Helaas verloren ze toch, maar niemand leek het echt erg te vinden. Ties moest even huilen omdat hij geen bal had gevangen, hij had een hele tijd zijn handschoen aangehouden zoals een goed Amerikaans jongetje nou eenmaal doet.

Op de terugweg hebben we lekker gegeten bij een restaurant in Evanston waar we al eerder waren geweest. De Thai die we op het oog hadden was dicht.

Rijbewijs

Gisteren heuglijk nieuws: Saskia heeft ook haar echte Amerikaanse Illinois rijbewijs gehaald. Nu kunnen we officieel en legaal tot onze 75ste verjaardag hier rondrijden.
Gisteren ook met de kinderen op school rondgelopen tijdens een soort open dag voor nieuwe leerlingen. Het was een beetje vreemd dat de klaslokalen op slot bleven en dat de docenten er niet waren, die hadden we wel even willen spreken eigenlijk, maar Dide en Ties weten nu in ieder geval waar hun lokalen zijn en de weg erheen vanaf de buitendeur waar ze moeten worden afgezet. Ook even de wc's gezocht en het lunchlokaal. Volgende week woensdag begint het echt voor ze, Ties zegt dat hij "heel erg zenuwachtig" is.

Vandaag gaan Leo en Dorien weer naar huis en komen Lennart, Krista en Lieve aan. Ook naar dat bezoek kijken we weer uit, het is hier een grote vakantie voor ons (tot de winter komt, zeggen ze). Aan het begin van de middag rijdt Saskia naar Chicago O'Hare voor een drop-off en aan het einde van de middag gaan we daar samen nog eens heen om dus een pick-up te doen. We leren de route wel kennen zo.

Uut Grun

Vandaag kregen we een hele lieve e-mail met een tranentrekkend en heimwee opwekkend filmpje vanuit Groningen, ons vorige emigratieproject. Het geeft ons een goede herinnering van waarom het in Nederland (en Groningen) vaak goed toeven is en wat we hier in dit rare land eigenlijk missen. In het kort zou je dat kunnen samenvatten met: historie, cultuur, gezelligheid. Alhoewel het begin ook zo uit Kansas zou kunnen komen natuurlijk. Kijk zelf maar. En bedankt Jaap en Wieke.

Chicago in the news

Vandaag op het Nederlandse NOS journaal gezien, Chicago in het nieuws. Zo gaan die dingen hier.

Wij hebben onszelf ook een part-time abonnement op de Chicago Tribune cadeau gedaan, dat was veel goedkoper dan in Nederland en lijkt nog een kwaliteitskrant te zijn ook. We hebben pas een paar nummers gezien en nog maar weinig gelezen, maar leuk is het wel. Vanuit hier lijkt Europa nauwelijks te bestaan (en wij krijgen nog steeds de vraag of we uit Denemarken komen als we zeggen dat we Dutch zijn). Groot in het nieuws nu: healthcare reform plans van Obama, het declaratiegedrag van gemeenteraadsleden in Chicago en een schandaal rond het toelatingsbeleid voor studenten van Nortwestern University (vriendjespolitiek, ons kent ons).

De krant wordt hier overigens bezorgd per auto, vanuit het open raam wordt de krant op de oprit gesmeten. Regen geen probleem, want het geheel is verpakt in plastic.

Niagara Falls

Wij zijn afgelopen nacht teruggekeerd vanuit Canada waar we de Niagara watervallen hebben bezocht. Een lange rit, maar bijzonder de moeite waard. Zaterdagochtend half 6 zijn we met Leo en Dorien vertrokken om via Indiana en Michigan net ten Noorden van Detroit de grens met Canada te passeren. Geen uitgangscontrole, hele vriendelijke Canadese grenswacht die de Amerikaanse in ons paspoort geniete papiertjes liet zitten. Dat scheelt weer een boel papierwerk en ook geld. Geen lastige vragen en vlot weer door.

In Canada lijkt het allemaal weer wat beter ontwikkeld en onderhouden, de wegen, de huizen en ook het landschap is wat meer gestructureerd. Toch is er veel wat aan Amerika doet denken.

We werden nog even bijna van de weg gereden door een enorme (Amerikaanse) camper met aanhangauto die passeerde en veel te vroeg wilde terugvoegen, maar verder ging het erg soepel en vlot. In een dorp onderweg hebben we uitgebreid geluncht. Het was nog niet makkelijk om iets aardigs te vinden, want omdat we een tijdsgrens gepasseerd hadden waren we een uur kwijt en eigenlijk te laat. Toch iets aardigs gevonden en warm geluncht. Daarna nog even in de speeltuin, maar het was er een beetje warm voor om te lang te blijven zitten. De reis verliep voorspoedig en we zaten prima met ons zessen in onze enorme auto. De kinderen hebben weer de nodige DVD's gezien.

Toen we in de buurt van het Canadese plaatsje Niagara Falls kwamen was er weer een heel goed en uitgebreid visitor center. Daar zijn ze op dit continent toch wel erg goed in. Daar bleek dat het een topweekend was en dat het wel eens niet zo simpel zou kunnen zijn om een kamer te bemachtigen. We reden door richting het plaatsje en onderweg vingen we een paar keet bot in motels op de route. We begonnen ons al een beetje zorgen te maken. In het plaatsje zelf hadden we geluk en hadden de laatste kamer in een kleiner motel, geen keten deze keer. Het was allemaal redelijk schoon en we hadden een kamer met 2 twin beds. De kinderen konden op een matrasje die we meehadden, maar ze pasten ook tussen ons in in bed. Het was niet heel ruim, maar paste net. Badkamertje erbij en ook een zwembad.

Nadat we geïnstalleerd waren gingen we naar de watervallen lopen. Onderweg aten we een snelle fastfood hap. 's Avonds zijn de watervallen verlicht en dat is best indrukwekkend. Er warem, zoals verwacht, wel erg veel mensen, maar we konden het goed zien.

Het was veel te laat toen we teruggingen en de kinderen waren erg moe.

Omdat we een heel eind omhoog moesten namen we de lift langs de berg. De wachttijd was wel weer een kwartier, maar het uitzicht prima. En daarna waren we er zo.

Een wijntje of biertje kopen zit er hier niet in, maar de hoteleigenaar had nog een illigaal biertje voor ons. Eigenlijk waren we ook enorm moe, dus we sliepen al snel allemaal.

De volgende ochtend ontbeten we in het pancake house aan de overkant, Ties weer helemaal happy. Daarna liepen we door het plaatsje heen naar de watervallen. Het is een enorme kermis, maar gelukkig hebben ze enige afstand bewaard tot de echte watervallen. De Niagara Falls liggen op de grens tussen de VS en Canada en vanaf de Canadese kant heb je het beste uitzicht op de "Horseshoe Falls", die het meest indrukwekkend zijn. Er zijn allerlei attracties, zo kun je met een boot tot vlak onder de watervallen komen, met helikopters erlangs vliegen en vanuit hoge torens de zaak bekijken. Wij gingen echter met een lift omlaag naar de voet van de waterval en naar een gang achter de waterval. Dan zie je pas echt wat een geweld dat is. Per seconde 20000 badkuipen water is toch een heleboel. Iedereen een gele wegwerpponcho aan en dat was geen overbodige luxe.

Na afloop van de tour liepen we nog bovenlangs, fantastisch uitzicht en ook hier is er constant een waternevel van al het neerkletterende watergeweld. Op weg terug naar de auto nog een kop koffie gedronken en toen over de brug met fantastisch uitzicht naar de Amerikaanse grens gereden. We stonden natuurlijk in de langzaamste rij, tot 2 maal toe werden er mensen uit de auto gehaald, maar uiteindelijk konden wij soepeltjes weer het land in. We waren toen in de staat New York.

Het plan was om een eindje richting Chicago te rijden onder de grote meren (Lake Erie) langs en dan ergens een overnachting te maken. Eerste stop was een wijnfeest. De westkant van de staat New York is een echt wijngebied. Het wijnfeest was helaas al bijna afgelopen (5 uur), maar een van de wijnboeren had een winkel met hele goede vriendelijke verkopers en proefmogelijkheden. Dat is wel nodig, want de Amerikanen houden van hele zoete wijn, dus als je niet uitkijkt heb je limonade. Natuurlijk hadden ze ook hier weer allemaal een gold medal. Stukje over B-wegen gereden parallel aan de snelweg.

We zouden gaan eten en overnachten in het plaatsje Erie. Dat viel erg tegen, het was weer een suf en ingeslapen groot uitgevallen dorp. Toen kwam Saskia met het lumineuze idee om dan maar naar Chicago terug te rijden. We besloten het te proberen.

Wel weer een langere stop gemaakt voor het avondeten (de kinderen bestelden zelf deze keer) en toen we wegreden was het 8 uur. Om een lang verhaal kort te maken: dankzij een Starbucks kregen we er weer helemaal zin in en reden inderdaad in een ruk terug naar huis. Het was half 4 's nachts toen we er eindelijk waren, iedereen heel moe. Vandaag blijf ik gewoon thuis als gepland. We hebben lekker rustig uitgeslapen, toch wel fijn om in je eigen bed wakker te worden in plaats van weer een of ander suf motel waar niks te zien is. Vandaag doen we dus rustig aan, de kinderen zijn aan het knutselen en Saskia is met haar ouders nu even naar een mall om wat Amerikaanse cultuur op te snuiven. Morgen weer werken en terug naar regelmaat voor de kinderen.

Werken

Je zou het haast vergeten met al die activiteiten die we op de blog posten, maar er moet ook nog af en toe gewerkt worden hier. In het werk ben ik druk bezig met het opzetten van een PCR methode om een aankomende studie te ondersteunen. Dit type labwerk was helemaal nieuw voor mij, dus even wennen, maar ik weet inmiddels aardig mijn weg te vinden. De methode lijkt ook redelijk te draaien, dus het komt wel goed.
Gisteren had ik dan voor het eerst een meeting over het medicijn in ontwikkeling. In Leiderdorp zijn we gewend om als teams te werken aan een project of een enkele studie. De status van deze meeting was mij vooraf niet geheel duidelijk en het is niet zo eenvoudig om vanuit Skokie dat soort zaken duidelijk te krijgen, zeker niet als een aantal collega's op vakantie is. Ik ging dus vol goede moed naar de vergadering en tot mijn verbazing keek niemand op of om toen ik binnen kwam. Volgens goed (Nederlands?) gebruik doe je even een voorstelrondje als er nieuwe mensen zijn; ik had bij de meeste mensen geen idee wie het waren. Nu kwamen gedurende het overleg voortdurend nieuwe mensen binnen, uiteindelijk waren het er wel 20 (het heette trouwens "core team"). Daarnaast vond ik dat de vergadering slecht werd geleid, de agenda werd nauwelijks gevolgd en geen enkel punt werd afgesloten met een conclusie of besluit. Ik kon er geen wijs uit worden. Na 35 minuten liep iedereen heel hard weer weg. Een paar mensen kon ik nog snel wat vragen stellen, maar ook die hadden niet veel tijd. Ik vond het bizar.
Helene heeft ongeveer dezelfde ervaring met meetingen. Het moet altijd kort (maar wel vaak) en niemand lijkt voorbereid. De groep is ook altijd groot en het is lastig om achteraf te vertellen wat er nu is uitgekomen. Dan kunnen we in Nederland nog wel eens klagen over het aantal en de kwaliteit van de meetings, hier lijkt het mij tot dusver een stuk beroerder. Ik ga dat binnenkort nog een paar keer meemaken, misschien eens kijken of ik volgende keer de voorzitter 10 minuutjes van tevoren kan strikken om mij even bij te praten. Ik wou het maar even delen.

Bezoek

Sinds afgelopen woensdag zijn Leo en Dorien op bezoek. Saskia neemt ze met de kinderen op sleeptouw naar de plaatselijke hoogtepunten om ze een kleine inkijk in ons leven hier te geven.

Maar ook wij hebben meteen geprofiteerd door er vrijdagavond vandoor te gaan met Peter en Helene naar Ravinia. Dat is een park waar gedurende de hele zomer concerten worden gehouden en er komen vaak redelijk bekende artiesten. Wij hadden kaartjes gekocht voor The Temptations ("My Girl") en The Four Tops (""). Niet meteen hippe jonge muziek, maar we vonden het wel erg leuk om te gaan. We horen zoveel enthousiaste verhalen over het festival dat we dat echt moesten doen.

De logistiek hadden ze hier zoals gebruikelijk goed voor elkaar. De bewegwijzering (ook zoals gewoonlijk) helemaal niet. We konden parkeren bij een treinstation en toen met een bus naar het terrein, prima en vlot. Het podium ligt was verzonken met tribunes er omheen, die zijn overdekt. Verreweg de meeste mensen hebben echter lawn tickets en daar hoorden wij ook bij. Je kunt het podium dan niet zien, alleen door een paar grote videoschermen kun je iets meekrijgen van wat er gebeurt, erg bijzonder. Maar het gaat hier vooral om de sfeer. Iedereen heeft een picknick mee en dat is some echt een lopend buffet inclusief warmhoudplaten. Alcohol drinken mag hier wel, met 1 voet van je stoel op het pad zitten niet, zo merkten we keer op keer. We hadden enorm geluk met het weer, want de hele dag had het gegoten van de regen. Het oorspronkelijke plan hield in dat we rond 5 uur aanwezig zouden zijn, maar dat werd 2 uurtjes later. Toen was het net droog geworden en dat bleef het ook. Omdat we aan het inburgeren zijn hadden wij ook stoelen meegenomen. Tijdens de concerten keken we onze ogen uit aan alle overvloed. Het publiek was duidelijk ouder (de laatste hit van beide bands moet 30 jaar geleden zijn) en voor een groot deel gekleurd. Deze bands adverteerden zichzelf o.a. als de soal legends van de US en het publiek was het daarmee eens. We hebben een bijzonder genoeglijke avond gehad.

Op zaterdag zijn we Chicago ingegaan. Het was inmiddels heet (als in HEET) geworden zoals zo lang voorspeld was. We parkeerden op Navy Pier en liepen de stad in. Ons water was al snel op. Bij een zijriviertje van Chicago River hebben we onze plaatselijk gekocht broodje verorberd. Daarna liepen we langs een aantal van de highlights in de stad. Het oorspronkelijke plan was te ambitieus voor deze hitte en uiteindelijk kwamen we via een metroritje uit bij een rondvaart. Dat was echt erg leuk. Het was druk, maar de vergezichten vanaf het meer op de stad waren prachtig (en het was iets koeler buitengaats) en ook het beeld vanaf het water op de stad was bijzonder. Groot succes dus.

Na afloop van de boottocht zijn we naar de auto gelopen en bij een aardig restaurant buiten het centrum hebben we lekker gegeten. Pas met donker waren we thuis.

Zondagochtend bracht ons bij het inmiddels ook al bijna traditionele strand. Het was nog heter, dus we hielden het minder dan 2 uur vol. Saskia ging met haar ouders een aantal inkopen doen en Radboud speelde met de kinderen in de tuin, sproeiers, badjes en waterbaan. Op een zeker moment was het toch te warm (tegen de 100 graden Fahrenheit, zoek dat maar op) en gingen ze binnen douchen en huiswerk doen. Opeens begon het ook hard te regenen en te onweren.

Wederom werd het net op tijd droog, waardoor we precies bij het begin van de muziek in het park aankwamen met onze picknick. Er waren nog geen 30 toeschouwers (en dat was inclusief bekenden van de band), terwijl Helene had gezien dat het veld bijna vol was eerder op de middag. Door de bui en het onweer was iedereen weggevlucht en niet meer teruggekomen, erg sneu voor de band. Wij hebben wel weer prima gezeten en gezellig met Peter en Helene zitten babbelen.

Vanochtend is Saskia met ouders en kinderen richting Madison vertrokken. Daar zijn ze 30 jaar geleden op bezoek geweest bij familie en ze wilden de omgeving wel weer eens terugzien. We hadden een camping gereserveerd ten Noorden van Madison en ze blijven daar tot Donderdag. Radboud moet werken, de vakantiedagen worden schaars. We gaan straks wel een lang weekend weg richting de Niagara Falls.

Nog een paar foto's tegoed

Omdat foto's toch altijd meer zeggen dan woorden nog even een paar vakantieplaatjes om mee na te genieten.

Weer thuis

De laatste dagen is er niet veel gekomen van het schrijven van updates. Het weer was niet geweldig, dus buitenzitten in de avonduren zat er niet in. We hebben onszelf extra warme kleren veroorloofd, fleece broeken enzo, en toen was het uit te houden, dicht tegen elkaar aankruipen helpt ook altijd.
De laatste vakantiedagen hebben we flinke afstanden gewandeld in het Rocky Mountains National Park. Zo zijn we naar een waterval gelopen en hebben een langere tocht gemaakt de berg af. Eerst met de wandelaars shuttle omhoog en toen helemaal teruggelopen. Het eerste stuk ging tocht echt weer fors omhoog en dan merk je dat je op hoogte zit. De afdaling gaf mooie vergezichten en was een pad met vele haarspeldbochten. Je liep echt over de flank van een steile berg en zigzagde naar beneden. Ook regelmatig kampvuren gemaakt en marhmellows geroosterd, zoals we leerden van onze Texaanse buren hoort dat met kaakjes en een soort koetjesreep chocola.
Na een paar nachten op een camping bij Estes Park op hoogte hadden we genoeg van de kou en reden we via een prachtige (onverharde) weg door het Rocky Mountains National Park weer de bergen uit. We gingen naar Colorado Springs, dat ook nog altijd boven de 7000 voet ligt. Op de weg daarheen was het weer niet geweldig, maar eenmaal aangekomen was het toch een heel stuk aangenamer dan wat we intussen gewend waren. Uiteindelijk zijn we 1 dag gebleven (2 nachten) en hebben die dag een zwaar overprijsd dinomuseum bezocht. We hebben wel redelijk gegeten in een kleiner restaurantje dat niet bij een keten hoort, omdat het weer begon te regenen. Het mijnmuseum sloegen we over en in plaats daarvan gingen we naar het bezoekerscentrum van een hele grote opleidingsschool van de Amerikaanse luchtmacht. Het terrein was immens en de voorzieningen fantastisch. Ze waren erg trots op hun schooltje en de 127 generaals die ze inmiddels hadden opgeleid. De meeste bezoekers leken ouders van studenten, het was weer Amerika-hoog. Wel weer een hele ervaring en wat geleerd over het land en haar inwoners.
We hadden ooit het idee in 1 dag terug te rijden, maar hadden daar vanaf gezien. De afstanden zijn hier veel te groot, je verkijkt je er iedere keer weer op. We zij gaa rijden met als eerste doel Kansas City, maar dat haalden we niet op een redelijk ontspannen manier. In plaats daarvan strandden we in Salina, ongeveer 2 uur voor Kansas City. In de staat Kansas is duidelijk dat God de president is, de zondag dat wij er waren was er dan ook niet veel te doen. Wel een hele mooie camping en vriendelijke mensen, weer de nodige gesprekjes gevoerd (“how does the outside world feels about Obama?”). Op onze vrije zondag bleek wel de dierentuin, slechts een paar mijl verderop, open. Dat was een onverwacht succes. Het was mooi ruim opgezet en erg leuk, veel wilde dieren en een leuke kinderboerderij. Een prima dagbesteding. Koffie vinden was iets moeilijker.
De volgende ochtend was Saskia al vroeg wakker en had de tent al bijna afgebroken en ingepakt voordat ik de ogen opende. De kinderen kregen we niet helemaal slapend de auto in natuurlijk. Om half zeven reden we weg. De laatste dag rijden ging redelijk vlot. Er waren niet te veel wegwerkzaamheden. De enige grote stop was die voor de lunch (de laatste keer fastfood in 2009, zo namen we ons voor). En natuurlijk moest Dide iedere 50 mijl plassen. Om 8 uur waren we thuis.
Vandaag zijn we uitgebreid aan het wassen. Terwijl ik dit type zit ik met de kinderen in het zwembad, het weer is hier (wel) prachtig, 28 graden en onbewolkt. Goed voor het drogen van de was ook. Wij hebben het leuk gehad. Morgen moet ik weer werken en komen Leo en Dorien.

Alweer koffie

Op de terugweg vanuit Colorado naar Chicago maken we een tussenstop ongeveer halverwege in Salina (Kansas). In 1 dag rijden hebben we overwogen, maar was een beetje te ambitieus, dit was een goede keus. Salina is een achterlijk dorp, dat al 300 mijl (500 km) van te voren staat aangegeven omdat er niks anders is. Er schijnt een dierentuin te zijn die we vandaag gaan bekijken, maar verder is er niks in deze contreien. Het is ook nog zondag, en dat merk je hier. Op iedere hoek is er een kerk en ze zijn allemaal vol. We hebben in de supermarkt geprobeerd een ontbjt te vinden, maar daar bleek alweer dat we weer tussen de plattelanders zijn terechtgekomen: lekker brood is niet te vinden. Er is hier ook geen Starbucks, een eerste indicatie dat je echt ver van de beschaving bent, maar we zijn verwezen naar een andere tent waar ze in ieder geval goede cappuccino hebben en waar Ties pannekoeken kan ontbijten. Helemaal goed dus.
Het weer is zoals we dat willen op vakantie: 28 graden. Ook de avonden zijn weer lekker in T-shirt, hoewel er wel wat muggen zijn. Er is altijd wel iets te klagen. Op het weather channel zagen we net alleen dat er tornado's in de buurt zijn, er is een shelter op de camping, en dat er vannacht nog wel eens een onweersbuitje zou kunnen vallen. Morgen vertrekken we op tijd en rijden dan naar huis. Vandaag nog een lekker vakantiedagje, we nemen het er nog lekker even van.