Halloween

Deerfield en omgeving zijn nu helemaal in de ban van Halloween. Donderdagavond zijn wij naar een school in de buurt geweest waar een Halloween feest werd gehouden. Alle kinderen komen verkleed (en echt niet allemaal scarry, er waren ook heel veel honkballers en prinsessen) en er werden spelletjes georganiseerd en natuurlijk heel veel snoep uitgedeeld. Het ophalen daarvan verloopt veel efficiënter dan bij Sint Maarten, want er hoeft niet te worden gezongen. De spelletjes waren voornamelijk balgooien, zakgooien en ringgooien. Natuurlijk was er ook een rifle en er werden gratis hotdogs geserveerd ("nee, dank u, wij hebben net gegeten"). Met minstens net zoveel ouders als kinderen was het een grote drukte. Wij vonden het wel leuk, mensen waren zo enthousiast en het was bijna een beetje kneuterig, iets wat we nog niet veel gezien hebben in dit land.

Vandaag gingen de Halloween activiteiten gewoon verder, dit keer op de school van Dide en Ties. De bedoeling was om de kinderen hun kostuums te laten showen in een parade (dat doen ze hier te pas en te onpas). Helaas was het de natste dag van het jaar tot nu toe, dus de parade was naar binnen in de school verplaatst. Saskia hielp in de klas van Ties bij het aantrekken van alle pakken. Ik was op tijd naar huis gekomen zodat ik het staartje van de parade nog mee kon krijgen. Na afloop hadden de kinderen in hun eigen klas feest en daar werd natuurlijk weer snoep uitgedeeld.

Die rare Nederlanders gingen daarna de kinderen natuurlijk op de fiets ophalen, het was even droog. Ties in de fietskar en Dide zelf op de fiets reden we naar de plaatselijke bibliotheek alwaar de Deerfieldse club van nieuwkomers een - je raadt het al - Halloween feest had georganiseerd voor de kinderen. Er waren een paar spelletjes en weer veel te snoepen. Ties had het er even moeilijk mee en moest even buiten naar adem happen. Het was trouwens vandaag 19 graden (Celcius), dus tussen de buien door uitstekend uit te houden. Ook mijn collega Neal en Sue waren op het feest met hun 3 dochters. Ook dit feestje was weer een beetje kneuterig, erg aangenaam moet ik zeggen.

Na afloop fietsen wij naar het huis van Neal en Sue, om de hoek bij de bieb, om de verjaardag van Neal te vieren. Er was verder geen groot feest, alleen wij waren uitgenodigd voor wijn en de kinderen gingen spelletjes doen. Er was een "buffet" met allermaal hapjes en een aantal flessen wijn, dat verklaart ook de fietsen. Het was bijzonder gezellig. Rond 9 uur fietsten we weer naar huis, een aantal verbaasde automobilisten en hondenuitlaters achterlatend.

De plannen voor morgen, als het echt Halloween is, zijn om lekker thuis te blijven om de deur open te doen voor trick-en-treatende kinderen. Dat vinden Dide en Ties ook een prima idee, er is nu wel weer genoeg snoep aangevoerd. Dit feest duurt dan 3 dagen en dat is wel even genoeg. Morgen zal ik nog een paar foto's bij dit verhaaltje plaatsen van al onze belevenissen van de afgelopen dagen, daar is het nu een beetje laat voor. Dag allemaal, we skypen.

Bos

Terwijl de van Trigten het glas hieven op een nieuw jaar (zag er gezellig uit daar), klaarde het weer hier weer wonderbaarlijk op. De windrichting zal wel weer gedraaid zijn, maar plotseling was het zonnig en rond de 18 graden. Wij zijn toen even naar het bos gegaan. We beginnen zo langzamerhand steeds meer plekken te vinden waar het aardig lopen is. De kinderen hadden allebei een tasje mee om bladeren te verzamelen en ze zitten nu bladeren te plakken en naar een luisterboek te luisteren. Wij zijn ondertussen pizza aan het bakken en zijn er net achter wat lopen in een Amerikaans bos anders maakt dan lopen in een Nederlands bos: het heeft te maken ons gebrek aan bomenkennis. Hier lijken er meer verschillende soorten bomen te zijn en om een of andere reden zijn er bijna geen eikels, beukenootjes of kastanjes. Vandaag welgeteld 1 eikelachtige gespot. Het bladerdek is wel mooi gevarieerd, verschillende kleuren omdat de bomen niet allemaal in hetzelfde stadium van kaal worden zijn.







Zaterdagavond hadden wij een klein feestje van de Deerfieldse nieuwkomersclub. Dat was bij iemand thuis aan de andere kant van Deerfield, dus gingen wij op de fiets. De toon was weer gezet, zeker omdat de fietskar eraan hing. Dide en Ties logeerden de eerste helft van de nacht bij Peter en Helene en die gingen we 's nachts in die fietskar naar huis vervoeren, vandaar. Het feestje was in feite een grote wijnproeverij, iedereen werd geacht een favoriete fles wijn in te brengen. Voor eten was gezorgd. Ik kan niet anders zeggen dan dat het erg gezellig was, de hapjes waren erg goed (maar niet home made) en de meeste wijnen die wij hebben geproefd ook lekker. Ons beeld van de Amerikanen moest na deze avond een beetje bijgesteld worden. Dat fietsen snappen ze echt nog niet, terwijl er een prima stoep lag overal, maar verder waren ze allemaal open minded, geinteresseerd en hielden niet van fastfood. Ik moet er wel bijzeggen dat er wel meer niet-van-oorsprong-Amerikanen waren (oostenrijker, Brit, Mexicaan en een paar Aziaten). Wij hebben het in ieder geval erg gezellig gevonden

Deerfield in autumn

Ik ben net even op de fiets een rondje door Deerfield gereden om wat foto's te maken van Deerfield in de herfst. Er is bijna geen mens op straat, ik ben 1 hardloper tegengekomen, 3 hondenuitlaters en verder heel veel Mexicaanse tuinmannen. Er wordt weer flink getuinierd, met een heleboel herriemakende apparaten.

Onze mooie gesneden pompoenen buiten zijn opgevreten door de eekhoorns, die zijn bijzonder actief in deze periode natuurlijk.

Rust

De rust lijkt te zijn teruggekeerd. Erik en Janneke zijn helaas weer naar huis, Saskia heeft ze vanmiddag op O'Hare afgezet.

In Deerfield is het opeens echt herfst, de afgelopen dagen hebben we nog een paar keer 20 graden gehaald, maar er is ook veel regen gevallen. De laatste dagen was het echt herfst, koud en nat met vrij veel wind. Het viel echt op dat plotseling een heleboel bomen kaal zijn, dat is echt iets van de afgelopen week. De verwachting is dat het weer zo blijft, rond een graad of 10 en nat. In steeds meer tuinen verrijzen Halloween uitstallingen. We zullen binnenkort een paar foto's maken en plaatsen, het is soms echt erg uitgebreid. Toch is het mijn feestje niet, denk ik nog steeds.

Ties had zijn eerste feestje vanmiddag bij een honkbalcentrum in de buurt. Allemaal kleine jongetjes die binnen gingen honkballen. Volgens de verhalen was het erg geslaagd. Daarna waren wij allemaal erg moe. De kinderen luisteren op hun iPod nog even naar een luisterboek of muziekje en wij gaan ook erg vroeg slapen. Morgenavond een feestje, verder geen grote plannen. We zullen waarschijnlijk vooral lekker knus binnen blijven en spelletjes spelen. Goed weekend allemaal!

Alweer bezoek

Welkom terug allemaal, ik vond het weer eens tijd om een stukje te schrijven. Ook de afgelopen week is er weer best veel gebeurd, vooral in ons sociale leven, dus er is ook wel weer iets te schrijven. Zoals misschien al eerder gezegd neemt het aantal voorbeelden van Amerikaanse gebruiken die ons verbazen wat af. We hebben de het meest in het oog springende voorbeelden gezien denk ik. De afgelopen tijd hebben we nog wat krantenartikelen en columns gekregen per post (klik hier en daarna ook hier) en die bevestigen precies wat wij hier zien. Andere Nederlanders (in dit geval in Washington) maken dus precies hetzelfde mee! Erg herkenbaar en ook wel geruststellend.

Meer bevestiging kregen wij ook afgelopen zaterdag toen wij bezoek kregen van Nederlanders die al jaren in Deerfield wonen. Saskia had ze ontmoet op de sportschool en ook Peter en Helene waren ze al in de supermarkt tegen het lijf gelopen. Zij zijn natuurlijk al veel beter geassimileerd in de Amerikaanse levensstijl, maar blijven toch ook wel erg Nederlands. Wij vonden het ook erg gezellig dat ze bleven eten en ook de kinderen hebben leuk met hun 9-jarige zoon gespeeld. Helaas hebben ze verhuisplannen, maar in verband met de huizenmarkt kan dat nog wel even duren.

Het begin van de zaterdag zijn we onder andere even naar de Costco geweest, een soort Makro-winkel. Je moet een lidmaatschap hebben om er te mogen kopen, maar dat kan prima uit, wij zijn dus sinds kort ook lid. Sommigen kruidenierswaren zijn er goedkoper (melk, fruit, groente), maar ook veel dingen die je in een warenhuis zou kopen. Winkelen met de kinderen is nooit een groot genoegen, maar hier was ook van alles te proeven in stalletjes door de hele winkel. Ook wel weer bijzonder.

En nu ik dan toch achteruit in de tijd aan het stukjes schrijven ben kan ik ook nog wel even melden dat ik vrijdagmiddag weer met allemaal collega's heb geoefend voor het zaalvoetbaltoernooi. Erg leuk met elkaar, voetbal is duidelijk niet mijn grootste talent, maar met een beetje extra inzet kan ik redelijk mee (wat dat betreft is het is net hockey eigenlijk). Over 2 weken begint onze zaalcompetitie, we zullen het wel zien.
Dan weer even vooruit in de tijd. Op zondagochtend zijn Dide en ik Janneke uit Utrecht gaan ophalen vanuit haar hotel in downtown Chicago. Erik heeft een congres en Janneke vakantie. Wij hebben een beetje rondgewandeld in Deerfield en de school van de kinderen laten zien.

In de latere middag gingen Saskia en Janneke ook nog even shoppen. Toen de kinderen eenmaal in bed lagen hebben wij nog geheel in stijl naar "The Blues Brothers" zitten kijken, die kenden Janneke en Saskia nog niet. Helaas hebben beide het einde niet gehaald omdat het toch wel laat was. Janneke bleef een anchtje logeren en ging de volgende dag met de trein weer terug naar de grote stad. Op dinsdagochtend kwam ze weer terug richting Deerfield met de trein (opnieuw werd daarmee bewezen dat Amerikanen geen bewegwijzering kunnen aanbrengen) om een hele lange dag te gaan shoppen in de grote winkelcentra ten noorden van ons, Guerney Mills en net in Wisconsin. Ik was op tijd thuis van het lab om de kinderen van school te halen. En toen beide vrouwen na een lange dag slenteren weer thuis waren (de kinderen lagen alweer in bed) heb ik Janneke nog even teruggereden naar Chicago. Donderdagmiddag komen Erik en Janneke samen nog een nachtje logeren voordat ze vrijdag weer naar huis terug moeten.

Op het werk ben ik nu weer allemaal spannende experimenten aan het doen. Mijn eerste hand-on ervaring met de MSD is deze dagen een feit aan het worden. Er gaat erg veel tijd in voorbereidingen zitten, maar het is nu toch bijna zover dat ik de eerste resultaten ga krijgen. Ik moet zeggen dat ik het toch wel erg leuk vind allemaal en eigenlijk ook wel ontspannen. Er zijn geen hele strakke deadlines en ik heb toch de tijd om eens iets goed uit te zoeken af en toe. Ik leer veel van het verblijf hier en dat was toch een van de redenen om eraan te beginnen. Amerikaanse collega's blijven steeds klagen over de hoeveelheid e-mails die ze ontvangen, maar dat is helemaal hun eigen schuld. Er komt zoveel binnen waar bijna niemand op zit te wachten. Klein voorbeeldje: vanochtend had ik e-mails (sinds gisteravond 11 uur) van collega's over kaartjes voor een ijshockeywedstrijd, afwezigheid van iemand voor een deel van woensdagmiddag en een oproep om toch vooral mee te doen aan de een of andere enquete. Dit gebeurt dagelijks en genereert inderdaad volle inboxen. Toen ik gisteren op school stond te wachten op Ties en later na karateles op Dide heb ik ook nog even opgelet en iedereen (dus echt iedereen, zonder uitzondering) heeft een telefoon in de handen. Ongeveer de helft heeft hem aan het oor, de andere helft in de aanslag voor het geval dat. Heb ik iets gemist, in Nederland is dat toch echt minder, toch?

De groeten weer aan iedereen. Bedankt allemaal voor de aanhoudende stroon post, we proberen op gezette tijden iedereen de nodige aandacht te schenken, maar het lukt niet altijd. Op de een of andere manier zijn de agenda's nog steeds vrij vol. De school is daat voor een deel debet aan. Behalve het normale huiswerk en de verplichte leesminuten elke dag hebben de kinderen nu ook "book in a bag", nog meer boeken die makkelijk leesbaar voor ze moeten zijn. Dat klopt ook meestal wel, maar het is nog een extra taak. De administratie voor wat er wanneer allemaal mee moet naar school en de bibliotheek loopt de spuigaten uit. Ik begrijp ook dat heel veel ouders zich er niet aan houden, maar zolang het nog lukt proberen wij braaf te zijn.

Bijzonder land, typisch Amerikaans

Het blijft mij verbazen, zelfs directe collega's waar je dat eigenlijk helemaal niet van zou verwachten blijken een enorme Amerikaanse denkwijze te hebben. Toen ik gisteren weer in het lab kwam na 1 dag vrij en een dag werken in Deerfield kreeg ik van verschillende mensen te horen "welcome back". Op de een of andere manier daalt het nog niet in dat je ook echt vrije dagen kan opnemen als je ze hebt.

Daarnaast vond ik het, ook niet voor het eerst, weer opvallend dat er zoveel aandacht wordt gericht op "the community". Astellas heeft allerlei mechanismen voor "giving back to the community". Gisteren was er een opfrispresentatie wat je allemaal kon doen op dat vlak. En ook Dide komt terug uit school met verhalen over de community. Dat speelt een grote rol in de maatschappij hier, als de overheid het niet doet moet het van de mensen zelf komen, een deel van de mensen dan.

Een heel andere kant van de Amerikaanse samenleving kwam vandaag ook wel heel dichtbij, onze secretaresse in het lab met tijdelijk contract krijgt geen verlenging daarvan. Dat schijnt beleid te zijn bij veel Amerikaanse bedrijven om te voorkomen dat mensen claims gaan leggen als ze te lang in tijdelijke dienst worden gehouden. Er zou nu een andere tijdelijke kracht moeten komen, maar wij willen onze huidige secretaresse niet kwijt. De stemming in het lab was vanmiddag een beetje down, maar het leven gaat ondertussen ook gewoon door. Bizarre situatie eigenlijk, maar het is tot in de hoogste regionen uitgevochten. Niks aan te doen dus.

Dide was vanavond voor het slapen gaan in tranen, omdat ze haar Amerikaanse klasgenoten volgend jaar zo gaat missen. Ze vroeg zelfs of wij nog een keer een jaar in Amerika gaan wonen. Ze mist de Nederlandse vrienden ook nog heel erg en af en toe komt dat naar boven. Nu dus voor het eerst andersom.

Tot slot nog even een kort krantenartikeltje dat wij ontvingen uit Nederland, bedankt Henk en Ria. Het is zo enorm herkenbaar voor onze situatie hier ook dat ik het wel passend vind en even met jullie allen wilde delen. Zie onder, even op deze link klikken dan wordt het leesbaar.

Weer thuis

Maandagavond zijn we weer teruggekeerd uit Door County. Het was een heerlijk weekendje weg, ondanks het koude weer. Het was 15 graden Fahrenheit koeler dan normaal, zoals al eerder geschreven de koudste 10 oktober sinds 1907. Toch hadden we geluk, op zaterdag was er nog redelijk veel wind, maar op zondag was die gaan liggen. Het was nog steeds koud, maar de zon scheen en met onze warme jassen was het goed uit te houden.

Op zondag zijn we eerst een stukje gaan wandelen in een bos vlakbij ons hotel. Daarna zijn wij naar een lokaal festival geweest waar o.a. een muzikant voor kinderen optrad. Via een boerderij en een mooi tochtje rondrijden kwamen we bij een van de state parks hier aan. Daar zijn we even uitgestapt langs het water en op een uitkijktoren geklommen. Ook weer uitgebreid van het zwembad gebruikt gemaakt in het hotel. Foto's een bericht hieronder.

Aan het begin van de avond hadden we gereserveerd voor een lokale traditie: fish boil (http://en.wikipedia.org/wiki/Fish_boil). Uien, aardappelen en zoetwatervis uit de buurt worden in een grote pot gekookt, veel zout erin om het kookpunt te verhogen. Als alles gaar is wordt het vuur enorm opgestookt met kerosine waardoor de pan overkookt en overtollig vet verdwijnt. In een restaurant dat volgens de boekjes de beste plek was om fish boil te eten (we zijn in de VS, daar heeft alles een overtreffende trap) hadden we dus een tafel. Het koken kan je ook gewoon meemaken, dat gebeurt in de achtertuin. Groot spektakel, zie de volgende video.

Op maandag ben ik eerst weer uitgebreid gaan zwemmen met de kinderen terwijl Saskia onze spullen inpakte. Rond een uur of 11 verlieten we het hotel. Het sneeuwde zachtjes, geen dikke vlokken die bleven liggen, maar toch echt sneeuw. We gingen een rondje minigolf spelen, tot groot genoegen van vooral Ties. Het was een beetje koud, maar we hadden dikke pret.

Toen we helemaal verkleumd weer in de auto stapten en langs de (je raadt het al) beste ijstent van het eiland reden moesten we dat nog even proberen. Zaterdag hadden we ook al ijs gegeten, maar dat was dan de op-een-na-beste-uitspanning vermoeden wij. Het ijs was inderdaad lekker en het verwarmde terras ook. De porties waren wel weer massief, dus aan lunch even geen behoefte.

Op de terugweg hadden wij nog een bezoekje gepland aan een (eigenlijk The) Farm. Helaas was het zachtjes sneeuwen overgegaan in flink regenen en de farm was bijna uitsluitend een buiten evenement. Dat hebben we dus maar even laten passeren en we zijn over de toeristische route weer naar Deerfield gereden. We waren 's avonds rond een uur of 7 thuis.

Vandaag had ik de hele dag een bijeenkomst in Deerfield. Natuurlijk ben ik weer op de fiets gegaan, maar ook dat begint aardig koud te worden. Het is tijd om de winterjas te gaan inzetten en de handschoenen uit de kast te halen. De kinderen hadden nog een dag vrij en Saskia heeft met ze pompoenen uitgehold. Half Deerfield heeft inmiddels een begraafplaats in de voortuin in het kader van Halloween (31 oktober) en wij kunnen dus niet achterblijven om ook iets aan versierselen neer te zetten.

paar foto's, text volgt

Door County, Wi

Vanaf het schiereiland Door County een korte update van onze belevenissen. Vanaf Deerfield is Door County ruim 4 uur rijden naar het Noorden, helemaal langs de oevers van het meer. Het is echt een vakantiebestemming en er zijn dan ook allerlei touristische voorzieningen. Het is echter anders dan wat we tot nu toe gezien hebben, want niet gebaseerd op grote ketens en echt massa-toerisme. Er zijn veel kleinere hotels en restaurants. Op de heenweg gisteren zijn we in een visrestaurant gaan eten en daar kregen we echt goed eten, vers bereid, er zijn dus wel koks in dit land.

Door County werd oorspronkelijk bewoond door immigranten uit Noorwegen en Zweden, na de Indianen dan. Ook veel andere Europeanen zijn hier terecht gekomen, je ziet dus overal mensen die Anderson heten. Fish Bowl is het lokale gerecht dat je gehad moet hebben, daarover morgen meer. Verder zijn er hier veel kersen- en appelboomgaarden. Daar wordt ook veel mee gekookt en gebakken. Langs de lange kusten zijn er een paar smalle stranden en klippen. En dan is er vooral veel bos. Het najaar is hier voluit uitgebroken, dus we zien een heleboel herfstige kleuren.





Vandaag hebben we onze eerste Amerikaanse sneeuwvlokken (vlokjes eigenlijk) gezien. Het was een paar graden boven 0 en begon 's ochtends even heel zachtjes te sneeuwen. Bizar en alweer een kouderecord, sinds 1907 is het voor half oktober nog niet zo koud geweest. Vannacht is vorst voorspeld. Onze geplande wandeling is er dan ook bij ingeschoten, het waaide ook nog flink. Wel hebben we een soort doolhof gelopen bij een appelfarm, mooie vergezichten gezien, ijs gegeten dat fantastisch moest zijn en volgens de boekjes wereldberoemd is. Was wel ok, beter dan wat je meestal aan ijs hier krijgt.

Ons hotel hier is luxe, we hebben eigenlijk een soort appartement met eigen keukentje, woonkamer en 2 slaapkamers. Er is bovendien een zwembad en 2 badkamers, we hebben al goed gebruik gemaakt van de faciliteiten.
Paar foto's van de dag bijgevoegd. Een volgende keer meer.

Doordeweekse update

Zomaar middenin de week weer een berichtje van ons. Komend (lang) weekend zijn we lekker weg naar een hotel in Door County, een paar uur ten noorden van hier in Wisconsin. Dat is een schiereiland aan Lake Michigan en het schijnt er erg mooi en bossig te zijn. Iedereen is er altijd enthousiast over en vooral in deze tijd zou het mooi moeten zijn met alle kleuren. Dit weekend dus geen nieuws van ons.

Iedereen is inmiddels weer helemaal beter, geen blafhoestjes meer, maar wel een fles hoestdrank armer (eigen import). Hier gaat het op de radio vaak over de swine flu, vooral in het zuiden van de VS schijnen hele dorpen en scholen geveld te zijn. Hier wordt een grote epidimie verwacht en er wordt actief geadverteerd voor vaccinatie, tegen betaling natuurlijk. Ook Astellas biedt vaccinaties aan voor personeelsleden en familie.

Het wordt hier inmiddels echt herfstig. De temperatuur is nu ongeveer gelijk aan die van Nederland, het regent af en toe en wordt ook al vroeg donker. Wij zijn hier ongeveer 1500 km zuidelijker dan Amsterdam, dus de dagen worden niet zo kort, maar op dit moment is het om half zeven vrij donker. 's Ochtends is het wel vroeg licht. Er wordt nog steeds gezegd dat het "unseasonably cool" is, dat hoor ik al 6 maanden. In de plaatselijke krantjes worden al wintertips gegeven. Het komt eraan. Zoals al eerder geschreven is iedereen zich nu aan het voorbereiden op Halloween aan het einde van oktober, dat is een groot commercieel gebeuren, wij zijn benieuwd.

Afgelopen zondag hebben we met Peter en Helene en Tijn een stuk gefietst. Langs de Des Plaines river loopt een mooi pad, de kunst was alleen om er te komen met de fiets. Het fietspad over de snelweg heen kennen we inmiddels, daar fietst Helene dagelijks over naar haar werk en ook ik als ik in Deerfield moet zijn. Na dat fietsviaduct loopt er een smal pad slash stoep langs Deerfield Road. Dat loopt helaas opeens dood. Op Google Earth hadden wij een alternatieve route gevonden langs rustige boswegen in een dure wijk. Het klopte allemaal, totdat het laatste doorsteekje waarop wij gerekend hadden niet bleek te bestaan. Inmiddels wel al lekker gefietst. Aan een bewoonster de weg gevraagd en besloten om een klein stukje over Deerfield Road te rijden, niet ideaal, maar het ging. We hadden de aandacht in ieder geval, hier wordt best af en toe een heel klein beetje gefietst door een enkele zonderling, maar 4 volwassen, 3 kinderen en een fietskar is toch wel een beetje uniek. We kwamen op het fietspad aan. Het was een kleine tegenvaller dat het pad richting het noorden dood bleek te lopen na een kilometertje. Dat is nog "in aanleg", maar er schijnt iets of iemand dwars te liggen. Naar het zuiden ging het wel goed.

Na een picknick reden we door over een pad waar we al eens gewandeld hadden. Best leuk. Op de eerste drukke kruising was een prima brug, de tweede was een risicovolle oversteek. Omdat het vrij hard gewaaid had lag het bospad verderop vol met takken en toen we een boom tegenkwamen was dat een mooi omkeerpunt, hoewel de kinderen nog probeerden om hem door te zagen en breken.

De terugweg moesten we natuurlijk dezelfde route rijden, want één redelijke route naar het fietspad is al meer dan waarop je hier kunt rekenen. Leuke dag, op de terugweg nog steentjes op het water laten stuiteren.

Op dit moment zijn er weer Nederlandse collega's op bezoek in Deerfield. Morgenochtend haal ik ze op uit het hotel en dan zien we hoe de dag zich ontwikkeld. Op het werk is het redelijk druk. Ik heb vandaag een validatie afgerond van een PCR methode, nu nog een rapport. Volgende week begin ik met het opzetten van mijn eerste MSD assay, met excuses voor het jargon.