Laatste post

Deze laatste dag van het jaar 2010 leek mij een goed moment om de laatste post van deze blog neer te schrijven. Zoals gezegd zijn we inmiddels weer teruggekeerd in ons oude vertrouwde huis in Nederland. En een paar dagen geleden zijn ook onze spullen gearriveerd, maar daarover later meer.

Na ons feestje op onze laatste zaterdag in Amerika was het even hard werken om de zaak aan kant te krijgen. De kinderen konden spelen bij collega Neal en Tracy kwam ons helpen poetsen. Zij bleek erg goed te kunnen weggooien en wij hadden precies 10 vuilniszakken afval die niet meer in de bak pasten plus een afgeladen volle Toyota Sienna voor de goodwill store. Het was een groot voordeel dat wij in een overwegend Joodse wijk woonden, want dan kun je er ook op zondag terecht.

Na een laatste gezellige lunch bij Neal en Sue en even zwemmen in het hotelzwembad gingen we met Natasja en Rene naar een plaatselijk restaurant. Alweer een afscheid dus. We gaan een heleboel mensen missen in Deerfield.

Maandag was regeldag, eerst de sleutel teruggeven aan de huiseigenaar en toen zorgen dat alle nutsvoorzieningen op de juiste wijze werden afgesloten en overgezet. NIet leuk om te doen, wel noodzakelijk. Maar ook dit hadden wij vrij goed voorbereid, dus lukte het allemaal. Een beetje stress rondom het terugkrijgen van de borg voor ons huurhuis, maar ook dat schijnt inmiddels allemaal goed geregeld te zijn. Ook nog een keer bij Tracy en Andy gegeten, de kinderen hebben ook weer heel lief gespeeld met Emily en Lexie in de grote speelkelder.

Op dinsdagochtend gingen de kinderen voor het laatst naar South Park school. Wij reden nog een kort afscheidsrondje door Deerfield, om nog wat spullen terug te brengen en kadootjes ter halen en een paar mensen nogmaals gedag te zeggen. Het afscheidsfeestje van Ties in de klas was al geweest, bij het verrassingsfeestje voor Dide waren wij ook uitgenodigd. Dat was een goede kans om weer door de school in vol bedrijf te lopen, die kans krijg je hier niet zo vaak. En wij gaan die school ook missen, de voorzieningen waren uitstekend en er was zo veel personeel! Prima.

De klas van Dide ......

En de ijstaart die ze voor haar hadden laten maken, met de juf samen.

Hier verlaat Ties zijn klas voor het laatst

Het afscheid was emotioneel. Wij moesten allemaal een traantje laten, dit was geen fijn moment, maar het geeft aan dat wij het allemaal goed naar onze zin hebben gehad. En toen zaten we weer in ons hotel te wachten op de taxi naar het vliegveld.

De thuisreis verliep prima, allemaal op tijd, alleen moesten wij op het vliegveld nog wat spullen naar andere koffers overhevelen, omdat we net over de toegelaten gewichten heen gingen.

De ontvangst op Schiphol was heel hartelijk, via het gemeentehuis voor herinschrijving in de gemeente gingen we naar huis. De eerste opmerking van Ties toen hij de woonkamer binnenstapte was " I didn't remember it was this tiny" en dat vonden wij eigenlijk ook. Maar na een uurtje wennen waren ook Dide en Ties weer blij om thuis te zijn en ze speelden op hun eigen kamers alsof ze niet weg geweest waren.

Het was eigenlijk wel leuk dat het al snel begon te sneeuwen en heel bijzonder voor Nederland dat het bijna 2 weken bleef liggen. Gelukkig hadden we net op tijd wat sneeuwkleding in Deerfield aangeschaft en achter gehouden, nooit gedacht dat we dat zo hard nodig zouden hebben.

Dide Skypet hier met vriendje Ben

Na een paar weekjes thuis was al het papierwerk geregeld en konden wij onze auto afhalen bij de verhuizer. Nu rijden we nog op Iliinois kenteken, maar we zijn druk bezig om Nederlandse platen te krijgen. Daarnaast hopen wij binnenkort te gaan verbouwen, dat betekent dus aannemers over de vloer en contact met de gemeente over vergunningen. Het is niet eenvoudig, maar ook dat gaan we regelen. Dan overkwam ons nog een inbraak terwijl wij een paar dagen weg waren met de kerstdagen. Schade en dingen gestolen, vervelend dus. Dide mist haar rugzak met alle sleutelhanger souvenirs uit de VS en een armband die Saskia van haar oma had geërfd is weg. De rest is vervangbaar, maar ook dat kost een boel tijd en energie.

Afgelopen woensdag kwamen de overige spullen. Een huis vol dozen en wij vroegen ons af waar dat allemaal heen moest. Op een of andere manier hebben we het meeste al een plaatsje kunnen geven, we hebben hard gewerkt de afgelopen dagen. Geen recente foto's helaas, want beide camera's zijn gejat.

Dat was het dan, een afsluiting voor een tijdperk voor ons gezin. Wat blijft zijn de herinneringen en de 7555 foto's. Wij hopen een heleboel mensen die wij de afgelopen 2 jaar ontmoet hebben weer terug te zien, in Europa of in de VS. Met velen hebben we al contact gehad via Skype en dat proberen we ondanks het vervelende tijdsverschil erin te houden. Voor onze Amerikaanse vrienden zullen we ook een blog gaan bijhouden over ons reilen en zeilen, maar minder frequent dan we dat in Deerfield deden (http://rsdt-nl.blogspot.com//). Ik wil alle volgers bedanken voor het lezen en reageren, vanaf nu kunnen we het contact weer in real-life oppakken.

Radboud, Saskia, Dide en Ties

##########################################


Sitebezoek sinds oktober 2009:

Met in totaal 3280 bezoeken, ...................

............. van overal in de wereld

Thuis

Onze belevnissen en vele emotionele afscheidsmomenten beschrijf ik binnenkort nog. Nu zijn we weer thuis, de kinderen zeggen niet moe te zijn en spelen in de nieuwe speeltuin aan de overkant. Wij zijn een beetje aan het opruimen en vragen ons af hoe het allemaal in dit kleine Nederlandse huisje moet passen. Cultuurschok?

Afscheidsfeest

Op vrijdag was het dan zo ver, de verhuisploeg kwam opdraven om onze meubels terug te brengen naar de opslag. Een van de verhuizers kon zich de tv die boven stond ng herinneren, die is indrukwekkend groot, ouderwets en zwaar. Ze deden het verder netjes en vrij vlot. De voorman was Japanner en de werkwijze was dan ook grondig, de documentatie liet niets te wensen over. Alles werd gelabeld en ging in de vrachtwagen. Het paste net.



Zoals op de foto te zie is was het mooi helder weer, wel een stuk kouder dan bij onze eerste verhuizing een maandje geleden, toen zaten we op ons stoepje in ons T-shirt en hadden het warm.

Na afloop hebben Saskia en ik samen gelunched en zijn toen gaan inchecken in ons hotel, de kinderen waren nog op school. Om half 4 haalden we ze op en gingen toen even kijken in de winkel van Andy in Highland Park. Hij heeft allerlei sportartikelen die op de een of andere manier bijzonder zijn, bijvoorbeeld gesigneerd door de topatleten. Ties werd weer eens verwend en kreeg een puck (replica van de Olympische Spelen), en wij kregen allemaal een T-shirt van de overwinning vorig seizoen van de Chicago Blackhawks in de Stanley Cup (dat is hockey, op ijs dus). Leuk om gezien te hebben en dat wilden we toch echt nog even doen voordat we terug gaan. Ook nog net even tijd om kort te zwemmen in het hotel.

's Avond hadden we alweer zon's ervaring van een gebeurtenis waar je eens bij moet zijn geweest, zeker als je in Deerfield hebt gewoond. Wij waren uitgenodigd bij Michelle en familie om Hanukkah te vieren op de Sabbath, met ales erop en eraan. Hannukah is een Joods feest dat hier erg leeft. Wij kregen de verhalen en achtergronden te horen en Ties en ik hadden een echte keppel op. Het ging allemaal wel erg ontspannen en was gezellig. Voordat we er erg in hadden was het half 12 en dus veel te laat voor de kinderen in deze drukke tijd.

Na alle drukte rustig ontbeten in ons hotel en Ties at natuurlijk weer een wafel. Er was echter niet al te veel tijd voor ontspanning, want een goede vriendin van Ties gaf een feestje bij een ature center. Dikke pret natuurlijk, vooral omdat er vannacht vor het eerst hier sneeuw was gevallen. En de hoeveelheden zijn vergelijkbaar met west-Nederland, dus een centimeter of 20. Terwijl Saskia en Ties buiten rondliepen en Dide bij een vriendin speelde, organiseerde ik een en ander in ons toch niet zo lege huis als voorbereiding op het feest. Plotseling was een buurman onze oprit aan het sneeuwruimen met een snow blower, erg aardig en meedenkend.

We hadden van verschillende mensen vouwtafels geleend en die zette ik vol met allemaal mee te nemen keukenspullen, knutseldingen en wat er zoal in een huishouden verzameld wordt. Het was vrij veel. De gasten kwamen de deur niet uit vandaag zonder ons van een redelijke hoeveelheid spullen te verlossen. Natuurlijk was er ook weer veel te veel drinken en eten, ook omdat verschillende mensen nog dingen mee hadden genomen. Voor de kinderen waren er korte filmpjes op een geleende tv met dekens en kussens op de vloer en grote vellen papier op de grond geplakt om op te tekenen. Zoals gewoonlijk hing iedereen weer in en rond de keuken en de meegebrachte stoelen werden nauwelijks gebruikt.

Wij hadden een verjaardagskalender en adresboek neergelegd voor iedereen en een stapel NL magneten als souvenir. Groot succes en veel hilariteit. De stroopwafels en Nederlandse kaasblokjes (met WK vlaggetje) vielen in de smaak.

 

Na afloop hielpen een aantal mensen nog mee om veel weg te gooien. Morgen de rest opruimen en naar het goede doel brengen. Vanavond hebben wij ons in het hotel vrij rustig gehouden. Wij zijn er nu echt bijna klaar voor om terug te keren.

Allemaal feestjes

Het is me het weekje wel! Na de uitgebreide pizza lunch op maandag gingen we 's avonds in een kreeft- en krab restaurant eten, ditmaal aangeboden door Astellas. Het was erg gezellig met een groepje collega's en ik werd thuisgebracht, dus kon uitgebreid met de lokaal wereldberoemde Mai Tai cocktail kennis maken.

Dinsdag kwamen Saskia en Sue, de vrouw van een collega, rond lunchtijd naar Skokie om te gaan lunchen bij de Pita Inn, een Midden-Oosters restaurant. Een grote groep collega's ging weer mee. Hiermee wordt meteen duidelijk dat uit lunchen gaan hier heel gebruikelijk is. De meeste collega's gaan 2 of 3 maal per week ergens eten en meestal ben je ook voor 6 tot 8 dollar weer buiten, beter te doen dan even naar de pannakoekenboerderij in Leiderdorp dus. Ik neem meestal mijn eigen broodjes mee, gemiddeld zo eens per week ga ik mee. Maar deze week was anders. Woensdag wel braaf brood gesmeerd en met bijna iedereen hier in ons te kleine keukentje zitten opeten, ook erg gezellig. Op deze donderdag gingen we geheel spontaan naar een Indisch buffet, iedereen was er, dus het was alweer mijn derde afscheidsmaal. Ik kreeg een prachtig diploma aangeboden van de Bioanalytical University in Skokie.

Terug naar Dinsdag. Mijn laatste zaalvoetbalwedstrijd en ik had bijna gescoord. Maar ja, ik blijf een verdediger en kan beter in de weg lopen dan subtiele lobjes of afstandsschoten produceren. Het was leuk om met een stel collega's iedere week in een zaal heen en weer te rennen. Helaas verloren we meestal, soms met grote cijfers, maar de tegenstanders zijn dan ook vaak sterk. Vorige week deden er nog een paar reservespelers mee van de Chicago Fire, de professionele voetbalploeg hier. Dat maakte de 13-0 minder erg.

Woensdag was Saskia 's avonds naar een cookie exchange en ik heb nog wat door het huis gelopen om hier en daar wat te organiseren. Iedereen is een beetje verkouden, dus we gingen een beetje op tijd slapen. Vanavond gaan we de laatste dingen uit alle kasten ruimen, want morgen worden de meubels opgehaald en verhuizen we naar een hotel. De kinderen vinden het allemaal maar spannend en slapen moeilijk in. En worden dus ook moeilijk weer wakker. Dat zal wel niet beter worden de komende dagen. Ik hou jullie op de hoogte en zal foto's plaatsen van ons laatste afscheidsfeestje: de bring-your-own-chair party op zaterdag in ons lege huis. Basisregel is daar: als je een glas drinken neemt moet je het glas mee naar huis nemen. Alles moet weg.