Fiets

Deze week ben ik hard aan het werk, er zit toch niemand thuis te wachten en allerlei studies waarin ik betrokken ben zijn opeens actief. Maandag ben ik heel vroeg begonnen. De lunch heb ik thuis genuttigd en toen ben ik op de fiets naar een bijeenkomst voor al het personeel gegaan. Dat werd gehouden in een hotel een aantal mijlen hiervandaan. Met wat kunst- en vliegwerk kon ik op een trail komen die precies langs het hotel (en de bijbehorende golfbaan) liep. Het was een uitstekend fietstochtje, vooral de terugweg toen veel auto's stil stonden bij de wegwerkzaamheden.

De bijeenkomst zelf was weer bijzonder en Amerikaans. Het was erg gelikt gedaan, allerlei gespreksonderwerpen passeerden de revue. We weten weer hoe het vorig jaar is gegaan en hoe het komend jaar moet, iedereen werd natuurlijk de hemel in geprezen en de succesverhalen waren niet van de lucht. Er waren ook een paar filmpjes gemaakt van hoge kwaliteit met tranentrekkende betogen van collega's en patiënten. Het klinkt misschien een beetje cynisch, maar ze weten wel hoe ze dat moeten doen hier. Ook de social responsibility van Astellas werd enorm voor het voetlicht gebracht en ik heb de indruk dat "return to the community" hier een steeds grotere rol speelt. Het is ook een manier om goed personeel te binden en de sfeer goed te houden, dat hebben ze hier goed begrepen.

Hier hebben ze een systeem waarmee managers mensen extra kunnen belonen als ze iets bijzonders hebben gedaan, Starpoints. Die kun je in feite uitgeven als dollars. Ik heb vanaf het begin al zo mijn twijfels over dit systeem. Ik geef toe dat het leuk is om ze te krijgen, mooi extraatje, maar volgens mij schiet het zijn doel helemaal voorbij. Dat werd ook weer eens op de grote personeelsbijeenkomst geïllustreerd. Het is een jaarlijks terugkerend ritueel om bepaalde teams hier in het zonnetje te zetten die iets bijzonders hebben gepresteerd en high performers zijn. Natuurlijk waren de uitverkoren teams keurig verdeeld over de afdelingen. De prestaties die echter werden beloond waren echter nauwelijks aanspreken. Het invoeren van een nieuw declaratiesysteem (24 mensen) is vast een prestatie, maar volgens mij gewoon werk. En dat ze alle 24 high performers zijn is ook niet waarschijnlijk. Zo valt over de meeste van de uitgedeelde bonussen wel iets te zeggen en volgens mij waren alle niet-uitverkoren min of meer verbolgen. Mijn theorie is dat de onrust die je hiermee kweekt groter is dan de winst die je boekt door de extra beloning. Bovendien schep je de verwachting dat als je weer een update draait van het systeem waarvoor je eerder een bonus kreeg er wel weer iets zal volgen. Als dat dan niet zo is stemt dat ook de eerder zo gelukkige laureaat treurig. Dat mijn theorie klopt blijkt wel uit het feit dat er op het lab (geen winnars, ........... zoals gebruikelijk in een serviceafdeling) nog dagen over werd doorgepraat op een negatieve manier. Ik zeg dus: "afschaffen" en iedereen gewoon een vast extra bedragje geven.

Zoals gezegd was ook de terugweg heerlijk fietsen. Als je een beetje de weg weet en de routes zorgvuldig uitkiest blijk je hier toch ook best te kunnen fietsen. Soms houdt een fietspad / stoep opeens op, is er geen voetgangers oversteeklicht of groeien er volwassen bomen over het pad, maar als je een beetje rustig aan doet dan kom je een heel eind. En soms moet je een stukje terug, geen haast is het parool. Met het zeer aangename en rustige niet-te-hete zomerweer van de afgelopen dagen was dat dus heerlijk. De terugtocht een beetje op goed geluk gereden door sjieke woonwijken (waar doen al die mensen dat van?) ongeveer de goede kant op en prima uitgekomen in de wijk waarop ik hoopte. Ik begin de weg aardig te kennen.

Dinsdagmiddag zijn we met collega's gaan lunchen in Skokie. Het is de favoriete tent van een aantal (Pita Inn, best OK en erg goedkoop), maar nu moesten we erheen omdat om de hoek een soort onderdelenhuis gespecialiseerd in stofzuigers zit. Ik weet niet zeker of ik vanaf deze plaats ooit eerder heb geklaagd over Amerikaanse stofzuigers, maar echt blij ben ik er nog niet van geworden. Een typische Amerikaanse stofzuiger:


Het afgebeelde model (Royal Dust Devil) bezitten wij ook en is heel gebruikelijk hier. Zoals al opvalt is dat je met iedere beweging het hele apparaat heen en weer moet bewegen. Ontwerpfout! Maar dat wil er hier niet in. Waarschijnlijk omdat het anders te zwaar wordt zit er ook nog een motor in die nauwelijks zuigkracht geeft, dus hebben ze in de (veel te grote) zuigmond maar een draaiend borsteltje gezet om de rommel in de goeie richting te versnellen. En daar zat nou net ons probleem, de rubberen aandrijfband van die borstel was gebroken. Ik weet ondertussen dat zoiets een vacuum belt heet (waarom????) die eigenlijk 2 maal per jaar vervangen moet worden. Bij de warenhuizen in de buurt had ik het juiste model niet kunnen vinden, maar gelukkig wisten mijn collega's dit onderdelenhuis te vinden en zo was ik voor minder dan 6 dollar weer klaar.

Gisterenavond was ik uitgenodigd om bij Natasja en Rene te komen eten. Dat was ook gezellig, nog wat van de voetbalsamenvattingen gezien, computers updates gegeven en leuk bijgepraat. Het werd weer erg laat, zeker na die vroege werkdagen van mij. Toch weerhield mij dat niet om ook vanochtend vroeg wakker te worden. Ik ging vandaag naar Skokie fietsen. De afstand is niet echt indrukwekkend (16 mijl met de auto), maar veel verder met de fiets wegens de kronkelpaden en omwegen die je moet nemen om niet over de echte highways te moeten. Ik had kaartjes uitgeprint en de route langs de botanische tuin goed voorbereid. Het ging allemaal prima, dat wil zeggen, zodra je op het fietspad bent. De kwaliteit van dat pas is overigens uitstekend. Je rijdt door parken en bossen, er zijn soms fietsbruggen over grotere wegen (maar veel vaker sta je voor een eeuwigdurend stoplicht of gewoon een STOP-bord) en het is heel rustig. Het lijkt erop of Cook County (waar Chicago in valt) het beter doet met fietspaden dan Lake County (waar wij wonen). De straten van Skokie zijn wel enigszins gevaarlijk, niet wegens de hoeveelheden verkeer, maar dankzij de enorme kuilen die er regelmatig zijn. Het is echt opletten en in het donker zou ik er niet willen rondfietsen. Het aantal medefietsers viel ook niet tegen. Het zijn voornamelijk wielrenners, maar zeker niet uitsluitend. Het was dan ook wel het ideale fietsweer, ik had echt geluk. Het was zo net boven de 20 graden en er stond niet te veel wind.

Aangekomen bij het gebouw waar ons lab is gevestigd heb ik mijn fiets aan een lantarenpaal geketend, heb mij omgekleed en ben gaan werken. Net na de lunch vroeg een collega of mijn fiets misschien voor het gebouw stond. Een overijverige beveiligingsdienst had het nodig gevonden om de ketting door te slijptollen en de fiets "in bewaring te stellen". Ik was pissig, er staat nergens dat je geen fietsen mag plaatsen, ik stond niemand in de weg en als ze het zo vervelend vinden hadden ze er wat mij betreft wel een briefje op kunnen plakken om te vragen of ik hem morgen ergens anders kan zetten. Er blijkt wel degelijk een stalling te zijn. Gelukkig was de eigenaar van de slijptol zo slim geweest om alleen het laatste schakeltje door te slijpen, dus ik kan mijn slot nog gebruiken. Ik was erg boos, maar al die breedgeschouderde blokhoofden (m/v) boeit het allemaal helemaal niets natuurlijk.

Na een heerlijke 90 minuten durende fietstocht heb ik vanavond onze stofzuiger weer in elkaar gezet en hij doet het ook nog. Dat is dan wel weer fijn.

Weer alleen

Ik ben net terug van het vliegveld waar ik Ria en Henk heb afgezet. Ik ben weer thuis en het is hier stil (en warm). Ik heb er maar een biertje op genomen en de airconditioning aangezet en ik ga zometeen een beetje werken voor de afleiding (en omdat er iets moet gebeuren).

Ik heb met pa en ma een heerlijke week gehad, veel gezien en gedaan 2 weekenden lang, en ook gezellig iedere avond met elkaar gebabbeld en samen lekker gegeten, vaak BBQ en buiten de deur. Zo zijn wij gisteren uitgebreid door Oak Park gewandeld, een dorpje vlakbij Chicago, om alle Frank Lloyd Wright huizen te bewonderen. Het was weer tropisch warm, dus we liepen van schaduwplek naar schaduwplek, gelukkig was het een lommerrijke buurt. Ook heerlijk ijs gegeten daar en een heleboel terrassen van dichtbij gezien de afgelopen dagen. Afgesloten met een steak house uit de buurt gisterenavond.

Vanochtend hebben we een beetje gekeuteld en eigenlijk was het wachten op het vertrek. Natuurlijk met behulp van Ria de bedden alweer gewassen en opgemaakt voor de volgende logee. Op het vliegveld kon de bagage weer allemaal mee, de ene koffer was 22,9 kg, waar 23 is toegestaan en de handbagage werd niet eens met hoongelach ontvangen door de dame van de incheckbalie. Hopelijk vertrekken ze op tijd, want morgen moet er op Lieve gepast worden.

Onderstaand nog een paar sfeerimpressies van de afgelopen week. Het was dus erg gezellig allemaal en na zo'n weekje is er stiekem toch wel een beetje heimwee. Gelukkig zijn Saskia en de kinderen aan het einde van de week weer hier! We gaan nog een paar hele mooie maanden tegemoet, maar thuiskomen wordt straks ook wel weer heel fijn.

Drukke week

Na onze avonturen met de stroomuitval in het weekend en ons drukke wandelprogramma door Chicago op zondag waren Henk en Ria helemaal uitgeteld. De maandag was ook weer enorm heet, zeker boven de 30 graden, maar ook erg drukkend en benauwd. Er is wel de hele tijd dreiging van onweer en af en toe barst het dan ook vreselijk los, in tegenstelling tot Nederland is het daarna meestal niet opgefrist, maar blijft het drukkend en benauwd aanvoelen. Niet erg aangenaam dus en belangrijk om ramen en deuren gesloten te houden en binnen te blijven. Ik was pas laat thuis, want wij hadden een ploeg Japanse collega's op bezoek en daarmee moest buiten de deur worden gegeten.

Op dinsdag gingen Ria en Henk weer naar Chicago, museumpje, boottocht en meer van die dingen. 's Avonds was het wel aangenaam buiten en op deze bijna langste dag hebben wij uitgebreid buiten goede en lange gesprekken gevoerd.  Met een biertje en whisky erbij was dat prima uit te houden. Woensdag moest ik vroeg opstaan wegens een hele vroege ochtendmeeting, daarna rustig thuis zitten ontbijten en toen weer aan het werk in Skokie. Toen ik naar huis reed zag ik allemaal ons bekende kinderen door Deerfield rijden op weg naar de sportkampen: die zijn duidelijk begonnen nu, ook de schoolbussen rijden nu weer. Ria en Henk kwamen de rest van de dag weer bij van de vermoeienissen van het warme weer en het lange lopen door de grote stad.

Woensdagavond namen pa en ma mij mee uit eten. Een steakhouse was het plan en we kwamen bij een leuke tent een paar mijl verderop terecht. Erg Amerikaanse grote steaks gegeten en daarna thuis afgekoffied en op de oprijlaan een hele tijd met de overbuurman staan praten. Toch wel weer moe na zo'n lange dag! Tot mijn grote schrik was er een klein dipje in de spanning, waardoor een paar apparaten in ons huishouden even van slag waren. Deze keer gelukkig geen 24 uur zonder vriezers, maar mijn vertrouwen in de betrouwbaarheid van de plaatselijke nutsbedrijven is toch weer wat verder afgenomen.

Vanochtend heb ik Henk en Ria een korte labrondleiding gegeven in Skokie en daarna afgezet bij het treinstation. Het Chicago Art Institute staat op het programma en ik ga ze zo weer van het station ophalen, ik ben benieuwd hoe het geweest is. Ik heb de tweede helft van Nederland - Kameroen en Japan - Denemarken met zeker 10 Japanse collega's in de kroeg beleefd. De sfeer was uitbundig, want beide ploegen wonnen. Nederland en Japan zijn door naar de volgende ronde en ook de VS heeft het gehaald. Iedereen blij dus en er komen misschien nog wel leuke potjes aan.

Saskia, Dide en Ties vermaken zich ook nog steeds in de Spaanse zon, ik hoor alleen maar positieve verhalen en ze halen er het maximale uit in ieder geval. Volgende week vrijdag komen ze pas terug, dus nog een week te gaan. Henk en Ria gaan zondag weer terug, dus echt lang alleen ben ik niet.

Electra

Deze zaterdagochtend was er nog steeds geen elektriciteit. We zijn wel vroeg opgestaan (om en nabij 6 uur) om een ontbijtje klaar te maken. De eerste helft hebben wij, zo goed en kwaad als het ging, geluisterd op de wereldontvanger op batterijen. Eerst dacht ik dat de ontvangst erg slecht was, maar na enige tijd besefte ik dat dat de Zuid-Afrikaanse vuvuzela was op de achtergrond. De ontvangst was ook niet geweldig, dus we moesten moeite doen om het te verstaan. Tegelijkertijd verwachtten wij enkele gasten, maar die kwamen niet opdagen op dit vroege uur.

Na de eerste helft, net voor half 8 heb ik Rene en Natasja gebeld met de vraag of wij hun vriezer mochten volgooien en voetbal konden kijken natuurlijk. De uitslag van het voetbal is bekend (voor het nageslacht: Nederland heeft Japan met 1-0 verslagen) en daardoor wordt het lekker naar het werk gaan op maandag. Ik ben benieuwd of de Japanse collega's nog van zich zullen laten horen, het zijn er zeker 15, waarschijnlijk 20 bij ons aan de overkant van de gang. Ha! Na het voetbal lekker zitten ontbijten in de tuin, afgelopen vrijdag was de warmste dag van 2010 tot nu toe en vandaag zou in de buurt komen. 's Ochtends was het al erg aangenaam, de bagels smaakten ons goed.

Onderweg naar huis, om een uur of 10, hoorden wij op de radio dat nog 203.000 mensen in de regio zonder elektriciteit zaten en de computer van het elektriciteitsbedrijf wist mij te melden dat het nog unknown was wanner ze bij onze wijk zouden komen kijken en dat het nog several days zou kunnen duren voordat wij weer aangesloten zouden zijn. Thuis aangekomen kwam er net een mannetje met een ComEd helm (de elektricien dus) onze tuin uitgesjokt. Hij wist niks en kon niks zeggen en de manier waarop hij erbij liep beloofde ook niet veel goeds, waarschijnlijk al 16 uur achtereen aan het werk vermoedden wij.

Wij moesten een paar boodschappen doen en gingen op pad. Bij Binny's beverage depot hebben wij ons staan vergapen aan de collectie Whisky, Whiskey en Bourbon. Uiteindelijk zijn wij gaan koffiedrinken bij een leuke tent in Glencoe, waar we Rene en Natasja weer tegenkwamen. Onze volgende stop was bij de botanische tuin, waar wij een heel eind gelopen hebben, ook door een deel waar ik nog niet eerder was geweest, namelijk in de prairietuin. Het was erg leuk. Wel heet, dus in ieder schaduwstukje stonden we even stil. In de botanische tuin ook onze meegebrachte lunchboterhammetjes opgegeten.

Tegen het einde van de middag waren wij weer thuis en toen deed alles het weer! Ongeveer 24 uur waren wij afgesloten, maar nu was de vriezer weer koud. Wij gingen onze voorraad dus weer halen, maar niet nadat wij een hele zalm in de aanbieding hadden gekocht bij de Whole Foods, de sjieke supermarkt in het dorp. Toen alles weer was ingeruimd in vriezers en koelkasten en de rommel een beetje aan kant was zijn wij gaan barbecuen met die enorme zalmmoten (de helft ligt in de vriezer, dat dan wel weer).

Samen met de eerder gekochte asperges en luxe sla hebben wij weer bijzonder lekker gegeten. De avond brengt wat verkoeling en deze nacht zal niet al te heet zijn (met een beetje hulp van de airconditioning). Morgen naar Chicago met de trein.

Voetbal

Henk en Ria zijn gisteren rond een uur of zes aangekomen. Ik was zelf pas om 9 uur thuis na wat vertraging van onze vkucht uit Richmond. Het was gezellig thuiskomen en we hebben natuurlijk een paar uur bijgepraat. Vanmorgen redelijk op tijd naar Skokie, want er moest gewerkt worden. Henk en Ria hebben rustig aan gedaan, de auto leeggehaald en voetbal gekeken. Vandaag 3 wedstrijden en na het verlies van Spanje en Frankrijk eerder in het tournooi ging vanochtend Duitsland onderuit. De wedstrijd daarna sleepte Amerika een gelijkspel uit het vuur en ook Engeland moest daarmee genoegen nemen. Het WK is nu echt begonnen met gereken over de standen en de kansen van de verschillende landen. Morgenochtend om half 7 lokale tijd is Nederland weer aan de beurt en wij verwachten een paar kijkers hier. Helaas was, toen ik vandaag om half 5 thuiskwam, de electriciteit hier uitgevallen: sinds 4 uur vanmiddag is de stroom hier uit. Er was weer eens een stormfront overgetrokken met onweer, regen en veel wind en op de autoradio hoorde ik al dat er op veel plaatsen geen electra meer was. Dat was dus onder andere bij ons. We hebben na afloop van de regen de geplande barbeque gewoon doorgezet, veel alternatieven waren er ook niet, want koken is bij ons ook elektrisch. Daarna zijn wij de huurauto van Ria en Henk gaan terugbrengen op het vliegveld. Bij thuiskomst was er nog steeds geen stroom, het is echt ongelooflijk dat zoiets zo vaak kan voorkomen in een verder redelijk ontwikkeld land. Wij voelen ons nu in de middeleeuwen. Vanavond bij kaarslicht nog wat gedronken, het was lekker buiten, maar je bent echt onthand zonder stroom.

Het is nu een uur of 11 en niks wijst erop dat het morgenochtend weer zal werken. De meest bederfelijke waren uit de vriezer liggen al bij de overburen (daar werkt alles gewoon, het is alleen ons blok), maar voor het voetbal zullen wij en ons bezoek mogelijk moeten uitwijken. Dat is natuurlijk alleen als we al wakker worden, want er is geen analoge klok in huis. De mobiele telefoon is zo goed als leeg, dus die haalt de morgen waarschijnlijk ook niet. Hopelijk doet de telefoon van Ria het wel.
We zien wel wat morgen brengt. Waarschijnlijk ga ik zondag naar Chicago om Henk en Ria een beetje wegwijs te maken, dan kunnen ze de rest van de week kekker zelf op pad. Geen stress!

Richmond, VA

Saskia, Dide en Ties hadden inderdaad de aansluitende vlucht gemist in Madrid. Gelukkig konden ze mee met de volgende vlucht, ongeveer 2 uur later. Ze klonken redelijk ontspannen op Skype, ik had de indruk dat het allemaal toch wel goed was gegaan. Er was alleen even een probleempje met Dide die naar de WC moest na 2 uur stilstaan op de startbaan en ze mocht niet van haar stoel af.

Ik ben vanochtend met collega Neal naar Richmond in Virginia gevlogen. Het was een directe vlucht met een klein vliegtuigje, ging heel soepel. Richmond heeft een vrij klein vliegveld, we hebben er nog even gelunched voordat we de huurauto ophaalden. In Richmond was er wel gratis Wifi (in tegenstelling tot Chicago O'Hare) en toen heb ik dus even kunnen Skypen met Saskia. Ze waren al op de boulvard geweest in Torre. Daarna ook nog even kort met Lennart gebeld.

Na de lunch hebben we even rondgereden in de omgeving van Richmond. Neal heeft hier een paar jaar gewoond en wilde even een paar plekken terugzien en mij het een en ander laten zien. We zijn even gaan kijken in een oud (1895) hotel, het Jefferson en bij de rivier. Daarna zijn we gaan eten bij een BBQ restaurant. Dat was prima, maar niet echt bijzonder. Voor Neal was het een herinnering aan vroeger, dus wel heel speciaal. Neal is overigens een collega waarmee je prima op stap kan zijn, we hebben voldoende gespreksonderwerpen, zowel binnen als buiten het werk. Na afloop van het diner zijn we op mijnnverzoek nog even gestopt bij de (een) plaatselijke Starbucks en hebben meteen nog even e-mail gecontroleerd. Nu zijn we weer in het hotel en gaan slapen. Er is weer een uurtje tijdsverschil, dus morgen moeten we eigenlijk best vroeg op. Vanochtend was het ook heel vroeg, ik kon na half 5 niet meer slapen, ik wilde toch blijkbaar eeg graag weten hoe Saskia en se kinderen het maakten. Morgen bedrijfsbezoek en dan laat in de middag weer terug. Ik verwacht Henk en Ria dan ook, misschien zijn ze zelfs eerder thuis dan ik.

Vertrokken

Vanmiddag heb ik Saskia en de kinderen naar het vliegveld gebracht voor hun reis naar Spanje. Dide en vooral Ties waren sinds gisterenavond al helemaal startklaar en konden niet wachten. Uiteindelijk moest Ties bij het afscheid nemen wel huilen, daar is hij helemaal niet goed in. Via een website kun je hier actuele vertrektijden volgen en nu hebben ze bijna 2 uur vertraging opgelopen. Dat is waarschijnlijk wegens het buienfront dat overtrok, onweersklapje erbij en dan staat alles even stil. De aansluiting in Madrid gaan ze nu nooit meer halen, dus dat wordt omboeken. Dat heb ik nog nooit meegemaakt en het maakt mij niet jaloers. Hopelijk slapen Dide en Ties een paar uur in het vliegtuig zodat ze een beetje zelfstandig het vliegtuig in Spanje uit kunnen.

Ik had vanmiddag nog even de tijd om wat bankzaken te regelen en op te ruimen in huis. Ik ga zo ook inpakken want moet voor mijn werk een paar dagen op pad (naar Virginia).

Feestweek

Nu de kinderen vakantie hebben is het elke dag feest. Na afgelopen week op donderdag te hebben gegeten bij collega Neal was er op vrijdagavond een pyama-verjaardagsfeestje tot vrij laat. Op zaterdag hebben een hele relaxte dag en een gezellige avond met de kinderen doorgebracht die door uitgebreid badderen en het uitlezen van Pluk ook weer erg laat is geworden. Zaterdag was het een beetje kil weer met af en toe regen. Zondag begon iets droger, maar warmer dan 20 graden hebben we niet gehaald. Toch gingen we picknicken met vrienden in het park voor de lunch en voetballen met elkaar (foto). Saskia's enkel is nu wel weer dik, dus nog blijkbaar niet helemaal genezen. Sunita had overigens een enorme enkelbrace wegens het verrekken van alle banden die een enkel heeft door een val van de fiets.

Toen het rond 3 uur begon te druppelen fietsten we snel naar huis. We waren net voor de stortbui binnen. Gelukkig was het snel weer droog, want aansluitend hadden we een kleine BBQ in een ander park. Alweer gezellig, de kinderen lekker gespeeld en toen moe en voldaan gaan slapen. Vanochtend kwamen namelijk overbuurman Vince en Rene met Jean-Luc voetbal kijken: het Nederlands elftal trapte om half 7 's ochtends af tegen Denemarken. Saskia was al om 6 uur Bagels gaan kopen en die aten we weg met koffie erbij. Gelukkig werd er gewonnen (2-0, het zat wel mee) en daarna kon iedereen (voor zover van toepassing) naar zijn werk.

Aan het eind van de middag had Saskia afgesproken met 4 moeders en een heleboel kinderen in weer een ander Deerfield's park en daarna zijn we met elkaar gaan eten. We hadden een eigen ruimte, de kinderen konden daar doorgaan met dollen. Dide en Ties liggen nu in bed, slapen ging nog niet zo goed want ze zijn helemaal opgewonden over hun vlucht naar Spanje morgen.

Henk en Ria zijn ondertussen langs de Mississippi (in 1 keer goed geschreven, echt waar!) naar het noorden aan het rijden en hopen donderdagavond weer in Deerfield aan te komen. Ik moet ook een paar dagen op reis, dus ik zal niet veel alleen zijn. Later meer.

WK

Het WK is begonnen en dat heb ik vanochtend gevierd met een aantal collega's (inclusief Japanner) in een Ierse pub, wij waren overigens de enige klanten. Dat was openingswedstrijd tussen Zuid-Afrika en Mexico en de barmannen waren allebei Mexicaan, ze vonden het dus niet leuk dat Zuid-Afrika voorkwam. De
Mexicanen mochten niet klagen met het uiteindelijke gelijkspel van 1-1 en het was eigenlijk best een spannende wedstrijd, voornamelijk in de 2de helft. Na afloop van de wedstrijd, zo tegen een uur of 11, gingen we werken. Het was inmiddels 30 graden en enorm drukkend weer geworden. Inmiddels heeft het enorm geregend en een beetje geonweerd in Skokie en nu schijnt de zon weer een beetje. Nederland speelt maandag voor het eerst, maar dat is hier 's ochtends vroeg, dus kan ik thuis nog kijken. Voor de zaterdag erna overwegen we om samen met een heleboel Japanners te gaan kijken, alweer 's ochtends om half 7, misschien wel bij ons thuis.

Om nog even door te gaan over sporten, de Chicago Blackhawks ijshockeyers hebben woensdagavond gewonnen. Mijn voorspelling klopte dus niet en nu zijn ze de winnaar van de Stanley Cup en landskampioen. Vandaag schijnt Chicago redelijk op zijn gat te liggen wegens de huldiging. Bovendien is het Bluesfest begonnen en ook dat zorgt voor veel extra verkeer en wegafzettingen, bezoekers en dus vertraging. Op mijn thuisreis zal dat echter geen invloed hebben.

De kindervakantie is nu ook echt begonnen. Na de laatste schooluurtjes gisteren zijn wij  bij collega Neal gaan eten, dat kan nu zomaar door de week omdat er toch niet vroeg opgestaan hoeft te worden, behalve door de werkende huisvaders natuurlijk. Deze week heb ik ook al met Neal een heel aantal keren samen naar Skokie gereden, dat is altijd erg gezellig en geeft een goede mogelijkheid om over van alles te praten en roddelen. Voor ons allebei is dat best leerzaam en het blijkt dat we nog steeds (werkgerelateerde) dingen leren, zelfs na een jaar samen te hebben gewerkt. Voor een studie moeten we volgende week plotseling op reis naar de Oostkust. Ook dat komt goed uit, want ik ben toch maar eenzaam alleen thuis en Neal heeft schoonouders op bezoek om bij te springen in de logistiek van het gezin.

Dide heeft deze week bekend dat ze eigenlijk liever hier blijft wonen, want "de school is zo lekker makkelijk". Of we daar nou heel blij mee moeten zijn weten wij nog niet, maar het geeft aan dat ze aich redelijk thuis en op haar gemak voelt. Dat wordt straks in Nederland weer even aanpoten en wennen aan het ritme. Ties wil nog steeds wel naar huis, maar minder dringend dan een paar maanden geleden, vermoed ik. Ze hebben hier ook een constante stroom leuke activiteiten. Zo heeft Dide vandaag een verjaardagsfeestje en is er nog een pyamaparty een voor Dide en Ties, alle kinderen die in de zomervakantie jarig zijn vieren het nu nog even snel. Wat het weekend allemaal brengt moeten we nog bedenken, maar het wordt vast weer niet saai.

Verkiezingsdag

Vandaag is het 9 juni en in Nederland worden de tweede kamer verkiezingen gehouden. Ondanks het feit dat wij onze registratieformulieren ruim op tijd hadden ingezonden naar de gemeente Den Haag hebben wij tot op heden geen stembiljet ontvangen. Onze stem gaat dus deze keer verloren. Bij de verkiezingen voor het Europarlement vorig jaar was het voor ons ook al onmogelijk om te stemmen en dat voelt toch slecht. Jammer dat wij onze mening niet kunnen laten meetellen deze keer. Ik zal vanavond wel de uitslag proberen te volgen via Internet, wij zijn redelijk bijgebleven en weten dus ongeveer hoe het ervoor staat.

Ook vandaag is de laatste schooldag van de kinderen. Morgen is het alleen een uurtje rapporten ophalen en gedag zeggen. Om de vakantie te vieren gaat Saskia vanmiddag met een stel kinderen (en bijbehorende moeders) naar de bioscoop. Volgende week om deze tijd zijn ze al in Spanje, dus ze zullen geen tijd hebben om zich te vervelen.

Dan wordt vandaag nog specialer voor de locals hier, omdat vandaag de Chicago Blackhawks ijshockeyers de nationale title (Stanley Cup) kunnen winnen in en tegen Philadelphia. Het is nu 3-2 in de best of 7 series. Beide teams hebben hun thuiswedstrijden steeds gewonnen, dus iedereen rekent eigenlijk op een 7de en beslissende wedstrijd. Dat is natuurlijk ook commercieel aantrekkelijk, dus het zou niemand hier verbazen als de Phillies vanavond winnen.

Juni weekend

De afgelopen weken stonden bol van visite en bijbehorende activiteiten. Nu Henk en Ria aan het roadtrippen zijn was deze week weer een beetje een "gewone". We hebben die week minstens 5 van de 7 dagen ge-BBQ-ed en daar moest maar weer eens een einde aan komen. De kinderen moesten ook gewoon naar school, Saskia had haar activiteiten en ik heb hard gewerkt. 

Mijn verjaardag is ongemerkt voorbij gegaan (behalve dan wat betreft de kaartjes en e-mails die ik kreeg). Vrijdag zouden de kinderen sportdag op school hebben (Field Day), maar dat werd afgelast wegens onweersdreiging. Dat bleek onterecht, dus maandag is er een herkansing.

Vrijdagavond gingen we ijshockey kijken bij vrienden in de buurt van Deerfield. Het is bloedheet, maar het ijshockey seizoen is nog niet afgelopen. De Chicago Blackhawks staan in de finale van de zogenaamde Stanley Cup, de finale van het landskampioenschap. Het was eerst 2-0 voor Chicago tegen Philadelphia, maar inmiddels is het 2-2. De avond was desondanks gezellig en het was weer veel te laat. Zaterdag hebben we dus ook enorm rustig aan gedaan, lekker in en om het huis, vissenkom schoongemaakt, film gekeken en voorgelezen. We zijn druk bezig in Pluk van de Petteflet en dat boek moet nog uit voordat Saskia, Dide en Ties naar Spanje op vakantie gaan.

Vandaag gingen we een lekker fietstocht maken. Het was iets afgekoeld, de afgelopen dagen was het vaak drukkend warm. Er is maar weinig regen gevallen, maar was vandaag toch lekkerder. Wij hadden een leuke bestemming uitgezocht (Middlefork Savanna Forest Preserve) ten noorden van ons, we wisten alleen niet zeker of je er met de fiets een beetje veilig kon komen. Dat viel uiteindelijk mee, al was het soms een beetje improviseren. We zijn een spoorbaan overgestoken, moesten soms een drukke weg over met kinderen alleen om later de fietsen te gaan halen, hebben stukken stoep gereden en hebben heel wat kuilen in de wegen overleefd. Fietsen hier is, kortom, een andere ervaring dan bijvoorbeeld in Groningen, maar het was toch erg aangenaam. We hebben zelfs een stuk over een fietspad gereden, weliswaar parallel aan een snelweg, maar toch een echt fietspad, waar brommers en wandelaars verboden zijn. Het gebied was best leuk, een combinatie van grasland en moeras en daar was ook een echte trail. Een paar kilometer hebben we dus kunnen fietsen over autoloze paden, en dat is best bijzonder hier. 

Op de terugweg hebben we lunch gekocht bij een supermarkt en opgegeten op een bankje bij het treinstation. De kinderen fietsten erg goed mee en vonden het steeds leuker worden. Omdat er onweer dreigde reden we een beetje sneller terug dan gepland. Inmiddels is het 4 uur, zijn er inderdaad een paar buien gevallen en hebben de kinderen gedoucht, dat was wel even nodig. Wij gaan straks ook nog even, eerst nog even een paar hoofdstukken uit Pluk voorlezen.

Henk en Ria lijken zich uitstekend te vermaken op hun vakantie in de VS. Ze zitten nu in Virginia ofzo en weten inmiddels hoe zichzelf te redden in dit grote land. Vakantie houden in een andere cultuur moet je ook leren. We skypen bijna dagelijks en blijven zo goed op de hoogte.

Met lede ogen zien wij wel de Euro wegzakken. De koers is tijdens ons verblijf (even) 1,50 geweest, maar is inmiddels al onder de 1.20 gedoken. Dat maakt alles toch wel veel duurder opeens. Jammer, maar niets aan te doen, we gaan alleen niet meer naar Griekenland op vakantie.

Dan tot slot is Krista jarig vandaag. We hebben je nog niet gesproken, maar hopen dat je een goede dag hebt gehad en wensen je alweer een heel goed jaar toe.