New Jersey

Vanochtend werden we wakker en het was droog. Na het prima ontbijt in het motel vertrokken wij redelijk snel, wij reden nog een rondje door Amish land om nog een paar foto's te maken, nu met zonnetje.


Via een redelijk touristische route reden we richting Philadelphia ............

En daar bekeken we de liberty bell, HET symbool van de vrijheid in de VS.

We vonden een eettentje dat "Delicatessen" heet en een prima lunch serveerde. We hebben al onze schotels gedeeld en hadden meer dan genoeg. Zoals meestal in de VS was het eten goed betaalbaar, dat wordt terug in Europa nog wel even schrikken als we eens op een terras gaan zitten. De temperatuur begon inmiddels als aardig richting de 20 graden te gaan met een klein zonnetje.

Na de lunch reden we door de staat New Jersey naar New Jersey City, waar ons volgende hoteligt aan de voet van de Hollandtunnel naar Manhattan. Net buiten New York dus, maar erg gunstig. We kwamen om een uur of 5 aan en konden rustig nog even een wandeling maken naar het waterfront van de Hudson River om de skyline van Manhatten te bekijken.

Ons avondeten bestond weer uit restanten, nog vol van de lunch. De kinderen hebben nog even lekker onder de douche gestaan en wij zijn het programma voor morgen aan het opstellen.

Amish

Vandaag regende het dus wel, en het hield ook niet meer op. Het landschap hier is licht glooiend (vanuit de auto geredeneerd, met de fiets zou het waarschijnlijk stijl zijn) met als gevolg dat overal stroompjes over de wegen liepen. In deze regionen is dit de natste maand maart uit de bekende geschiedenis, vanaf morgen wordt het weer droog.

In de receptie van ons motel konden we ontbijten, het was vers en vrij gevarieerd, daar kunnen we het wel een paar dagen mee volhouden. Het personeel was erg vriendelijk, dit motel is duidelijk geen onderdeel van een grote keten, de mensen waren oprecht geinteresseerd.

Wegens het slechte weer besloten wij dat het een goed idee was om mee te gaan op de tour in een klein busje, allemaal inbegrepen bij de overnachting. De rondrit door Amishland duurde ruim 2 uur en de gids wist veel te vertellen. De taal die de Amish onderling spreken noemen ze hier Pennsylvanian Dutch, en dat is een verbastering van Deutsch. De mensen hier komen oorspronkelijk uit het zuiden van Duitsland en Zwitserland, en wij kunnen het niet zomaar verstaan, maar sommigenwoorden zijn gewoon modern Duits. De kinderen gaan tot een jaar of 14 naar een Amish school en dan vinden ze het genoeg, daarna is het veel en hard op de boerderij meewerken, trouwen en baren. De lerares heeft trouwnes zelf niet meer onderwijs ontvangen. De kerkdiensten schijnen steevast te duren van half 9 tot 12 en ook in de rest van het bestaan is er een hele strenge orde. Er mag geen electriciteit worden gebruikt (althans vanuit een kabel, zonnepanelen schijnen wel te zijn toegestaan) en de kleding is bijzonder traditioneel. Ook auto's zijn ten strengste verboden, dus er wordt met paardekoetsjes gereden en die zie je dan ook overal op de openbare weg rijden, maar ook geparkeerd staan. Het is een vrij bijzondere gewaarwording, maar na een dagje ben je er al aan gewend en vind je het bijna normaal. Fietsen mogen ook niet, waarom is mij nog een raadsel, het zou te makkelijk zijn om grote afstanden af te leggen, maar er wordt wel veel gestept. Niet alleen door kinderen, maar ook door volwassenen.

Foto's maken mag eigenlijk niet, dus het wordt hier op prijs gesteld als je dat een beetje onopvallend doet. We hebben een paar pogingen gedaan.

Na afloop van onze tour zijn we op zoek gegaan naar een bakker en een restaurant voor de late lunch. Hier geen fastfoodketens, maar allemaal "family style" restaurants. De streek hier is vrij touristisch, dus we weten niet zeker of het meisje van de bediening nou echt van Amish afkomst was of dat haar kleding deel van de arbeidsvoorwaarden is. Het was wel weer een vrij goed maal.

Saskia wilde heel graag toch nog eens zo'n step van dichtbij zien en we wisten van onze tourguide waar de fabriek was. Het resultaat van het bezoek was dat we met een rode Amish step voor Dide het pand verlieten. In Deerfield zijn al die kinderen al helemaal wild van Dide's te kleine step en ze gebruikt hem vaak om mee te spelen, deze gaat ook mee naar Nederland en hopelijk heeft ze er een boel plezier van en is het een mooi aandenken. Hieronder: Dide probeert haar step even uit in de regen op het parkeerterrein van het motel.

Vanavond na de broodmaaltijd op onze kamer zijn we nog even teruggegaan naar het restaurant van de lunch om het toetje bij het kinderijsje op te eten. Dat hadden ze al genereus aangeboden bij het restaurant en de kinderen wilden ook wel. Om 8 uur lagen ze in bed, Dide sliep meteen, maar Ties draait nog steeds. Een beetje slaap hebben ze wel nodig want de afgelopen dagen waren steeds laat. Saskia zit ondertussen ons bezoek aan New York verder voor te bereiden en ik doe jullie allemaal weer de groeten.

Dierentuin

Vandaag werd er weer uitgeslapen, we hebben ten slotte vakantie. Het hotel was duidelijk uit de weekenddrukte als je het afmeette aan het aantal auto’s in de garage en het aantal gasten in de lobbies. De kinderen hielpen prima spullen uit de kamer naar de auto te versjouwen en dus vertrokken we ondanks het uitslapen redelijk op tijd, de ochtendspits was net achter de rug.

Het valt ons op dat de mensen in deze regionen minder vriendelijk zijn dan in Chicago. De gastvrijheid en kindvriendelijkheid waar wij inmiddels aan gewend blijken te zijn missen we hier een beetje. Hoewel Chicago toch ook echt een behoorlijke stad is hebben wij hier een beetje het gevoel last te hebben van grootstedelijke arrogantie ofzo. Je ziet het ook aan het verkeer, dat is duidelijk agressiever, en de service in winkels en restaurants. Het is wederom duidelijk dat dit niet 1 land is, maar dat elke staat een land vertegenwoordigt. We verstaan de mensen in ieder geval, dat helpt een heleboel.

Vanochtend hebben wij ontbeten in Georgetown, de sjieke buitenwijk van Washington. De straatjes doen heel Engels aan (Chelsea), er zijn leuke winkeltjes en uit alles blijkt dat het hier duur wonen is. Inclusief hondjes in tasjes. Als Astellas hier nog eens mensen zoekt willen wij ons alvast aanmelden als vrijwilliger. Wij vonden er een zithoek in een soort luxe buurtsuper waar we erg lekkere broodjes en muffins vonden met goede koffie. Dat was eindelijk weer een heel goed ontbijt waar we aan toe waren (hoewel het geen Vreeman broodje met oude kaas van de markt is natuurlijk). Door de leuke straatjes wrongen we ons een weg naar de national zoo, ook een instituut van de Smithsonian musea. Parkeren kost geld, maar de entree is dan gratis, goed concept. In deze dierentuin houden ze pandaberen en dat was best bijzonder. We hebben er weer een heel aantal uren rondgelopen, Saskia ging af en toe even zitten met haar enkel, maar hield het eigenlijk goed vol.

Omdat het seizoen nog niet is begonnen en het druilerig weer was waren veel dieren nog niet buiten, er werd ook nog veel ge= en verbouwd. Toch was er veel te zien, de leeuwen brulden, de apen waren actief en de olifant en panda waren aan het eten. Ook de vogels waren mooi. Het plan was om in de buurt te gaan lunchen, maar hier liet onze reisgids ons in de steek, we konden die straat met leuke en kindvriendelijke tentjes niet vinden. Uiteindelijk was het 4 uur voordat we wegreden en de lunch had bestaan uit restanten, dankzij Saskia’s planning hebben we altijd wel genoeg bij ons.

Ons volgende hotel is op het platteland van Pennsylvania in het land van de Amish, ongeveer 120 mijl boven Washington. We kozen US route 1 die dwars door de stad Baltimore leidt. Het bleek niet de meest pittoreske route, we reden een hele tijd door slechte buurten. Ik heb nog nooi officieel een Amerikaans getto in het echt gezien, maar dit kwam in de buurt. Als het donker was geweest zouden we waarschijnlijk niet bij rode stoplichten zijn gestopt. Het leverde wel een goed educatief momentje voor Dide en Ties op en zij waren zichtbaar onder de indruk van wat zij zagen. Als Astellas hier plannen heeft zoeken ze maar iemand anders. Toen de buurten weer wat vriendelijker oogden hebben we getankt en vonden een steakhouse, het bleek Australische stijl. We hebben prima gegeten, zonder groenten, maar dat is ook vrijwel onmoelijk op de weg hier. We kopen wel weer fruit en doen de komende weken in Deerfield extra gezond.

In het donker reden we verder Pennsylvania in en met onze kaart ging alles eigenlijk in 1 keer goed, hoewel het wel erg donker was en de bewegwijzering en belijning weer suboptimaal. Dat zijn we inmiddels ook gewend. Alleen het allerlaatste stukje was even zoeken, maar we waren toch al heel snel in het plaatsje waar we een motel hadden gereserveerd. Het draagt de welluidende naam “Intercourse”. Er blijken wilde verhalen te zijn over de oorsprong van deze naam, maar niemand weet precies hoe het zit. Ons motel ziet er erg Amerikaans uit, van die lage dakjes in een U gebouwd met voor iedere voordeur een parkeerplaats, precies zoals het hoort. Binnen is het ruimer dan onze vorige hotelkamer en prima schoon, we zijn er erg blij mee. De kinderen slapen en ook Saskia is bijna zover. Ondertussen proberen we het weerbericht te volgen. In Chicago is het nu meer dan 60 graden Fahrenheit (boven de 20, zeg maar) en in de buurt hier wordt overal gewaarschuwd voor overstromingen. Maar het is niet koud en het wordt veel beter. Vandaag waren er inches regen voorspeld, maar wij hebben alleen wat spetters gezien. Morgen is de voorspelling weer ongeveer identiek, daarna moet het droog en warmer worden. Het plan is om morgen de Amish in het wild te gaan bekijken, we zitten hier middenin hun land. Vanvond zagen we al een paard en wagen ons tegemoet komen, ze zijn er dus echt. Op de een of andere manier is er hier heel veel “Dutch”. Saskia heeft gelezen dat dat afstamt van Deutsch, dat gaan we morgen eens uitpluizen. Dan probeer ik ook dit bericht te posten.

Washington DC

Zaterdagochtend om 3 uur ging de wekker, Saskia en ik pakten de laatste spullen in de auto, inclusief kinderen. Wij hadden ze van tevoren natuurlijk verteld wat de excate plannen waren en dat ze vooral moesten doorslapen in de auto ’s ochtends vroeg. Dat was natuurlijk ijdele hoop, het enthousiasme was groter dan de slaap en ze zijn dus vanaf het moment dat we vertrokken, zo rond kwart voor 4, wakker geweest.

De reis verliep zoals verwacht, we hadden een kwartiertje vertraging wegens een file door wegwerkzaamheden, maar verder konden we goed opschieten. De maximumsnelheid in de meeste staten waar we doorheen reden is 65 mijl per uur (ongeveer 105 km/h) en dat is snel met wat wij inmiddels gewend zijn van de meeste wegen rond Chicago (55 Mph), de Duitse autobahn zal wel weer even wennen worden. De reis nam ongeveer 12 uur n beslag, met een uurtje stoppen alles ij elkaar voor koffie, lunch en tanken en een uurtje tijdsverlies door de andere tijdzone waren we om 6 uur in ons hotel in Washington. Wij zitten hier vrij dicht bij het centrum, dat is een paar stops met de metro, en hebben uitzicht op de rivier. Het Pentagon is een paar straten verder en (voor de kenners) ook Crystal City is vlakbij. Het is dus een mooie locatie. Saskia moest nog even aandringen om een geschikte hotelkamer te krijgen, met de reservering was het weer niet helemaal goed gegaan, maar dat werd snel opgelost. Eettentjes in de buurt zijn wel wat schaars, wij kunnen ze in ieder geval niet goed vinden want de meesten zijn gericht op ontbijt en lunch om de omringende zakendistricten te voorzien. Aan de overkant van de brug naast het hotel (Georgetown) is een hele chique buurt met hele dure zaken, maar het ziet er wel levendig en gezellig uit. Uiteindelijk hebben we dus bij een buurtsuper (seven-eleven) ons avondeten gekocht.

Nadat we waren georganiseerd op onze kamer en hadden gegeten gingen Saskia en de kinderen nog even zwemmen, dat blijft toch trekken. Foto’s niet toegestaan (en geen antwoord op de vraag waarom, we waren een tijdje de enigen naast de life guard, dus daar kon het niet aan liggen, het was gewoon een regel). We hebben ons er maar bij neergelegd en braaf de lensdop op de camera gehouden.

Vanochtend werden we pas rond half 9 wakker, we hebben toch een soort jetlag. Vooral Ties bleek een langslaper. Ontbijtspullen hadden we nog van de reis, dus we waren relatief snel vertrokken.


Gisteren hadden we op zoek naar het hotel, een restaurant en de weg terug naar het hotel al gemerkt dat bewegwijzering niet het sterkste punt is van de lokale autoriteiten. Althans, dat hopen wij, want het rammelde aan alle kanten. Ik denk dat we redelijk verwend zijn met het Nederlandse system (iemand trouwens wel eens Belgie ingereden over een provinciale weg?). Vanochtend bleek bij de metro ook dat er verbetering mogelijk is. Wij hadden een metrokaartje gekocht (value kaart die je oplaadt en dan gebruikt), maar dat bleek voor iedereen individueel te moeten. Met ons stonden nog 3 groepen bezoekers te klagen, maar de arrogante metromedewerkster vond het allemaal heel gewoon. Bij nadere bestudering stond het inderdaad in de hele kleine lettertjes op het apparaat, net zoals het feit dat de prijzen recent iets hoger waren geworden, terwijl de tabellen nog de oude prijzen aangaven. Kortom, reizen voor gevorderden. Uiteindelijk daalden we af in de catacomben, alwaar het ook niet onmiddelijk duidelijk was waar onze trein zou aankomen.

De halte waar we uitstapten heette Smithsonian, naar de beroemde musea. Het was helemaal niet koud, maar wel grijs buiten. We liepen even over The Mall, de groene strook waar heel veel regeringsgebouwen (Capitool, Witte huis), gedenkplekken (Lincoln, Jefferson) en heel veel musea zijn. Het is het hart van de Amerikaanse democratie en iedere zichzelf respecterende Amerikaan moet daat geweest zijn. Ties wilde niet, tot hij hoorde dat in deze mall geen winkels zijn.

Allereerst gingen we naar het museum of natural history. Dino botten, maar ook veel zoogdieren opgezet in actieve houdingen. Vrij veel volk, maar ook groot en nog goed begaanbaar, er waren in ieder geval veel minder mensen dan in het Shedd Aquarium op een druilerige zondagmorgen. Tegen de tijd dat we uitgekeken, of rondgeweest waren, was het late lunchtijd en daarvoor gingen we naar “The old postoffice” een straatje achter the mall. Dat was een verrassend mooi gebouw met de bekende Amerikaanse fastfood tenten, iets anders is hier niet te vinden tenzij je budget dat van een regeringsleider is. In de postoffice kon je met een lift met uitzicht op het binnenplein van het gebouw naar boven, met een ander liftje kon je ook de toren verder in, waar je een uitzicht van 10 mijl had op de omgeving, verrassend mooi.

Daarna liepen we naar het White House. Dide en Ties hebben dat blijkbaar al vaak op school gehoord, want ze bleken aardig op de hoogte. Het is eigenlijk erg klein, je kan niet echt dichtbij komen, maar het is indrukwekkend doordat het zo’n bekend plaatje is. Bezoeken kan ook, maar toen wij 3 maanden geleden probeerden kaartjes te reserveren was dat al te laat, het blijft natuurlijk spring break. Vanaf het witter huis liepen wij terug over de mall richting het national air and space museum. Ook dat was weer goed opgezet en er waren veel authentieke Amerikaanse ruimtevaart reliquien, inclusief maanlander en de originele capsule van een van de apollovluchten. De kinderen vonden ook de “hoe werkt een vleugel”-tentoonstelling erg interessant.

Toen het museum dichtging zijn we met de metro weer teruggereden naar het hotel, we probeerde nogmaals een restaurant te vinden wat jammerlijk mislukte. W besloten in het hotel te gaan eten, maar daar was de bediening zo langzaam (eigenlijk: afwezig) dat we aar zijn vertrokken, na wat rondrijden een goede supermarkt vonden en wat verse spulletjes voor het avondeten wisten te vinden, die we in de hotelkamer opaten. We waren allemaal behoorlijk af van alle activiteiten. Saskia’s voet heeft het goed gehouden, we liepen niet het allersnelste en af en toe ging ze even een tijdje op een bankje zitten in de musea, maar het geeft hoop. Nu zit ze met ijs erop en hopelijk gaat het morgen weer net zo goed. Dan staat o.a. de dierentuin met de reuzenpanda’s op het prograam, dus dat zal wel weer een stukje lopen worden.

Groepsoptreden Ties

Dinsdagavond was het de beurt aan Ties met zijn klas (en de andere 3 first grade klassen) om een optreden te verzorgen. De zaal zat weer vol met dolenthousiaste en uitgelaten ouders, opa's en oma's, kleine broertjes en zusjes en verdere belangstellenden. Op onderstaande foto's en filmpjes staat Ties net (voor de kijker) links van het microfoontje dat naar beneden hangt op de achterste rij, hij is vrij licht groen in vergelijking met zijn buren.

Het concert ging over frog and toad, kikker en pad, vandaar al het groen en bruin, die ontwaken uit hun winterslaap. De muziekjuf had zichzelf weer overtroffen en de kinderen hadden er lol in.

Saskia begint inmiddels al iets beter te lopen. Het houdt nog niet over en is nog steeds strompelend, maar het begint te komen. Ze heeft er nog wel pijn aan, vooral in de avonduren. Over een paar dagen moet ze weer redelijk mee kunnen, want de vakantie komt nu echt dichtbij. Wij gaan een weekje naar Washington en New York in de schoolvakantie (spring break) en hebben er zin in.

Health care reforms

Het is dan toch gebeurd: Obama heeft minuten geleden zijn health care reform plans erdoor gekregen. Alle Republikeinen hebben tegen gestemd, bijna alle democraten voor. Het besluit houdt in dat het systeem van ziektekosten verzekeringen hier enorm op de schop gaat. Ruim 32 miljoen mensen die nu onverzekerd zijn zullen dat straks wel zijn. Er worden op termijn ook enorme bezuinigingen voorspeld, maar dat kan ook politiek zijn. Het goede nieuws is dat er na 30 jaar ruziën hierover eindelijk beweging zit in dat idiote systeem hier. Ik denk dat dit het beste nieuws is voor de VS in tijden, hoewel veel mensen er hier dus anders over denken.

AAAAHHhhh......

Het was dan wel voorspeld dat het zou gaan sneeuwen, maar iedereen verwachtte dat dat nat zou zijn, afgewisseld met regen. Nou, nee dus, het ligt er weer. De komende week moet het dan maar weer smelten.

Strompelend

Saskia strompelt inmiddels weer. Woensdag is zij bij de dokter geweest. Er lijkt niks te zijn afgescheurd of kapot, de enkelbanden hebben wel een enorme dreun gehad en zijn niet gescheurd omdat Saskia nogal buigbaar en flexibel blijkt te zijn. De enkel, voet en het scheenbeen beginnen inmiddels wat normalere proporties aan te nemen, hoewel de zwelling zeker nog niet weg is. Haar hele voet was werkelijk donkerblauw en paars en inmiddels ook geel en groen. Ze gaat nu wel weer met maar 1 kruk op pad en in huis laat ze die zelfs af en toe staan. Deze week zijn er 2 behandelingen van de fysiotherapeut geweest, volgende week nog 2. Dat aangevuld met oefeningen 4 maal per dag en heel veel ijs erop moet ervoor zorgen dat ze volgende week door Washington en New York kan gaan lopen. We hopen er maar het beste van.

Door al dat manke gedoe was dit wel een bijzondere week. Ik heb de meeste dagen de kinderen naar school gebracht en ook een paar keer gehaald. In de loop van de week zag Saskia dat ook weer wat meer zitten. Het was geweldig mooi weer de hele week, dus werd er veel en lang gespeeld na school. De babbelende moeders die dat aanschouwen hadden voor Saskia een stoel mee en zo kon ze er ook bijblijven. Naast het werk (inclusief eten met Japanse collega's op dinsdagavond en een hele vroege meeting op donderdag) ben ik lekker druk geweest met huishouden, boodschappen en kinderen. Toch wel vermoeiend allemaal. Woensdag ben ik het grootste deel van de dag thuis gebleven en heb gepoogd te werken tussen het chauffeuren voor Saskia door. Dat ging maar gedeeltelijk, maar ik kon die dag wel een beetje uitrusten.

Deze week heb ik weer heel veel papierwerk voor belastingdiensten afgerond en we zijn zelfs al geregistreerd voor de aankomende verkiezingen voor de tweede kamer. Het is toch wel fijn om dat weer gedaan te hebben. Saskia's ongelukje heeft natuurlijk wel weer een stapel doktersrekeningen veroorzaakt, maar inmiddels weten we hoe we daarmee moeten omgaan hiervandaan. Dat is voor na de vakantie.

Voor het weekend hebben we geen grote plannen, hoewel we misschien naar de tornado tentoonstelling in het museum of science en industry willen gaan. Zondag heeft Ties een feestje en verder gaan we maar alvast wat inpakken voor ons weekje weg. Na een hele week met 14 tot 18 graden wordt het nu opeens weer 4 met natte sneeuw. De week daarna wordt het niet meer zo lekker als het geweest is, maar wel weer iets warmer.

De groeten vanuit hier. Ik houd jullie op de hoogte.

Nog steeds mank

Op zondag was het weer een stuk beter dan voorspeld. Onze planning liep dan ook in het honderd. Ondanks de zomertijd waren we redelijk op tijd buiten om de auto's te ontdoen van zout, de winter is immers voorbij hebben wij besloten. Samen met de kinderen heb ik de binnenkant schoongemaakt, maar ook de garages en de stoepen geveegd om alle steentjes en zoutresten te verwijderen. Dide heeft driftig fietsbanden staan oppompen. Ook hebben we de resten van een pompoen opgeruimd die onder de sneeuw vandaan was gekomen, een erfenis van Halloween.

Tijdens het schoonmaken kwamen een paar buurtkinderen polshoogte nemen en voordat ik het wist waren Dide en Ties aan het fietsen, steppen en tennissen, er kwamen meer kinderen opdagen. In de loop van de middag zat ik even met een buurvrouw op het stoepje, buiten voor op straat spelen gebeurt hier alleen onder toezicht, en toen kwam Saskia ook even met haar krukken naar buiten gestrompeld en erbij zitten. Dat was mijn kans om even boodschappen te doen. Ik zou gaan koken met de kinderen.

Rond half 5 hebben we het spelen afgekapt, want er moest nog huiswerk gedaan worden en dus gekookt. Natuurlijk duurde het allemaal veel langer dan gepland (we gingen verse pasta maken, tortellini), koken met 2 kinderen is niet het gemakkelijkste. Onze deegroller ligt ook nog in Voorschoten, dus het was rollen met een lege wijnfles. Uiteindelijk gingen we pas om 7 uur aan tafel. De kinderen schoten daarna redelijk op dus net na 8 uur was het licht uit en er werd geslapen na al dat buiten zijn. Eigenlijk nog verbazend, want met de zomertijd had het ook veel later kunnen worden.

Vandaag (maandag) heb ik de kinderen ook naar school gebracht. Saskia heeft ze gehaald, ze kan net rijden in de automaat en het ging vandaag beter met de zwelling. Het is wel duidelijk hoe bont en blauw haar voet en enkel eigenlijk is. Woensdag kan ze terecht bij de orthopeed en dan hopen we meer te horen. Morgen zal ik ze weer wegbrengen, maar ik ga 's avonds eten met Japanse collega's en dan moet Saskia het even alleen zien te regelen. Hopelijk gaat het allemaal lukken en is ze snel weer ter been. Over 2 weken worden wij geacht op vakantie door Washington te sjouwen.

Blessureleed

Deze week was het al een beetje lente, iedere dag was de middagtemperatuur boven de 10 graden, halverwege de week zelfs boven de 15. Het regent er wel af en toe bij, maar de zon kwam ook regelmatig door. De allerlaatste restjes sneeuw uit onze tuin zijn bijna weg, vandaag is de dag dat er geen plekje meer wit zal zijn. En de voorspellingen zijn dat het wel zo zal bijven, in ieder geval de komende 10 dagen. Ik roep steeds dus dat de winter voorbij is, maar de typische Chicagoaan antwoordt dan altijd dat er vaak nog sneeuw valt tot in april, dat het echt nog wel koud wordt en meer van dat soort teksten. Nou, voor ons is de winter toch echt officieel voorbij nu, want de fietsen zijn gisteren weer uit de kelder omhoog getild in de garage.

Deze week zijn stonden (en staan, helaas) ook in het teken van belastingen. De KPMG heeft best een boel informatie nodig om alles goed te kunnen invullen (voor de Amerikaanse en Nederlandse fiscus) en we hebben niet alles hier voorhanden, sommige dingen zitten in dozen in Nederland. Slechte voorbereiding ja, dat vind ik ook, maar er zijn dingen bij die we niet voorzien hadden. We komen er wel uit, het is alleen iets meer werk dan ik gewend ben. Het herinnert weer een beetje aan het begin van het verblijf hier toen er ook een enorme hoeveelheid uitzoek- en papierwerk was.

Dieptepunt van de week was de blessure die Saskia opliep met volleybal. Donderdagavond landde zij op een voet van iemand anders en ze blesseerde haar enkel. Met Natasja is zij naar het ziekenhuis gegaan voor foto's. Niet gebroken, wat er wel aan de hand is is nog niet duidelijk, want de zwelling is erg groot. Op vrijdag kan Saskia echt helemaal niets, als zij uit bed of van de bank kwam met haar been omlaag deed het nog veel meer pijn. Met veel ibuprofen kwam zij de dag door. Ik heb dus de kinderen naar en van school gebracht. Vrijdag en in de loop van zaterdag werd het bepaald niet beter, ondanks veel icepacks en been omhoog. Na de art fair met kunst van Dide en Ties en hun schoolgenoten is Saskia daarom weer teruggegaan naar het ziekenhuis, dit maal met Meg, haar dochter bleef bij ons spelen. Terwijl ik verwoede pogingen deed om het huis schoon te maken met 3 spelende kinderen in huis zat Saskia deze keer erg lang in een wachtkamer. Er zijn nogmaals foto's gemaakt en uiteindelijk zit er nu wel een drukverband omheen, volgende week afspraak bij de orthopeed. Op dit moment (zondagochtend) kan ze nog steeds niet veel, hopelijk wordt de zwelling in de loop van de dag minder.

De kinderen kregen deze week hun rapporten mee naar huis. We waren weer erg trots, vergelijkbaar met het eerste rapport maar allemaal net een beetje beter. We zullen ze inscannen voor geïnteresseerde opa's en oma's.

Vandaag ga ik mij bezig houden met het vermaken van de kinderen, misschien auto's wassen en samen koken. Op dit moment vermaken ze zichzelf op de Wii, maar dat gaan we niet de hele dag doen. Kijkend op de computerklok realiseer mij dat de zomertijd hier is ingegaan en dat we dus een uurtje minder weekend hebben. Er is dus nu 2 weekjes een tijdsverschil van 6 uur met Nederland, totdat ook jullie zomertijd begint.

De winter voorbij

Dit weekend stond in het teken van de wintersporten. Dat betekent inderdaad dat we allemaal weer beter zijn. Dide is gezond verklaard door de arts na haar antibioticakuur, Ties is doorverwezen naar een orenspecialist. Het verbaast ons eigenlijk niet, de oorontstekingen waar we in Nederland al steeds mee bezig waren gaan hier dus toch door, we hadden gehoopt voor Ties dat het over zou zijn.

Maar wintersporten dus. Vrijdagavond was het skate night, georganiseerd door de oudervereniging van de school op een ijshockeybaan in de buurt. De drukte viel nog te hanteren en het was eigenlijk best een succes. Ties had eerst wat moeite om de rand los te laten, maar naarmate de avond vorderde nam ook zijn zelfvertrouwen toe. Ook Dide had het goed naar haar zin met een paar klasgenootjes. Het zijn duidelijk niet de beste schaatsers van de baan, maar dat geldt ook voor ons en ze redden zich best aardig zo. Zie ook de video's.

We waren pas na 10 uur 's avonds thuis, veel te laat voor de kinderen na een drukke week en Ties had het dan ook even moeilijk. Toch besloten we om zaterdag weer vroeg op pad te gaan. De weersverwachting was zo fantastisch dat het de laatste skidag van het jaar moest gaan worden. Ties had nog een privé skiles tegoed en wij wilden ook wel eens met de kinderen de berg (heuvel) op. Allereerst deden we Dide weer in een skiklas, cruisers 2 deze keer. Daarmee leert ze iets meer snelheid te maken en wordt de techniek van het parallel skiën verfijnd. Daarna de les voor Ties georganiseerd. Een heel lief meisje nam hem letterlijk aan de hand en dat was precies wat hij nodig had. Zijn zelfvertrouwen kreeg een enorme stimulans en binnen 20 minuten zat hij in de skilift de heuvel op. Hij had er duidelijk veel plezier in en aan het einde van de les wilde hij nog veel meer. Dat kwam goed uit, want we hadden ook een middagles voor hem in petto. Na de lunch ging hij in een klasje weer dezelfde berg op. Op geheel eigen wijze liet Ties het nog bijna verkeerd aflopen, want toen hij met zijn klasje mee moest weigerde hij te vertrekken van het veilige weitje met sleeplift. Gelukkig konden we dat nog op tijd corrigeren en hij heeft het weer leuk gehad. Aan het einde van de les was Ties wel afgepeigerd en daarna was er dus weinig meer te skiën voor hem. Hij wilde nog wel, maar wij zagen het niet meer zitten. Onder: Ties in de rode broek.

Dide ging in de middag zelf skiën met Hailey, een klasgenootjes van Ties die daar wekelijks komt. Ook dat kan hier prima, ze kunnen nergens heen en het gebiedje is zo klein dat verdwalen onmogelijk is. Onder de kinderlessen door hebben Saskia en ik nog lekker rondgeskied, af en toe op zoek naar een kind om de voortgang te peilen, maar ook zelf een beetje de pistes af. Het is zeker niet spectaculair hier, maar wel erg leuk om weer eens een dagje te doen. Veel beter dan indoor in Den Haag in ieder geval.

De hele dag was het ongelooflijk mooi weer, zeker 8 graden en onbewolkt. De sneeuw werd natuurlijk papperig en zwaar, maar het ging allemaal nog net. Na afloop hebben we met de ouders van Hailey nog zitten napraten. Er was een feest aan de gang met allemaal skiwedstrijden en het was erg gezellig op het terras zo met elkaar. De kinderen zaten te kleuren (goede voorbereiding, alles was mee!) en er was bier. We hadden echt allemaal rode en warme hoofden achteraf.

Omdat het zo gezellig was zijn wij na afloop nog even bij de ouders van Hailey neergestreken voor het avondeten. Het was helemaal informeel, er hoefde niet gekookt, we deden het met wat restjes en er was goede whisky. De kinderen speelden in de kelder en het was erg leuk om te praten over onze ervaringen hier en te horen wat Amerikanen er nou allemaal van vinden. Ook deze Amerikanen zijn natuurlijk weer import (Zweedse overgrootouders) en hebben wat van de wereld gezien. Zij zien ook wel dat Deerfield een redelijk gesloten dorp is met een verwachtingspatroon waar niet iedereen aan wil voldoen. Het werd weer laat. We zijn ook uitgenodigd in de zomervakantie langs te komen bij hun huis in Utah (Salt Lak City) en dat kwam goed uit, want dat was het enige stukje vakantie waar we nog geen plannen voor hadden gemaakt, daar gaan we zeker gebruik van maken.

De zondag verliep weer heel rustig, met kinderhuiswerk, een spelletje en een beetje skypen met Nederland. Nu is het kinderbedtijd en ik ga eens kijken of iedereen al uit de douche is.