Vertrokken

Vanochtend net na 4 uur reden we weg, dit jaar dus wel volgens planning, nadat wij vorig jaar ons 2 uur verslapen hadden. Het doel was ambiteus, maar (om alvast met de deur in huis te vallen) bleek wel haalbaar. Wij staan nu op een camping net voorbij Wichita in Kansas. Vanaf hier laten we de snelweg goeddeels achter ons (voorlopig dan), morgen eerst nog een stuk over iets kleinere wegen en dan begint het sightseeing gedeelte pas echt.

Het vertrek deze ochtend was, tegen de verwachting in, zeer nat. Met het inpakken van de laatste dingen en de slapende kinderen waren wij al aardig verzopen en in de eerste 2 uren hebben we een paar keer echt moeten vaart minderen omdat de ruitenwissers het niet meer bijhielden. Toen het echter droog was geworden hadden wij het ideale rijweer, het was een graad of 20 en niet zonnig. In de loop van de dag veranderde dat en nu is het 's avonds om half 10 nog 34 graden! De korte samenvatting is dat alles eigenlijk heel voorspoedig ging, mede dankzij de dvd-speler achterin, Nils Holgersson wordt momenteel spannend gevonden. Hier is helemaal geen sprake van zwarte zaterdag op de weg, wel af en toe van een beetje construction (dit is het seizoen ervoor). De meeste stukken rijden bijzonder ontspannen en er is nauwelijks verkeer. Ik blijf het wel irritant vinden dat die vrachtauto's net zo hard mogen als wij, dus dat je met die lui blijft oprijden. Heuvelaf gaan zij veel harder en omhoog moet je er dan weer voorbij.

Onze late lunch was bij een Italiaan ergens onderweg, we namen niet te veel tijd, maar hadden een prima maaltijd met goede pasta en salade, daar kan geen Denny's of KFC tegenop. De camping waar wij nu een nachtje verblijven is zoals een Amerikaanse camping behoort te zijn. Namelijk een RV park vlak langs de doorgaande route. Er is een grasveldje net achter de tennisbaan waar 3 tentjes zouden passen, maar wel een zwembad. Dat hebben wij na aankomst meteen even geprobeerd. Na douchen en een broodmaaltijd (niemand had trek) ligt de rest er nu om half 10 al in en ik ga ze zo achterna. Het was een lange rijdag.

Zwarte zaterdag

Zwarte zaterdag in Nederland lees ik net en wij gaan nu ook er vandoor. Het is kwart voor 4, regent als het in geen weken heeft gedaan en wij gaan vandaag een heel eind naar het westen rijden Tot snel.

Vakantie

Onze vakantie komt eraan. Aan het eind van deze week vertrekken we naar het verre Westen van dit grote land. Het wordt een heel stuk rijden, vooral de eerste en de laatste 2 dagen, maar we gaan ook heel veel moois zien. Dit jaar hebben wij wel op tijd de mooiste campings gereserveerd in de State Parks, vorig jaar hadden we geen idee dat dat nodig was, of kon of dat er zelfs maar campings waren in die parken. Het gevolg was dat we soms lang moesten zoeken of op campings uitkwamen die niet het allerleukste waren, soms waren het zelfs RV parks. Voor wie vorig jaar niet goed heeft opgelet: RV's zijn Recreactional Vehicles, meestal enorme, 20 meter lange campers met een fors formaat auto als aanhanger, soms met een boot als tweede aanhanger. De campers zijn vaak het formaat touringcar en minimaal stadsbus. De RV parks zijn parkeerplaatsen met enorme aanhaakpunten voor gas, water, licht en misschien nog wel wat. TV-kabel hoeft niet, want ze hebben allemaal een schotel op het dak. Die kampeerplaatsen hopen we dit jaar dus niet te treffen, wij hebben nu zogenaamde primitive campsites gereserveerd, geen luxe dus dit jaar. We hebben wel gezocht naar plekken met een douche, zo zijn wij dan ook wel weer. Of er Intermet is, zoals vorig jaar op zoveel plaatsen, moeten we ook maar bezien. Onze iPad gaat mee, dus wij zullen proberen de blog een beetje bij te houden en zelfs foto's te plaatsen, maar er kan wel eens een paar dagen vertraging zijn als wij in een zoutwoestijn aan het rondrijden zijn of in het casino zitten.

Wandeling in Illinois Beach State Park

Nu John weer naar huis is, we kijken terug op een erg gezellig bezoek, zijn de inpakvoorbereidingen voor onze vakantie goed van start gegaan. Wij hebben de tentharingen weer aangevuld en een laatste slaapmatje aangeschaft. De brander staat klaar en er is ook alvast wat proviand in de kratten gestopt. Voor onze vissen en post wordt gezorgd, eigenlijk zouden we morgen al weg kunnen! Vakantie komt werk-technisch gezien altijd slecht uit, en zo is het nu ook, dus ik moet nog een paar dagen er flink aan trekken. Het doel is om stressloos vrijdagmiddag op tijd de deur in Skokie dicht te doen, zodat wij zaterdag héél vroeg kunnen wegrijden. De kinderen hebben nog de hele week kamp en zijn ook nog niet helemaal klaar voor de vakantie, maar dat komt ongetwijfeld snel genoeg. Ties maakt er momenteel een heel project van om alle vlaggen van de Amerikaanse Staten na te tekenen en wil om de een of andere reden heel graag een keer naar Texas. Zijn wens wordt binnenkort vervuld.

Ties leeft zich uit op summer camp tijdens de parents day

Weerbericht

Ik heb al eerder geschreven dat het hier de afgelopen weken (en eigenlijk al 2 maanden) heet is geweest, heel anders dan de vorige zomer. Op de radio hoorde ik dat het zelfs de langste periode met dagelijkse temperaturen van boven de 90 graden Fahrenheit (ruim 32 graden Celsius) was sinds 4 jaar. Gisterenavond beleefden we echter weer iets nieuws: een tornado warning. Op alle TV zenders ging het beeld op zwart en was er een kortegolfstem die vertelde waar er gevaar dreigde en wat te doen. Wij leken net buiten het pad van de tornado te zitten, in de achtertuin zagen we net de rand van de donderwolken, boven onze hoofden was het nog helder. In de lucht bliksemde het continu, maar donder hoorden we niet. In Milwaukee was 20 cm regen gevallen in 2 uur tijd, maar bij ons was het wederom beperkt, dus de tuin is nog steeds erg droog. Een collega heeft ook daadwerkelijk geschuild in de kelder (inclusief huisdieren, noodrantsoenen voedsel en water en zaklampen). Dat is ons nog bespaard gebleven, maar wij hadden wel alvast de kaarsen bij de hand, want een volgende stroonuitval zou ons niet hebben verbaasd. Maar het viel dus mee.

Vandaag was het ruim 35 graden en nog vochtiger dan de laatste tijd. Met collega John die op bezoek is zijn wij aan het einde van de middag een stukje gaan wandelen in een State Park in de buurt aan de oevers van Lake Michigan. Dat was leuk, want erg afwisselend. Enorm veel vlinders en libellen, maar helaas ook steekbeesten toen we dicht bij de rivier waren. Na de wandelijk wilden we een ijsje eten in het restaurant dat hier zat, maar na lang wachten bleek dat ze niks meer hadden. Toen zijn we gaan picknicken op het strand, het oorspronkelijke plan. Tijdens de wandeling was de temperatuur vrij snel gezakt naar een aangename 24 graden. Op het strand was het nog iets koeler en op het strand verderop en boven het meer was er een dichte mist. Wij zaten echter nog goed, maar hielden de bliksem en donkere wolken in de verre verte wel in de gaten. Toen het eten net op was begon het zachtjes, maar met grote druppels te regenen, dus wij gingen er vandoor. De temperatuur bleef halverwege de 20 onderweg, maar toen wij even uitstapten om alsnog ons ijsje te eten voelde het weer als dik 30, het was echt weer de bekende warme deken. Dat was een enorm bizarre gewaarwording. Wij blijven ons verbazen over de verschillen in weerverschijnselen tussen hier en Nederland.

Cicada

Deze weken is de herrie in de achtertuin bijna niet te verdragen. Dat wil zeggen, vanaf een uur of 5 tot aan het donker is er een oorverdovend gesnerp van een soort grote torren die cicada's heten (http://en.wikipedia.org/wiki/Cicada). "Cicada" in het latijn betekent niet voor niets zoiets als "zoemer": deze beestjes maken echt onwaarschijnlijk veel lawaai. Ze schijnen de luidruchtigste van alle insecten te zijn. Ze komen over de hele wereld voor, ook in zuidelijk Europa, maar ik kan mij niet herinneren ze daar ooit zo overheersend gehoord te hebben. Ze zijn bijna nooit te zien, ze zitten in de bomen en drinken bomensap. Ze schijnen niet gevaarlijk te zijn of te prikken.

Deze beestjes leven in een levenscyclus van 17 jaar. De meesten komen dan bijna allemaal tegelijkertijd uit hun holen van 1 tot bijna 3 meter diep uit de grind gekropen. Twee jaar geleden schijnt het hier helemaal bal te zijn geweest, toen was het hoogtepunt van de cyclus en zag het ook aan de buitenkant van de huizen soms zwart. De beestjes die wij nu horen zijn dus uit fase en een kleine minderheid van het geheel. En die maken al zo veel herrie!
Een theorie die ik heb gelezen over de 17 jarige cyclus (andere soorten hebben er een van 13 jaar) is dat dit priemgetallen zijn, niet deelbaar door iets anders dus. Dat maakt het lastiger voor roofdieren (wespen bijvoorbeeld met een 2-jarige cyclus) om zich te specialiseren in het eten van de cicada's, omdat er niet op gerekend kan worden dat ze er zijn. Klinkt best aannemelijk.

Kamp en bezoek

De kinderen zijn de hele week naar kamp gegaan en hebben het heerlijk gehad. Ze zijn weer moe als vanouds na school, maar wat wil je ook na de hele dag spelen, zwemles en activiteiten met andere kinderen. Daarbij is het al de hele tijd dagelijks ruim boven de 30 graden. Zelfs Saskia wil af en toe de airconditioning gebruiken 's nachts. Dide is alweer een paar zwemlesgroepen omhoog gegaan, omdat ze haar veel te laag hadden ingeschaald, die leert nog steeds niet al te veel ervan, maar heeft wel pret. Van Ties weet ik niet zo goed of hij echt zwemmen leert, maar hij heeft er wel iedere ochtend zin in. Ook hebben ze allebei al een field trip gehad, Ties naar een museumpje met botten (?) en Dide naar een zwembad.
Nu is collega John op bezoek. Gisteren zijn we in een state park geweest, Starved Mountain, in de buurt, voor Amerikaanse begrippen in de buurt dan: het was 2 uur rijden. Natuurlijk was het ook weer heet, maar omdat dit een bosgebied was ging het wandelen er nog prima. De waterval was vrijwel droog, maar de uitzichten prachtig. In een idyllisch restaurantje dat niet bij een keten hoorde hebben we geluncht, het zag er leuk uit, maar het eten was niet fantastisch. Op de terugweg zijn we de touristische route gereden tussen de maisvelden door en hebben langs de weg een maandvoorraad maiskolven gekocht. Vanavond BBQ-en en eens kijken of ze zo lekker zijn als ze eruit zien. John en Dide hebben elkaar deze ochtend gevonden bij het bouwen van robots met een soort bouwpakket dat we van de overburen kregen, terwijl Ties stenen heeft geschilderd. We doen het rustig aan deze ochtend met het bakken van croissants en koekjes, beetje Skypen met NL en drinken van koffie gecombineerd met goede gesprekken. Zometeen is het weer het heetste van de dag en wij hebben net het plan opgevat om te gaan fietsen. Verstandig? Ik weet het niet, maar het wordt vast weer een leuk dagje. Morgen met John en een Amerikaanse collega naar een bedrijf waarmee wij zaken doen in de buurt van Madison, Wisconsin, dat wordt een lange dag want bijna 3 uur rijden en 's avonds weer terug. Onderstaand nog wat foto's van onze daytrip gisteren.

Soccer

Vandaag was dan de dag van de finale. En wij organiseerden een voetbalfeestje, idee was spontaan ontstaan na de halve finale. Het huis werd nog wat verder in het oranje opgeleukt en een grotere TV en BBQ geleend bij buren en collega's. Alle ingrediënten voor een prima feestje dus, helaas werkten de Spanjaarden niet mee .......

Het was desondanks bijzonder gezellig, de koelkast was vol bier (voor de wedstrijd dan) en er waren een heleboel hapjes, iedereen had iets meegenomen. De kinderen keken mee, of gingen iets heel anders doen (begeleid door enkele Amerikaanse moeders). Het was, zoals al een hele maand, weer droog en 30 graden. Niet te veel zon, zodat het in huis, in ons veel te kleine woonkamertje voor al die dolenthousiaste fans niet te warm werd. Wij kregen soms wel een museumplein gevoel, iedereen had in ieder geval zijn best gedaan om aan de dresscode te voldoen.

Tot onze verbazing ging het na afloop dan toch eindelijk regenen: om een uur of 7 toen de laatste opruimhulpploegen net vertrokken begon het te druppelen en nu, 2 uur later, regent het nog steeds. Het is wel typerend voor de stemming. Morgen gaan de kinderen voor het eerst naar kamp, dus wij gaan de zinnen weer verzetten. Het was leuk.

Warm weekje

Terwijl jullie in Nederland het allemaal heel erg heet hebben was het hier ook warm. Het was dagelijks 33 graden en de luchtvochtigheid was hoog. In het oosten van het land werden records gebroken, 38 graden enzo, dus het viel hier nog relatief mee. Ik heb ook wel makkelijk praten, want zit de hele dag in een goed ge-airconditioned gebouw. De kinderen en Saskia bleven zoveel mogelijk binnen. 's Avonds was het redelijk uit te houden. Saskia ontpopt zich tot groot beschermer van het milieu want vindt die airco maar onzin. En het is ook best prima als je na zonsondergang alle ramen tegen elkaar openzet en nog een tijdje buiten gaat zitten afkoelen. Meestal staat er een aangenaam windje. Buitjes hebben we ook af en toe, maar daar frist het niet van op En de vuurvliegjes blijven leuk, ze knipperen groen licht hier. De grote boomkevers zijn ook weer begonnen aan hun seizoen, rond de schemering is het buiten een oorverdovend lawaai.
Nu is het een beetje koeler en de komende dagen wordt er prachtig weer voorspeld, bovenin de 20 graden en veel minder vochtig, met veel zon. Dat wordt een goed finalefeestje aanstaande zondag. Er is al veel belangstelling, een combinatie van vrienden via Dide en Ties en collega's, dus het wordt druk. We gaan een grotere grill lenen om aan de voedselbehoefte te kunnen voldoen.
De kinderen kijken erg uit naar hun zomerkamp dat volgende week begint. Zo'n vakantie is wel leuk natuurlijk, maar na een weekje is het toch aardig om ook weer andere kinderen te zien. Dide en Ties zijn het Engels in ieder geval nog niet verleerd. Onderling spreken ze meer Engels dan Nederlands en het begint duidelijk hen steeds meer eigen te worden. En wi vragen ons af hoe we dat moeten vasthouden als we weer terug zijn.
Terwijl ik dit schrijf speelt Dide in een speeltuin in de buurt. Ties zit in bad, na al die dagen onder de tuinsproeier werd het weer eens tijd voor zeep. Ze willen op tijd naar bed, want ik lees nu Sjakie en de chocoladefabriek voor en dat vinden ze erg spannend. Op hetzelfde moment luisteren ze naar het luisterboek van De Zevensprong, erg spannend en dat kan ze ook erg boeien. Afen toe lezen ze ook zelf, maar dat schiet er soms ook een beetje bij in, aandachtspuntje voor de komende tijd dus.
Dide en ik fietsen deze zomeravond door Deerfield van speeltuin naar speeltuin. Overal zijn jonge kinderen aan het honk- en softballen in de parken. Er wordt door groepjes gevoetbald en gefrisbee-ed (?), echt een ontspannen sfeertje. Ik kan wel wennen aan dit weer type, want hoewel het nu heet is in NL is het daar toch altijd onbestendiger.

WK

Vanmiddag de eerste helft via Internet geprobeerd te volgen met radio1 op de achtergrond en de tweede helft met een aantal collega's in de nabijgelegen Ierse kroeg. Tenenkrommend! Wij vinden het alweer jammer dat wij nu niet even in Nederland kunnen zijn. Ze zenden hier beelden uit van het Museumplein en dat ziet er wel aanstekelijk uit. De kinderen waren in ieder geval in het oranje en wij hebben het huis een beetje Nederlands opgefleurd. Zondag een finalefeestje organiseren!

234 jaar

Vrijdag zijn Saskia, Dide en Ties weer veilig teruggekeerd, geheel volgens schema een soepele reis gehad. De kinderen waren zelfs nog helemaal wakker. Thuis hebben ze een beetje op de bank gehangen en om 6 uur lag Dide daar te slapen. Ties hield het een half uurtje langer vol, maar was toen ook vertrokken. Natuurlijk was het de volgende ochtend wel 4 uur wakker, maar dat hoort erbij.

Zaterdagavond was er vuurwerk in het kader van de verjaardag van Amerika: op 4 juli 1776 werd de declaration of independence van kracht en sindsdien is de VS een staat onafhankelijk van Engeland. De gemeente Deerfield viert dat altijd de dag van tevoren met vuurwerk en dat was, net als vorig jaar, best bijzonder. Jawel, het was alweer de tweede keer dat wij dit meemaakten hier. Ik kan nog niet zeggen dat het gewoon begint te worden, maar de ervaring is toch heel anders. Allereerst omdat we inmiddels veel mensen kennen, vooral Saskia heeft de hele tijd gesprekjes met mensen die ze langs allerlei weg heeft ontmoet en ook de kinderen kennen inmiddels het halve dorp.

Vandaag was er dan weer de parade van de 4de juli, maar eerst gingen we naar het pancake breakfast, georganiseerd door het senior center. Bij de parade was onze verbazing over wat er voorbij trok duidelijk minder groot dan vorig jaar, maar het was wel weer erg leuk om mee te maken. Ik heb een paar foto's voor de sfeerimpressie toegevoegd. Het weer was wel anders, waar we vorig jaar een beetje een druilerige dag hadden was het nu ruim 30 graden en het was verstandig een beetje uit de zon te blijven. De opbrengst aan snoep en gadgets was weer als vanouds, snoepgoed hoeven hier echt niet meer te gaan kopen.

De rest van de dag zijn wij in en om het huis geweest. De kinderen hebben met water gespeeld en wij zijn een beetje verder gegaan met opruimen van de vakantierommel en zaken zoals het organiseren van de luisterboeken voor de volgende vakantie.